中国地图

ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ

Επιμέλεια αφιερώματος: Γιώργος Χουλιάρας

Η Κί­να εί­ναι μα­κριά και κο­ντά. Συρ­ρι­κνώ­νο­ντας τα­ξί­δια, με­τα­φο­ρές και εφο­δια­στι­κές αλυ­σί­δες, η παν­δη­μία οι­κο­νο­μι­κά και ψυ­χο­λο­γι­κά με­γά­λω­σε τις απο­στά­σεις. Έτσι η Ασία βρέ­θη­κε πά­λι πιο μα­κριά από την Ευ­ρώ­πη, μια χερ­σό­νη­σο της ευ­ρα­σια­τι­κής ηπεί­ρου, που επί­σης απορ­ρο­φά κρα­δα­σμούς αντα­γω­νι­σμών στη λε­κά­νη του Ει­ρη­νι­κού. Ωστό­σο, η «Κί­να εί­ναι κο­ντά», όπως δη­λώ­νει ο τί­τλος της ται­νί­ας του (συ­νο­νό­μα­του του Μάρ­κο Πό­λο) Μάρ­κο Μπε­λό­κιο το 1967, όταν η σκέ­ψη του Μάο μα­γνή­τι­ζε τον Ζαν-Λυκ Γκο­ντάρ, νέ­ους και δια­νο­ού­με­νους που υπο­δύ­ο­νται τους νέ­ους, ιδί­ως σε πρώ­ην Κα­θο­λι­κές χώ­ρες σαν την Ιτα­λία και τη Γαλ­λία. Φαι­νό­με­να «φι­λο­κι­νε­ζι­σμού» θα μπο­ρού­σαν να συ­γκρι­θούν με φαι­νό­με­να «φι­λελ­λη­νι­σμού», όπως και αντι­στρό­φως «κι­νε­ζο­φο­βί­ας» και «ελ­λη­νο­φο­βί­ας». Ίσως κά­θε πο­λι­τι­στι­κή επα­νά­στα­ση κα­τα­λή­γει να στρέ­φε­ται κα­τά του πο­λι­τι­σμού. Αυ­τό δεν αναι­ρεί τη δια­πί­στω­ση ότι «αν η μι­σή μου καρ­διά βρί­σκε­ται, για­τρέ, εδώ πέ­ρα / η άλ­λη μι­σή στην Κί­να βρί­σκε­ται», όπως θύ­μι­ζαν ο Θά­νος Μι­κρού­τσι­κος και η Μα­ρία Δη­μη­τριά­δη, με στί­χους του Να­ζίμ Χικ­μέτ σε από­δο­ση Γιάν­νη Ρί­τσου, με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας στην Ελ­λά­δα.
Στη­ριγ­μέ­νη σε αντι­λή­ψεις για την αρ­χαιό­τη­τα των πο­λι­τι­σμών τους και την ασυ­νε­χώς συ­νε­χή για χι­λιε­τί­ες εξέ­λι­ξη της γλώσ­σας τους, μια συ­μπά­θεια που δια­κρί­νε­ται με­τα­ξύ Ελ­λή­νων και Κι­νέ­ζων πα­ρα­πέ­μπει σε συ­γκρί­σι­μες εμπει­ρί­ες, πα­ρά τις δια­φο­ρές με­γέ­θους, σε πλη­θυ­σμό και έκτα­ση κα­τ’ αρ­χάς. Τις σχέ­σεις αυ­τές ανα­τρο­φο­δο­τούν στοι­χεία από το πα­ρελ­θόν, από τις εξα­κο­ντί­σεις του Αλέ­ξαν­δρου και τις ηγε­μο­νί­ες των επι­γό­νων του έως τα βυ­ζα­ντι­νά χρό­νια του Προ­κό­πιου και με­τέ­πει­τα. Λό­γου χά­ριν, Κι­νέ­ζοι αρ­χαιο­λό­γοι, όπως ο επι­κε­φα­λής του Μαυ­σω­λεί­ου του Πρώ­του Αυ­το­κρά­το­ρα Τσιν, θε­ω­ρούν πι­θα­νό ο Πή­λι­νος Στρα­τός να επη­ρε­ά­στη­κε από ελ­λη­νι­στι­κές τε­χνο­τρο­πί­ες, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας την ελ­λη­νο­βα­κτρια­νή και την ελ­λη­νο­βου­δι­στι­κή τέ­χνη. Αρ­γό­τε­ρα, ο Έλ­γιν ακρω­τη­ρί­α­σε τον Παρ­θε­νώ­να, ενώ ο γιος του κα­τέ­στρε­ψε τα Θε­ρι­νά Ανά­κτο­ρα στο Πε­κί­νο.
