Ο Πελεκανίδης έφυγε λίγο μετά το μεγάλο σεισμό στη Θεσσαλονίκη το ’78. Κάπνιζε πολύ. Εκείνα τα απίθανα άφιλτρα νούμερο 5, ή 7 ή τα «Έθνος Εξαιρετικά» και με δυσκολία τον είχαν πείσει να το γυρίσει στο «Δελφοί» με φίλτρο, αλλά δε θυμάμαι να τους άκουσε τελικά. Τελευταία φορά τον είδα λίγο μετά το σεισμό, δε θυμάμαι το λόγο, και μου είπε «Δημήτρη, τι να σου πω, είδα από το μπαλκόνι τα καλώδια της ΔΕΗ να βγάζουν λάμψεις, σα να καίγονται». Το διαμέρισμα ήταν πάνω από του Φλόκα, γωνία Τσιμισκή και Αγ. Σοφίας, νοικιασμένο προσωρινά.
Ο Πελεκανίδης ήταν καθηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ, αποσχηματισμένος αρχιμανδρίτης, απόφοιτος της Σχολής της Χάλκης. Κάπου το ‘68 μας είχε πάει, επί Αθηναγόρα, στο πλαίσιο εκδρομής στην Κωνσταντινούπολη. Τότε λειτουργούσε ακόμη. Είχαμε βγει φωτογραφία στα σκαλοπάτια της Σχολής.
Όταν είχα πει στους δικούς μου ποιόν έχω στα βυζαντινά, αμέσως η μαμά μου μού είπε «α, μάλιστα, αυτός θα είναι, ο σεβάσμιος κύριος με μουσάκι και λευκό κοστούμι το καλοκαίρι, που κατέβαινε από το τραμ μπροστά στο μαγαζί και έπαιρνε μετά τη Βενιζέλου». Μάλλον, θα πήγαινε προς τον Προφήτη Ηλία, να δει πώς πάει η αναστήλωση», της είπα. Λάτρευε το τραγούδι «Στου Προφήτη Ηλία τα σοκάκια»… Ο Πελεκανίδης είχε διατελέσει Έφορος Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Μακεδονίας και Θράκης, προτού γίνει καθηγητής.
Με είχε πάρει στις ανασκαφές στους Φιλίππους και ένα απόγεμα μου λέει τελείως παραξενεμένος «Τι ακούς;». «Αποσπάσματα από τη Λουτσία ντι Λάμερμουρ» του λέω, εντελώς υπερήφανος. «Και χωράνε όλα εκεί μέσα;» Ήταν μια ενενηντάρα κασέτα BASF πράσινη. Μια δυό φορές τον άκουσα να μεταφράζει στον Αργύρη τον Μπακιρτζή τούρκικα τραγούδια στα ελληνικά. Ιδιαίτερα εκείνο πού έλεγε « Τι έχω πάθει εγώ με σένα, είναι να έπεσε ένα καζάνι στο κεφάλι μου», ή κάπως έτσι.
Απ' ό,τι καταλάβαινα είχε περάσει από το νου του να με τραβήξει στα βυζαντινά, αλλά εγώ τότε ήμουν θαμπωμένος από το αττικό φως. Σίγουρα θέμα ανωριμότητας.
Σε αυτόν τον γνήσιο ευπατρίδη η βυζαντινή Θεσσαλονίκη οφείλει πάρα πολλά.
