Ολίγον χικικομόρι

Κά­θε μή­να, σας προ­τεί­νου­με έναν τρό­πο για να δια­σχί­σε­τε 90'' της ζω­ής σας.
Τι ψυ­χή έχουν;

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Άφη­σε κά­τω το πι­ρού­νι. Η λέ­ξη «χι­κι­κο­μό­ρι» δεν κα­το­νο­μά­ζει κά­ποιο ια­πω­νι­κό έδε­σμα. Βέ­βαια, αν σου άνοι­ξε την όρε­ξη, τί­πο­τε δεν σε εμπο­δί­ζει να φι­λε­τά­ρεις μια σαρ­δέ­λα και να μα­ρι­νά­ρεις τη σάρ­κα της μέ­σα σ’ ένα μπολ με λε­μό­νι, για να τη γευ­τείς ωμή το με­ση­μέ­ρι, μα­ζί με τη ρα­κί σου. Αφού, μα­ζί με το χει­ρο­ποί­η­το σα­σί­μι που πα­ρα­σκεύ­α­σες με αυ­τήν την ανώ­νυ­μη σαρ­δέ­λα, θα σου χρεια­στεί κι ένα νε­ρο­πό­τη­ρο ρα­κί για να πά­νε κά­τω τα σκο­τά­δια. Ποια σκο­τά­δια; Μα, εκεί­να του χι­κι­κο­μό­ρι. Ποιού χι­κι­κο­μό­ρι; Μα, αυ­τού που θα πά­θεις αμέ­σως τώ­ρα, και θα διαρ­κέ­σει μό­λις 90 δευ­τε­ρό­λε­πτα. Στο μέλ­λον, αν ορέ­γε­σαι, μπο­ρείς να βελ­τιώ­σεις τον χρό­νο σου, μα μην το πα­ρα­κά­νεις. Το χι­κι­κο­μό­ρι δεν εί­ναι για χόρ­τα­ση, όπως η σαρ­δέ­λα.

Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Ια­πω­νι­στί, «χι­κι­κο­μό­ρι» ση­μαί­νει απο­σύ­ρο­μαι από την κοι­νω­νία, κλεί­νο­μαι στο κα­βού­κι μου, βρο­ντώ πί­σω μου την πόρ­τα κι αφή­νω απ’ έξω όλον τον ντου­νιά, κοι­νώς: μί­λα τώ­ρα, ορέ κό­σμε, με την πλά­τη μου. Πρό­κει­ται για μία συ­μπε­ρι­φο­ρά που πη­γά­ζει από τα κα­τά­βα­θα του ια­πω­νι­κού πο­λι­τι­σμού. Η από­συρ­ση από τα εγκό­σμια απο­τε­λεί την σπε­σια­λι­τέ της ια­πω­νι­κής βιο­θε­ω­ρί­ας, ανά τους αιώ­νες. Λοι­πόν, όταν πα­θαί­νει κά­ποιος αυ­τήν την συ­μπε­ρι­φο­ρά, κλει­δο­μα­ντα­λώ­νε­ται μέ­σα σ’ ένα δω­μά­τιο, και κά­νει μέ­ρες, μή­νες, χρό­νια, για να ξα­να­βγεί. Τό­σο απλά. Η από­φα­ση τε­λεί­ται σε τέσ­σε­ρις φά­σεις: ανοί­γω πόρ­τα-μπαί­νω στο δω­μά­τιο-κλεί­νω πόρ­τα-κλει­δώ­νω πόρ­τα. Φι­νί­το. Στις ημέ­ρες μας, ει­κο­στός πρώ­τος αιώ­νας, πλα­νή­της Γη, το φαι­νό­με­νο σα­ρώ­νει τον βιό­το­πο πε­ρί­που ενός εκα­τομ­μυ­ρί­ου ια­πώ­νων εφή­βων, οι οποί­οι δεί­χνουν μια ιδιαί­τε­ρη ρο­πή για από­συρ­ση στα εν­δό­τε­ρα του οι­κο­γε­νεια­κού οι­κο­σύ­μπα­ντος. Τα αί­τια εί­ναι πολ­λά, κα­θό­λου ή     εντε­λώς ια­πω­νι­κά, ανά­λο­γα με το πώς τα ερ­μη­νεύ­ει κα­νείς:: φό­βος απόρ­ρι­ψης, απο­γο­ή­τευ­ση, αγο­ρα­φο­βία, η πρέ­σα της ια­πω­νι­κής ζω­ής και του σχο­λι­κού συ­στή­μα­τός της, άβυσ­σος ψυ­χής. Πά­ντως, έτοι­μο για χι­κι­κο­μό­ρι δεν γεν­νιέ­ται κα­νέ­να παι­δί από την κοι­λιά της μά­νας του σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη. Συ­νή­θως μέ­σα στο δω­μά­τιο παίρ­νουν για πα­ρέα τους έναν υπο­λο­γι­στή, με σύν­δε­ση στο δια­δί­κτυο, και μια τη­λε­ό­ρα­ση. Οι γο­νείς, πριν φύ­γουν για τη δου­λειά, αφή­νουν ένα πιά­το φα­γη­τό έξω από την κλει­δω­μέ­νη πόρ­τα. Ο αυ­το­ε­γκλει­σμός μπο­ρεί να κρα­τή­σει από με­ρι­κούς μή­νες μέ­χρι μια δε­κα­ε­τία.