Συ­γκλί­σεις με­τα­ξύ Ελ­λά­δας και Κί­νας τεκ­μαί­ρο­νται στη φι­λο­σο­φία –με τον Σω­κρά­τη και τον Κομ­φού­κιο προ­ε­ξάρ­χο­ντες– τον πο­λι­τι­σμό, την τέ­χνη και την τε­χνο­λο­γία, κα­θώς επί­σης σε τρό­πους αντί­λη­ψης και εξά­σκη­σης της ζω­ής, από τον μο­να­χι­σμό έως τη χαρ­το­παι­ξία, στην αξιο­ποί­η­ση της χλω­ρί­δας σε πα­ρα­δο­σια­κές ια­τρι­κές, σε αντι­στά­σεις στον ρό­λο ξέ­νων πα­ρα­γό­ντων και στην κρί­σι­μη σχέ­ση της δια­σπο­ράς με το εθνι­κό κέ­ντρο. Ανα­με­νό­με­νο για τό­σο αρ­χαί­ες γλώσ­σες, και στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις υπάρ­χει μια άνευ προη­γου­μέ­νου κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή επέν­δυ­ση σε ένα «γλωσ­σι­κό ζή­τη­μα», με τη γλώσ­σα βά­ρος ασή­κω­το που απαι­τεί ρι­ζο­σπα­στι­κή σει­σά­χθεια και πα­ράλ­λη­λα φο­ρέα αυ­το­γνω­σί­ας. Γε­νι­κό­τε­ρα, ένα ζή­τη­μα κλη­ρο­νο­μί­ας δια­τρέ­χει κά­θε πτυ­χή του υφά­σμα­τος της ζω­ής, ακό­μη και όταν αυ­τό δεν γί­νε­ται αμέ­σως αντι­λη­πτό.
Συ­γκρί­σεις δεν μπο­ρούν να απο­κρύ­ψουν τε­ρά­στιες απο­κλί­σεις, από τον τρό­πο ορ­γά­νω­σης της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας έως τη γρα­φή της γλώσ­σας. Τα ελ­λη­νι­κά χο­ρο­στα­τούν στη χο­ρεία των αλ­φα­βη­τι­κών γλωσ­σών, ενώ τα κι­νε­ζι­κά στον χώ­ρο των ιδε­ο­γραμ­μά­των ή, στον βαθ­μό που δεν πρό­κει­ται για «λέ­ξεις», ει­κο­νο­γραμ­μά­των, ανα­δει­κνύ­ο­ντας έτσι μια άλ­λη διά­στα­ση της σχέ­σης ποί­η­σης και ζω­γρα­φι­κής, που διέ­βλε­πε ο Σι­μω­νί­δης. Στις συν­θή­κες αυ­τές εί­ναι φυ­σι­κό μια αί­σθη­ση δια­φο­ράς και θαύ­μα­τος να κυ­ριαρ­χεί στις εντυ­πώ­σεις ενός επι­σκέ­πτη. «Αυ­τά εί­ναι κι­νέ­ζι­κα», λέ­γε­ται στα ελ­λη­νι­κά, με πα­ρό­μοιο τρό­πο που, για κά­τι ακα­τά­λη­πτο σε άλ­λες ευ­ρω­παϊ­κές γλώσ­σες, λέ­γε­ται ότι «αυ­τά εί­ναι ελ­λη­νι­κά», ως κα­τά­λοι­πο μάλ­λον της φρά­σης «graecum est non legitur», την οποία έβα­ζαν στη θέ­ση ελ­λη­νι­κών πα­ρα­θε­μά­των ανελ­λή­νι­στοι μο­να­χοί που αντέ­γρα­φαν κεί­με­να στα λα­τι­νι­κά. «Ου­ρά­νια γρα­φή», δη­λα­δή ακα­τα­νό­η­τη, νο­μί­ζω εί­ναι η αντί­στοι­χη φρά­ση στα κι­νε­ζι­κά.
