90΄΄: Καλά γεννητούρια

Τα προ­κα­ταρ­κτι­κά

Κά­θε δευ­τε­ρό­λε­πτα που περ­νά πά­νω σε αυ­τόν τον πλα­νή­τη, ση­μειώ­νο­νται 4,5 νέ­ες γεν­νή­σεις αν­θρώ­πι­νων όντων. Μέ­χρι να τε­λειώ­σε­τε την ανά­γνω­ση του πα­ρό­ντος με­γα­λειώ­δους πο­νή­μα­τος των 719 λέ­ξε­ων, θα έχουν γεν­νη­θεί του­λά­χι­στον 6000 βρέ­φη. Από αυ­τά, όσα επι­βιώ­σουν και ζή­σουν στον λε­γό­με­νο «πο­λι­τι­σμέ­νο» κό­σμο θα εί­ναι του­λά­χι­στον τα μι­σά. Ας σκύ­ψου­με πά­νω από ένα.

«Εύ­χο­μαι να γί­νει ένας ευ­τυ­χι­σμέ­νος άν­θρω­πος...» ακού­με να λέ­ει βουρ­κω­μέ­νος ο πα­τέ­ρας, κα­θώς του το φέρ­νουν μπα­γλα­ρω­μέ­νο μέ­σα στο κα­ρό­τσι του μαιευ­τη­ρί­ου για να το δει και να το κα­μα­ρώ­σει. Ας το βα­φτί­σου­με με το όνο­μα Τζιά­κο­μο. Ωραίο δεν ακού­γε­ται; Αρ­χο­ντι­κό, φι­νε­τσά­το, σέ­νιο.

Και τώ­ρα, δρά­ση 90′′

Κα­λό­καρ­δη, μα πε­ριτ­τή η ευ­χή του δό­λιου πα­τέ­ρα. Ο Τζιά­κο­μο θα γί­νει ένας ευ­τυ­χι­σμέ­νος άν­θρω­πος έτσι κι αλ­λιώς, με το κα­λό ή με το στα­νιό. Έστω και για λί­γες στιγ­μές στη ζωή του, θα νιώ­σει ευ­τυ­χι­σμέ­νος, θέ­λο­ντας και μη. Κι αυ­τό, για­τί γεν­νή­θη­κε σε έναν αιώ­να όπου η ευ­τυ­χία απο­τε­λεί μια πο­λι­τι­σμι­κή πά­θη­ση, με­τρή­σι­μη και υπο­λο­γί­σι­μη, δη­λα­δή συ­γκρί­σι­μη. Ο Τζιά­κο­μο θα γί­νει ευ­τυ­χι­σμέ­νος κοι­τώ­ντας γύ­ρω του κά­ποιους άλ­λους που έχουν πά­θει λι­γό­τε­ρη ευ­τυ­χία από αυ­τόν. Δεν του μέλ­λε­ται να γί­νει ένας κο­λί­γος των σκο­τει­νών αιώ­νων που κοι­μά­ται αγκα­λιά με τα γου­ρού­νια στην αχυ­ρέ­νια κα­λύ­βα του ή ένας πρω­το­βιο­μη­χα­νι­κός εξα­θλιω­μέ­νος ερ­γά­της που δου­λεύ­ει εί­κο­σι ώρες τη μέ­ρα στη φά­μπρι­κα για μια σκου­λη­κιά­ρα πα­τά­τα στο πιά­το του, ού­τε όμως κι ένας γα­λα­ξια­κός πρί­γκι­πας που τρώ­ει ολη­με­ρίς μαύ­ρες τρού­φες με χρυ­σά κου­τά­λια κλει­σμέ­νος στο πα­λά­τι του μα­ζί με τρια­κό­σιες οδα­λί­σκες, τί­γκα στις ορ­μό­νες όλες τους. Ένας άν­θρω­πος του ει­κο­στού πρώ­του αιώ­να πρό­κει­ται να γί­νει, δη­λα­δή ένας μέ­σος γή­ι­νος που μπο­ρεί ανέ­τως να λο­ξο­κοι­τά κα­θη­με­ρι­νά αυ­τούς που μέ­νουν στον επά­νω ή στον πα­ρα­κά­τω, από τον δι­κό του, όρο­φο, μέ­σα στην Πο­λυ­κα­τοι­κία της Ευ­τυ­χί­ας. Κοι­τώ­ντας κά­τω, συ­γκρί­νει και ευ­τυ­χεί κά­πως. Κοι­τώ­ντας πά­νω, πα­τά­ει αμέ­σως το μπου­τόν του ασαν­σέρ και πε­ρι­μέ­νει, ο αδα­ής, γε­μά­τος προσ­δο­κί­ες. Διό­τι δεν γνω­ρί­ζει πως από μια ηλι­κία και με­τά, σί­γου­ρα με­τά τα 20 και σι­γου­ρό­τε­ρα πο­λύ πριν τα 40, ο κα­θέ­να μας δια­μορ­φώ­νει μέ­σα του ένα κα­θο­ρι­σμέ­νο επί­πε­δο ευ­τυ­χί­ας, στο οποίο επι­στρέ­φει ό,τι κι αν συμ­βεί, σ’ όποιον άλ­λον όρο­φο κι αν έκα­νε για λί­γο τις τσάρ­κες του.

