90 Δευτερόλεπτα: Είναι η οξυτοκίνη, αγαπητέ Watson!

Κάθε μήνα σας προτείνουμε έναν τρόπο για  να  διασχίσετε   90  δευτερόλεπτα  της ζωής  σας. Τι ψυχή έχουν;

Στα πρώτα δύο χρόνια, οι ερωτευμένοι κάνουν μακροβούτια μέσα σε ένα κοκτέιλ ορμονών και νευροδιαβιβαστών. Μετά, ανοίγει ο κρουνός της οξυτοκίνης. Ορμόνη είναι αυτή. Η ορμόνη της αγάπης και του αλτρουισμού. Η οποία προκαλεί οικειότητα και τρυφερότητα. μα στραγγαλίζει τον έρωτα και το πάθος.

Βρισκόσαστε καθισμένοι σε ένα παγκάκι, μέσα σε ένα πάρκο. Κρατάτε ένα ανοιγμένο βιβλίο στα χέρια σας. Αυτό το βιβλίο είναι ένα καμουφλάζ για εσάς. Δεν ήρθατε μέχρι εδώ για να διαβάσετε. Τα πάρκα δεν είναι για να διαβάζουμε. Τα πάρκα, όπως όλοι οι ανοιχτοί χώροι, είναι για να μελετούμε εργαστηριακά τους υπόλοιπους γήινους. Ένα μεγάλο εργαστήριο είναι τα πάρκα, να τι είναι.
Από μπροστά σας περνάει κόσμος και ντουνιάς. Ο κόσμος χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Στους ερωτευμένους και στους μη ερωτευμένους. Όλες οι υπόλοιπες είναι αμελητέες υποκατηγορίες. Ώσπου κάποια στιγμή περνούν ένας Κώστας και μία Λίτσα. Διστάζετε να τους κατατάξετε. Είναι πιασμένοι χέρι χέρι, μα με έναν περίεργο τρόπο. Με έναν απαθή τρόπο. Τι συμβαίνει;

Έχεις ενενήντα δευτερόλεπτα στη διάθεσή σου για να στοχαστείς πάνω σε αυτά που ακολουθούν.
Η επιστήμη λέει ότι στα πρώτα δύο χρόνια, οι ερωτευμένοι κάνουν μακροβούτια μέσα σε ένα κοκτέιλ ορμονών και νευροδιαβιβαστών. Η ντοπαμίνη τους, η τεστοστερόνη τους, τα οιστρογόνα τους, η ναραδρεναλίνη τους και η ωραία η φαινυλαιθυλαμίνη τους εκκρίνονται με το λίτρο και προκαλούν μούρλα, έξαψη και πάθος.
Κάν’ τε μια βόλτα στα φαστουντάδικα και στα λύκεια, και παρατηρήστε τις όρθιες δίποδες ντοπαμίνες που κυκλοφορούν.
Αν την αντέχετε μια τέτοια βόλτα.
Όμως. Μα όμως. Αχ όμως.
Μετά τα δύο πρώτα χρόνια μιας ερωτικής σχέσης, ανοίγει ο κρουνός της οξυτοκίνης. Ορμόνη είναι αυτή. Ορμονέστατη. Υπήρχε και πριν μέσα στις σάρκες αυτής της σχέσης. Μα τώρα παίρνει το πάνω χέρι.Την πλημμυρίζει. Και προκαλεί, αχ πιάσε μου το χέρι, αχ πάμε σινεμαδάκι, οικειότητα και τρυφερότητα. Και η τρυφερότητα προκαλεί σταθερή σχέση. Και η σταθερή σχέση προκαλεί λογαριασμούς του νερού και ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνουνε γεμάτα με καθαριστικά υγρά πιάτων και μαλακτικά ρούχων και μωρομάντηλα σε οικονομικές συσκευασίες και κεφάλια κάτω.
Εντάξει; Το καταλάβαμε;
Είναι ύπουλο πράμα η οξυτοκίνη. Παραμονεύει τον άνθρωπο παντού. Για να εξοντώσει το αγρίμι που κρύβει μέσα του και να το κάνει κουταβάκι του καναπέ.
Μόνο που άνθρωπος το έχει ανάγκη αυτό το αγρίμι του. Ας πει κάποιος πως δεν το έχει ανάγκη το αγρίμι του. Πως δεν το ονειρεύεται τα βράδια. Κι ας το κηδεύει κάθε πρωί. Το αγρίμι του.
Η οξυτοκίνη εκκρίνεται από τον υποθάλαμο.
Ανοίξτε τον εγκέφαλο του διπλανού σας και θα βρείτε πού είναι αυτός ο υποθάλαμος.
Μετά, την απορροφά και την αποθηκεύει η υπόφυση. Κι από αυτήν χύνεται στο αίμα όποτε χρειαστεί.
«Η ορμόνη της αγάπης και του αλτρουισμού». Έτσι την αποκαλούνε.
Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Στο ότι οι επιστήμονες είναι αμείλικτοι. Έτσι και τους μπει μια ιδέα μέσα στο κεφάλι, δεν ησυχάζουνε άμα δεν την ψάξουνε από χίλιες μεριές. Και το θέμα της οξυτοκίνης το ψάξανε πολύ. Και βρήκανε ότι ενώ στα πρώτα χρόνια ενός παθιασμένου γάμου η συχνότητα των ερωτικών σμιξιμάτων είναι δώδεκα φορέα τον μήνα, μετά τον πέμπτο χρόνο πέφτει στις τέσσερις φορές και μετά τον έβδομο χρόνο στη μία. Διότι το ζεύγος από ερωτικό μετατρέπεται σιγά σιγά σε αδελφικό. Οι δύο παρτενέρ παθαίνουν ομοιοπληξία. Έτσι το ονόμασαν το φαινόμενο οι επιστήμονες.
Τέτοια ομοιοπληξία έπαθαν μεταξύ τους ο Κώστας και η Λίτσα. Βλέπουν πια τη ζωή με το ίδιο μάτι. Με το μάτι της αγάπης και του αλτρουισμού. Με το μάτι της οξυτοκίνης. Μη θυμώνετε. Δεν το λέμε για κακό αυτό. Ένα απλό επιστημονικό δεδομένο παραθέτουμε. Σα να λέμε ότι ο Κώστας και η Λίτσα ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρά τους από δώδεκα χιλιάδες φορές την ημέρα ο καθένας τους. Η επιστήμη το λέει κι αυτό, όχι εμείς. Ή σα να λέμε ότι μέχρι να γίνουν εβδομήντα χρονών μέσα στη γαλήνια κοινή ζωή τους, η Λίτσα και ο Κώστας θα αποβάλλουν από είκοσι πέντε χιλιάδες λίτρα ούρων ο καθένας τους. Η επιστήμη το λέει κι αυτό, όχι εμείς.
Τέλος χρόνου.

Σε όσους υποστηρίζουν ότι ο γάμος αποτελεί το ναυάγιο του έρωτα, εμείς απλώς αναμεταδίδουμε από εδώ τη ρήση του Paul Virilio: «Η επινόηση του πλοίου συνεπάγεται και την επινόηση του ναυαγίου».