Όπως και αν έχουν τα πράγ­μα­τα, προ­δια­γρά­φει η Κί­να το μέλ­λον; Το ερώ­τη­μα φαί­νε­ται εύ­λο­γο στην επέ­τειο των 110 ετών από την κι­νε­ζι­κή επα­νά­στα­ση του 1911 και εκα­τό χρό­νια από την ίδρυ­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος της χώ­ρας, που οδή­γη­σε στη συ­γκρό­τη­ση της Λαϊ­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Κί­νας. Όμως σο­φό­τε­ρο ίσως εί­ναι να απο­φεύ­γο­νται προ­βλέ­ψεις. Εί­ναι νω­ρίς για μια απο­τί­μη­ση, λέ­γε­ται ότι εί­χε πει ο Τσου εν Λάι, όταν ρω­τή­θη­κε για τις επι­πτώ­σεις της Γαλ­λι­κής Επα­νά­στα­σης. Πα­ρα­μέ­νο­ντας στο πε­δίο του λό­γου και των τε­χνών, δια­φω­τι­στι­κή εί­ναι η ανά­κλη­ση του πώς στο «ιδε­ό­στιγ­μα» που λέ­γε­ται Κί­να επι­κε­ντρώ­νο­νται φυ­σιο­γνω­μί­ες όπως ο Κάφ­κα, ο Μπραν­κού­ζι, ο Πά­ουντ, ο Μπόρ­χες ή ο Καλ­βί­νο. Στα ελ­λη­νι­κά φαί­νε­ται κα­θα­ρά ότι η Ασία συ­νι­στά συ­στα­τι­κό της φα­ντΑ­σί­ας. Ασφα­λώς η λο­γο­τε­χνία απο­τε­λεί λύ­ση ενός μυ­στη­ρί­ου που πα­ρα­μέ­νει άλυ­το.

ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ποιες συν- / απο-κλί­σεις εμ­φα­νί­ζο­νται με­τα­ξύ ελ­λη­νι­κού και κι­νε­ζι­κού πο­λι­τι­σμού; Πώς χαρ­το­γρα­φού­νται οι σχέ­σεις κά­ποιων πο­λι­τι­στι­κών υπο­δειγ­μά­των των δύο λα­ών; Πώς συν­δυά­ζο­νται φα­ντα­σια­κά και πραγ­μα­το­λο­γι­κά στοι­χεία σε εκα­τέ­ρω­θεν δια­πραγ­μα­τεύ­σεις αν­θρώ­πων των γραμ­μά­των και των τε­χνών; Το πε­ριο­δι­κό Χάρ­της απευ­θύν­θη­κε σε ει­δι­κούς και μό­νι­μους συ­νερ­γά­τες του με γνώ­ση της Κί­νας – συγ­γρα­φείς, σι­νο­λό­γους, ελ­λη­νι­στές και με­τα­φρα­στές – προ­σκα­λώ­ντας τους να προ­σεγ­γί­σουν αντί­στοι­χα ερω­τή­μα­τα. «Ένας Χάρ­της της Κί­νας» πο­λυ­πρι­σμα­τι­κά συ­γκρο­τεί­ται από κεί­με­να συ­νερ­γα­τών από την Ελ­λά­δα, ενώ «ένας Χάρ­της της Ελ­λά­δας στην Κί­να» από κεί­με­να συ­νερ­γα­τών από την Κί­να. Οι συ­νερ­γα­σί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νουν ιστο­ρι­κές ανα­φο­ρές, πα­ρα­τη­ρή­σεις και στο­χα­σμούς, με­τα­φρά­σεις και λο­γο­τε­χνι­κές ή προ­σω­πι­κές προ­σεγ­γί­σεις.