Αυ­τό που μπο­ρεί να ευ­χη­θεί ο κα­λός πα­τέ­ρας για το νε­ο­γέν­νη­το βλα­στά­ρι του, εί­ναι όσο με­γα­λώ­νει και αν­δρού­ται, να συ­νερ­γά­ζο­νται κα­λά μέ­σα του τα οπιοει­δή του με τη ντο­πα­μί­νη του. Η ντο­πα­μί­νη πα­ρά­γε­ται και εκλύ­ε­ται από τον με­σε­γκέ­φα­λο. Αυ­τή η ου­σία θα ρί­ξει τον Τζιά­κο­μο στη μά­χη για την κα­τά­κτη­ση του κύ­ρους και των υλι­κών πό­ρων στη ζωή του. Εί­ναι η ου­σία που θα ρυθ­μί­ζει τον μη­χα­νι­σμό των επι­θυ­μιών του. Τα οπιοει­δή, που κι αυ­τά τα εκλύ­ει κα­θη­με­ρι­νά κά­θε υγι­ής εγκέ­φα­λος, έχουν άλ­λη δου­λειά να κά­νουν και λει­τουρ­γούν πιο βρα­χυ­πρό­θε­σμα. Θα ρε­γου­λά­ρουν τον μη­χα­νι­σμό της ευ­χα­ρί­στη­σης μέ­σα στον Τζιά­κο­μο, απε­νερ­γο­ποιώ­ντας όλες εκεί­νες τις αντα­γω­νι­στι­κές απαι­τή­σεις οι οποί­ες μπο­ρεί να τον κά­νουν να πα­ρεκ­κλί­νει από δρα­στη­ριό­τη­τες ικα­νές να του προ­σφέ­ρουν από­λαυ­ση. Δη­λα­δή, εί­ναι η προ­στα­τευ­τι­κή ασπί­δα που θα τον αφή­σει, έστω και για λί­γο, στην ησυ­χία του, για να απο­λαύ­σει ολί­γη αγά­πη, ολί­γο σεξ, ένα πιά­το φα­γη­τό ή τη φι­λία ενός άλ­λου γή­ι­νου. Όλοι το ξέ­ρου­με: όταν ετοι­μά­ζε­σαι να φι­λή­σεις και να φι­λη­θείς, τα οπιοει­δή σε κά­νουν να ξε­χνάς το γδαρ­μέ­νο γό­να­τό σου ή την ανά­γκη σου να πας και να το γδά­ρεις. Το κα­τα­σκευα­στι­κό μειο­νέ­κτη­μα με τους γή­ι­νους εί­ναι πως, πο­λύ συ­χνά, όταν η ντο­πα­μί­νη πη­γαί­νει στο τα­μείο των οπιοει­δών για να ει­σπρά­ξει τα κέρ­δη της, μέ­νει με άδεια χέ­ρια. Συ­νε­λό­ντι ει­πείν με δυο λο­γά­κια, οι γή­ι­νοι δεν εί­ναι και πο­λύ κα­λοί στο να εκτι­μούν τον αντί­κτυ­πο που μπο­ρεί να έχει στο συ­ναί­σθη­μα της ευ­τυ­χί­ας τους η εκ­πλή­ρω­ση των επι­θυ­μιών τους. Συγ­χέ­ουν το γε­γο­νός ότι επι­θυ­μούν κά­τι με την ει­κα­σία ότι θα ευ­τυ­χή­σουν απο­κτώ­ντας το. Τέ­λος χρό­νου.

Αμέ­σως με­τά

Εάν ήθε­λε να εί­ναι πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κός αλ­λά και κά­πως ιντε­λε­κτου­έλ και ντε­λι­κα­τέ­σεν ως πα­τέ­ρας, θα μπο­ρού­σε να σκύ­ψει πά­νω από τον νε­ο­γέν­νη­το Τζιά­κο­μο και να του ψι­θυ­ρί­σει απα­λά στο άγου­ρο αυ­τί του την προει­δο­ποί­η­ση του Βίτ­γκεν­σταϊν: «Παι­δί μου Τζιά­κο­μο, δεν γνω­ρί­ζω για­τί εί­μα­στε εδώ, αλ­λά εί­μαι εντε­λώς σί­γου­ρος ότι δεν εί­μα­στε εδώ για να δια­σκε­δά­σου­με.»