Δο­κί­μα­σέ το. Κά­ν’ το. Βρες έναν χώ­ρο και κλει­δώ­σου. Κλεί­σε τα μά­τια, κρά­τα το κλει­δί σφι­χτά στο χέ­ρι, κι ανα­λο­γί­σου. Τον κό­σμο που χα­ρά­ζει την ρό­τα του χω­ρίς εσέ­να. Ένα σου πρό­βλη­μα που, μό­λις ξε­κλει­δώ­σεις και βγεις, θα εί­ναι ήδη πα­λιω­μέ­νο κα­τά ενε­νή­ντα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Τις 1450 ψυ­χές που θα εγκα­τα­λεί­ψουν τα εγκό­σμια, όσο εσύ κά­νεις το χι­κι­κο­μό­ρι τού ενά­μι­σι λε­πτού. Ή τις 1500 ερω­τι­κές συ­νευ­ρέ­σεις που θα τε­λε­στούν πα­γκο­σμί­ως μέ­σα στο ίδιο χρο­νι­κό διά­στη­μα. Ή τα 4500 παι­διά που θα γεν­νη­θούν σε όλον τον πλα­νή­τη μέ­σα σε αυ­τά τα ενε­νή­ντα δευ­τε­ρό­λε­πτα. Ή τα χι­λιά­δες ποι­ή­μα­τα που θα έχουν γρα­φτεί. Κι όλα αυ­τά, θα συμ­βούν χω­ρίς εσέ­να. Που νό­μι­ζες πως η ζωή κρέ­με­ται ικε­τευ­τι­κά απ’ τα μπα­τζά­κια σου, βα­ριό­μοι­ρε εσύ.

Τέ­λος χρό­νου.

Αμέ­σως με­τά

Ρί­ξε στο γυα­λί φαρ­μά­κι. Από­λαυ­σε τη μα­ρι­να­ρι­σμέ­νη σαρ­δέ­λα σου και πιες τη ρα­κί σου ξέ­νοια­στα. Πά­ει, τέ­λειω­σε το χι­κι­κο­μό­ρι. Μπο­ρείς, τώ­ρα, να ξα­να­γί­νεις σουρ­τού­κης και εξώ­στρε­φος, να κου­ντουρ­ντί­σεις στις πί­στες του μι­κρό­κο­σμου που σε πε­ριέ­χει, να κε­λαη­δή­σεις πά­νω στο κλα­δά­κι σου. Μέ­σα στο μαύ­ρο δά­σος. Το εί­δες, εκεί που κλει­δώ­θη­κες;

Πε­ρί χι­κι­κο­μό­ρι βλ. και Χάρ­της #22, Γιώρ­γος Βέ­ης: Ια­πω­νία, Αδελ­φή για νοί­κια­σμα