Ο σι­νο­λό­γος Σω­τή­ρης Χα­λι­κιάς ανα­στο­χά­ζε­ται τη με­τά­φρα­ση κει­μέ­νων της κι­νε­ζι­κής αρ­χαιό­τη­τας στα ελ­λη­νι­κά από μία γλώσ­σα χω­ρίς τα γραμ­μα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ευ­ρω­παϊ­κών γλωσ­σών, όπου το αντί­στοι­χο του ρή­μα­τος «γί­γνε­σθαι» δεν έχει συν­δη­λώ­σεις φθο­ράς, μία γλώσ­σα που πολ­λοί θε­ω­ρούν ότι, ακό­μη και για όσους εί­ναι μη­τρι­κή τους, δεν μπο­ρεί να γί­νει εντε­λώς κα­τα­νοη­τή πα­ρά μό­νον ως γρα­πτό κεί­με­νο. Στην πιο πρό­σφα­τη με­τα­φρα­στι­κή του από­πει­ρα ανα­φέ­ρε­ται εν συ­νε­χεία, σε συ­νέ­ντευ­ξη στην Παυ­λί­να Μάρ­βιν, ενώ σε αλ­φα­βη­τι­κή σει­ρά έχουν προη­γη­θεί «σκέ­ψεις και επι­σκέ­ψεις» άλ­λων συ­νερ­γα­τών του αφιε­ρώ­μα­τος. Την πρό­σλη­ψη στην Κί­να του Νί­κου Κα­ζαν­τζά­κη, που θα ήθε­λε να εί­χε ζή­σει εκεί ένα διά­στη­μα, αν δεν τον προ­λά­βαι­νε ο θά­να­τος, ανα­δει­κνύ­ει η κα­θη­γή­τρια στο Πα­νε­πι­στή­μιο του Πε­κί­νου Έλε­να Αβρα­μί­δου, στην οποία οφεί­λο­νται ιδιαί­τε­ρες ευ­χα­ρι­στί­ες για τη διευ­κό­λυν­ση της επι­κοι­νω­νί­ας με συ­νερ­γά­τες από την Κί­να. «Κα­νείς, πο­τέ, δεν κα­τη­γό­ρη­σε τον Κα­ζαν­τζά­κη για αντί­στα­ση στον εξω­τι­σμό», ση­μειώ­νει η κα­θη­γή­τρια στις ΗΠΑ Νέ­νη Πα­νουρ­γιά, το­πο­θε­τώ­ντας στον «χάρ­τη» και την Ελέ­νη Κα­ζαν­τζά­κη, σε σχέ­ση με το δεύ­τε­ρο και ίσως μοι­ραίο τα­ξί­δι στην Κί­να. Αξιο­ποιώ­ντας την εμπει­ρία δι­κής του επί­σκε­ψης, ο πο­λυ­φυ­ής Δη­μο­σθέ­νης Αγρα­φιώ­της εξε­τά­ζει την κι­νε­ζι­κή καλ­λι­γρα­φία ως πο­λυ­κομ­βι­κό πε­δίο. Έχο­ντας χρό­νια ερ­γα­στεί στην Κί­να λό­γω δι­πλω­μα­τι­κής ιδιό­τη­τας, ο Γιώρ­γος Βέ­ης ερ­μη­νευ­τι­κά επα­να­φέ­ρει την όπε­ρα του Πε­κί­νου, ενώ αρ­γό­τε­ρα επί­σης κα­τα­θέ­τει με­τα­φρά­σεις ποι­η­μά­των του Λι Τάι Πο (ή Λι Μπάι). Ξα­να­βλέ­πο­ντας το Πε­κί­νο έπει­τα από δε­κα­πέ­ντε χρό­νια, τη σκιά των πραγ­μά­των ανα­ζη­τά, σε κε­φά­λαιο από ανέκ­δο­το βι­βλίο, ο