90΄΄: Επτά χρόνια εαυτός

Κά­θε μή­να, σας προ­τεί­νου­με έναν τρό­πο για να δια­σχί­σε­τε 90'' της ζω­ής σας. Τι ψυ­χή έχουν;

Οργάνωσε πρώτα ένα πάρτι με τα βακτήριά σου. Τα δισεκατομμύρια που κουβαλάς επάνω σου, εσύ ο ξενιστής τους. Τα κουβαλάς στο σάλιο σου, στα μαλλιά σου, ανάμεσα στα νύχια σου, στα ρουθούνια σου, στις παλάμες σου, μέσα στο στόμα σου, βαθιά μέσα στα έντερα, κι ακόμη παραμέσα. Σε κατοικούν πολλά δισεκατομμύρια βακτήρια, όχι βρωμύλικα, μα απαραίτητα για τη ζωή σου. Για να χωνεύεις, για να αναπτύσσεσαι, για να βιοδιασπάσαι. Το σώμα σου διαθέτει δέκα φορές περισσότερα βακτηριακά απ’ ό,τι ανθρώπινα κύτταρα. Φιλοξενείς, μέσα σου και πάνω σου, περισσότερα από χίλια διαφορετικά είδη μικροοργανισμών. Είναι κρίμα που δεν μπορείς να δεις τα βακτήριά σου με γυμνό μάτι: μερικά, μοιάζουν με τριμμένη παρμεζάνα, άλλα θυμίζουν απόκοσμους πλανήτες, ενώ κάποια διαθέτουν ένα ήπιο προφίλ όλο καμπύλες. Μπορείς όμως να τους μιλήσεις. Διότι έχετε πολλά να πείτε. Εκείνα έχουν να σου αφηγηθούν την ιστορία της Γης, γιατί έχουν την ίδια ηλικία με αυτήν. Ο μικροβιακός κόσμος τους αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι της βιομάζας πάνω στον πλανήτη. Ακόμη, έχουν να σου πουν το πώς αναπαράγονται. Αναπαράγονται απλά κι αξιοζήλευτα. Κατασκευάζουν πιστά αντίγραφα του εαυτού τους. Επειδή δεν διαθέτουν κυτταρικό πυρήνα, αναπαράγονται με διαίρεση: επιμηκύνονται, συσφίγγονται στο μέσον τους, ώσπου χωρίζονται σε δυο όμοια τεμάχια, τα οποία, με τη σειρά τους, αναπαράγουν αενάως τον εαυτό τους. Το πιο γρήγορο του είδους τους αυτοαναπαράγεται μέσα σε 15 λεπτά. Δηλαδή, ένα τσιγάρο χρόνος. Εσύ, απ’ τη μεριά σου, τι θα είχες να τους πεις;

Η Κυριακή, ως ημέρα της ραστώνης, προσφέρεται για τεμπελιές και για ξάπλες. Οι ξάπλες προσφέρονται για αναπολήσεις και για απολογισμούς ζωής. Και οι απολογισμοί ζωής είναι πρόσφοροι για κατηφή συμπεράσματα του τύπου: Γερνάω, ο χρόνος περνάει, η ζωή διαρρέει αμείλικτα, μάι γκαντ για πού οδεύω; Δηλαδή, συλλογισμοί οι οποίοι δεν απασχολούν ποτέ τα βακτήρια τα οποία σε κάνουν χάζι από τριγύρω. Εσένα, Μεγάλε Αδελφέ. Διότι κι εσύ ένα γιγάντιο βακτήριο είσαι, που αναπαράγεσαι με επανάληψη του εαυτού σου. Έχουμε και λέμε: το πάγκρεάς σου αντικαθιστά τα κύτταρά του κάθε είκοσι τέσσερις ώρες. Δηλαδή, ξαναγεννιέται από την αρχή. Το στομάχι, κάθε τρεις μέρες. Η πρωτεΐνη του εγκεφάλου ανανεώνεται πλήρως κάθε μήνα. Τα κύτταρα της επιδερμίδας κάθε δεκαπέντε μέρες. Τα κύτταρα του ήπατος ανανεώνονται κάθε ενάμισι χρόνο, και του σκελετού κάθε δέκα χρόνια. Συνολικά, ολόκληρο το σώμα, κάθε ένα κύτταρό του, ανακυκλώνεται πλήρως, αυτοεπαναλαμβάνεται ανανεωμένο και κυκλοφορεί σε ολοκαίνουργια ολόσωμη έκδοση κάθε επτά χρόνια. Δηλαδή, σε ό,τι αφορά τη μέση ηλικία των κυττάρων μας συνολικά, είμαστε όλοι νεότεροι σε σχέση με την ημερομηνία της γέννησής μας. Καθημερινά, αποτελούμε μια ολοκαίνουργια εκδοχή του εαυτού μας, με μπόνους τις φθορές του χρόνου. Δηλαδή, ο καθένας μας, ενώ φρεσκάρει τα κύτταρά του, αποβάλλει διαρκώς γύρω του μυριάδες από αυτά καθώς, την ίδια στιγμή με το φρεσκάρισμα, γερνάει.

Τέλος χρόνου

Να, λοιπόν, τι θα είχες να αφηγηθείς εσύ στα βακτήριά σου. Έναν κινέζικο μύθο. Για τον θείο Χωρίς Μέλη και τον θείο Κουτσό Βήμα που απολάμβαναν τη θέα πάνω σ’ έναν λόφο. Ξάφνου, στον αριστερό αγκώνα του θείου Κουτσό Βήμα φύτρωσε μια ιτιά. «Αγανάκτησες;» τον ρώτησε ο θείος Χωρίς Μέλη. «Γιατί να αγανακτήσω;» απάντησε ο θείος Κουτσό Βήμα. «Η ζωή είναι ένας σωρός σκουπίδια, γιατί, το να ζει κανείς σημαίνει να δανείζεται. Ήρθαμε εδώ πάνω να παρατηρήσουμε τη διαδικασία της αλλαγής, και να που η αλλαγή με πρόφτασε. Γιατί να αγανακτήσω;»