Ανα­στά­σης Βι­στω­νί­της, του οποί­ου με­τα­φρά­σεις του Μπέι Ντάο κυ­κλο­φό­ρη­σαν πρό­σφα­τα. Επι­κε­ντρω­μέ­νος στην «απα­γο­ρευ­μέ­νη» ποί­η­ση, ο Ιά­κω­βος Βούρ­τσης κρι­τι­κά δια­τρέ­χει τη λο­γο­τε­χνι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος ελ­λη­νι­κή βι­βλιο­γρα­φία για την Κί­να, ενώ ο Τά­κης Γραμ­μέ­νος επι­στη­μο­νι­κά πα­ρα­πέ­μπει σε όσα υπο­στη­ρί­ζει ότι δεν γνω­ρί­ζει. Με αφορ­μή επι­σκέ­ψεις τους, την Κί­να στο­χά­ζο­νται ο Άρις Γε­ωρ­γί­ου, φω­το­γρα­φί­ες του οποί­ου φι­λο­ξε­νού­νται διά­σπαρ­τες στο αφιέ­ρω­μα, και ο Γιώρ­γος Γώ­της, που εί­χε προ­σκλη­θεί σε φε­στι­βάλ ποί­η­σης, ενώ ο Δη­μή­τρης Σω­τά­κης, που δι­δά­σκει κι­νε­ζι­κά, «χει­ρο­πια­στή πα­ραί­σθη­ση» απο­κα­λεί αυ­τή τη χώ­ρα. Για το πώς, εγ­γειο­βελ­τιω­τι­κά και μυ­θο­λο­γι­κά, τι­θα­σεύ­ο­νται οι πο­τα­μοί, στην ιδιαί­τε­ρη πα­τρί­δα του Κομ­φού­κιου μά­λι­στα, ενώ διε­θνώς ανε­γεί­ρο­νται κο­ρυ­φαία μνη­μεία, σε συ­νάρ­τη­ση και με την εξέ­λι­ξη της γρα­φής, στο­χά­ζε­ται ο Μα­νό­λης Κορ­ρές. Ο κα­θη­γη­τής της χαρ­το­γρα­φί­ας Βαγ­γέ­λης Λι­βιε­ρά­τος απα­ντά στο ερώ­τη­μα αν έχει ελ­λη­νι­κή ρί­ζα ο πρώ­τος ευ­ρω­παϊ­κός χάρ­της της Κί­νας. Σε μια ιτα­λι­κά εμπλου­τι­σμέ­νη Πτο­λε­μαϊ­κή χαρ­το­γρά­φη­ση, ο Matteo Ricci – που έφη­βος πή­ρε μέ­ρος στη Ναυ­μα­χία της Ναυ­πά­κτου, πριν βρε­θεί στο Πε­κί­νο – απει­κο­νί­ζει τον τό­τε γνω­στό κό­σμο, από τις νή­σους των Μα­κά­ρων (τα Κα­νά­ρια σή­με­ρα), δυ­τι­κά, μέ­χρι την Κί­να και την Αμε­ρι­κή, που ανα­το­λι­κά βρί­σκε­ται στον χάρ­τη αυ­τόν. Ανα­ζη­τώ­ντας «βε­λό­να στον βυ­θό της θά­λασ­σας» ο Γιώρ­γος Μου­λου­δά­κης μου­σι­κο­λο­γεί πα­ρα­θέ­το­ντας απο­σπά­σμα­τα από τον Λάο Τσου. Η Σίσ­συ Πα­πα­θα­να­σί­ου συν­δέ­ει σύγ­χρο­νη κι­νε­ζι­κή δρα­μα­τι­κή γρα­φή και αρ­χαιο­ελ­λη­νι­κή λο­γο­τε­χνι­κή πα­ρά­δο­ση, ανα­δει­κνύ­ο­ντας κα­τα­γω­γι­κές συγ­γέ­νειες και εκλε­κτι­κές ανα­φο­ρές. Σε ένα τα­ξί­δι με τους αρ­χι­τέ­κτο­νες του κό­σμου, ο Βα­σί­λης Σγού­τας ανα­ρω­τιέ­ται αν η κι­νε­ζι­κή εμπει­ρία απο­τε­λεί πρό­γευ­ση του τι θα συμ­βεί σε πό­λεις και με­γα­λου­πό­λεις στο μέλ­λον. Από τις αλη­θείς ή ψευ­δείς Πε­ρι­πλα­νή­σεις του «δε­κα­τρείς φο­ρές ναυα­γού και δέ­κα επτά φο­ρές σκλά­βου» Πορ­το­γά­λου Fernão Mendes Pinto ο Φί­λιπ­πος Δ. Δρα­κο­ντα­ει­δής με­τα­φρά­ζει μια αφή­γη­ση για τη συμ­με­το­χή ενός «ψη­λού νε­α­ρού ιπ­πό­τη Έλ­λη­να» (Κε­φαλ­λο­νί­τη άρα­γε;) στην ονει­ρι­κή οι­κο­δό­μη­ση του Σι­νι­κού Τεί­χους. Ο Πα­να­γιώ­της Ιω­αν­νί­δης απο­δί­δει δύο ποι­ή­μα­τα απο­χω­ρι­σμού τού Μπάι Τζου­γί, ενώ στους σκαρ­μούς της ποί­η­σης και της πε­ζο­γρα­φί­ας προ­σαρ­μό­ζουν τα κου­πιά της δι­κής τους κω­πη­λα­σί­ας σε κι­νέ­ζι­κα νε­ρά οι Τά­κης Γε­ράρ­δης, Δή­μη­τρα Κολ­λιά­κου, Δη­μή­τρης Λε­ον­τζά­κος, Γιάν­νης Πά­σχος, Θο­δω­ρής Ρα­κό­που­λος, Αντώ­νης Σκια­θάς και Γιώρ­γος Χου­λιά­ρας.

ΕΝΑΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ

Πά­νω από εκα­τό Κι­νέ­ζοι φοι­τη­τές μα­θαί­νουν σή­με­ρα ελ­λη­νι­κά σε πα­νε­πι­στή­μια στην Κί­να, ση­μειώ­νει ο βρα­βευ­μέ­νος με­τα­φρα­στής από τα ελ­λη­νι­κά Λε­ω­νί­δας Λί­ου, προ­σθέ­το­ντας ότι έχουν την τύ­χη «να ασχο­λού­νται συγ­χρό­νως με τις δύο πιο πα­λιές και πιο δύ­σκο­λες γλώσ­σες» του κό­σμου. Κι­νέ­ζοι ελ­λη­νι­στές συ­χνά υιο­θε­τούν ένα ελ­λη­νι­κό όνο­μα. Ακο­λου­θώ­ντας το ελ­λη­νι­κό τυ­πι­κό, το επώ­νυ­μο έπε­ται του ονό­μα­τος, ενώ στα κι­νε­ζι­κά το επώ­νυ­μο προη­γεί­ται. Στο ελ­λη­νι­κό τα­ξί­δι του Kang Youwei (1858-1927), εμπνευ­στή του με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού κι­νή­μα­τος του 1898, ανα­φέ­ρε­ται η Chen Yingxue. Ήταν ο πρώ­τος Κι­νέ­ζος λό­γιος που επι­σκέ­φτη­κε, με­τά τον Πό­λε­μο του Οπί­ου, την Ελ­λά­δα, που θε­ω­ρού­σε μή­τρα του ευ­ρω­παϊ­κού πο­λι­τι­σμού. Αφιε­ρω­μέ­νο στον Γιανγκ Γκουαν­γκ­σένγκ, πρω­το­πό­ρο της δι­δα­σκα­λί­ας της ελ­λη­νι­κής στη χώ­ρα του, που εί­χε δια­τε­λέ­σει και πρέ­σβης στην Ελ­λά­δα, εί­ναι το κεί­με­νο της Εύ­ας Τσιαν­ρόγκ Τσουέ. Για ένα άτο­μο με μη­τρι­κή γλώσ­σα την κι­νε­ζι­κή, οι δυ­σκο­λί­ες εκ­μά­θη­σης της ελ­λη­νι­κής δεν εί­ναι μό­νο γραμ­μα­τι­κές, αλ­λά και «ακου­στι­κές». Λό­γου χά­ριν, Κι­νέ­ζοι ακού­γο­ντας «ντύ­νω και τί­νος» μπο­ρεί να θε­ω­ρή­σουν την πρώ­τη συλ­λα­βή ίδια, ση­μειώ­νει σε ένα από τα πολ­λά πα­ρα­δείγ­μα­τα της ανα­λυ­τι­κής με­λέ­της της η Σο­φία Τζινγ­κ­τζίνγκ Χου. Ο Τάο Σουν και η Σιν­γιάν Χό­ου επι­χει­ρούν μια συ­νο­πτι­κή σύ­γκρι­ση του ελ­λη­νι­κού και του κι­νε­ζι­κού γλωσ­σι­κού ζη­τή­μα­τος. Οι ομι­λη­τές της κι­νε­ζι­κής μι­λά­νε για τον πε­θα­μέ­νο με τον ίδιο τρό­πο όπως όταν ήταν εν ζωή. Πώς μπο­ρώ να συν­δυά­σω τα ρή­μα­τα με χρό­νους πα­ρελ­θό­ντος μι­λώ­ντας στα ελ­λη­νι­κά για έναν φί­λο που έχει αυ­το­κτο­νή­σει, ανα­ρω­τιέ­ται η Σε­λή­νη Τσου­ράν Τσεν. Και πώς να ανα­φερ­θώ σε εμέ­να ή άλ­λους όταν η ελ­λη­νι­κή γλώσ­σα με ανα­γκά­ζει να προσ­διο­ρί­σω το φύ­λο μου; Μια «δι­πλή νο­σταλ­γία», για την Κί­να, ζώ­ντας στην Ελ­λά­δα, και για την Ελ­λά­δα, όταν επι­σκέ­πτε­ται τους δι­κούς της στην Κί­να, ανα­δει­κνύ­ει η Κα­τε­ρί­να Γιουέ Γου.

Γιώργος Χουλιάρας

Σχετικά κείμενα & παραπομπές

Δύση & Ανατολή / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Λογοτεχνία, μετάφραση, παγκοσμιοποίηση / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Ποίηση & ζωγραφική / Γιώργος Χουλιάρας - Χάρτης (hartismag.gr)
Συγγραφείς από την Κίνα | Εταιρεία Συγγραφέων (authors.gr)
G.E.R. Lloyd & Jingyi Jenny Zhao (επιμ.), Ancient Greece and China Compared, Cambridge University Press, 2018
Robert Wardy, Aristotle in China. Language, Categories and Translation, Cambridge University Press, 2000
Chenzhen Yu Κίνα και Ελλάδα, μια σχέση χιλιετιών (εφ. Η Καθημερινή)

——————————————————
Με την υποστήριξη και την αιγίδα