Μικρή κλίμακα: Στέλλα Βοσκαρίδου, Άντζελα Δημητρακάκη

H στήλη αυτή προτείνει κάθε μήνα σε τρεις-τέσσερεις συγγραφείς μια φράση που θα αποτελεί τον τίτλο ή θα εμπεριέχεται σε ένα αδημοσίευτο πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις). Ενίοτε δίνεται και μη ρηματική ιδέα συγγραφής, μια μουσική ή μια φωτογραφία. Στόχος της στήλης είναι αφενός να δημιουργηθεί μια δεξαμενή συλλογής πρωτογενούς υλικού και αφετέρου μια εν προόδω χαρτογράφηση της ελληνικής περίπτωσης στο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μικρομυθοπλασίας.

——— ≈ ———

Στις δύο συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση:
«βγήκαμε στ’ ανοιχτά κολυμπώντας»

Μελανιασμένο

Βγήκαμε στ᾽ ανοιχτά κολυμπώντας. Το λέω εξαρχής, γιατί δε μ᾽ αρέσουν οι ιστορίες που κρατάνε τον αναγνώστη απ᾽ τον λαιμό, έχοντας τον να περιμένει – εδώ που τα λέμε για ποιο πράγμα; Αυτός που είναι μαζί σου για ένα λόγο πέρα απ᾽ όλα αυτά (και πιστεύω πως όλοι ξέρουμε ποια εννοώ), θα το εκτιμήσει. Θα πει, αυτός, ναι, είναι έντιμος συγγραφέας. Φέρνει τις λέξεις σαν ζεματιστό τσουρεκάκι που αχνίζει ανάμεσα στα δάχτυλα και δίχως λύσσα το μοιραζόμαστε – χωρίς όλα εκείνα τα λύκε λύκε είσ᾽ εδώ, τις κατέντζες, τα ατελείωτα μισοσκόταδα. Θα διαβάσει δυο τρεις αράδες, θα τού᾽ χεις κλείσει το μάτι –φίλε, ξέρεις ακριβώς πού πάμε– κι όλο αυτό θα έχει μια υπέροχη απελπισία. Σαν εκείνο το βράδυ που ήμασταν δεκαέξι και δεν αντέχαμε άλλο το ύφος της μάνας μας. Τρέξαμε άρον άρον στο δωμάτιο – μια λάμπα έκαιγε χωρίς καμιά ανυπομονησία. Ανάμεσα στη βιβλιοθήκη, το κρεβάτι, τον κάπως μουντζουρωμένο τοίχο πάνω απ᾽ το γραφείο, ένας σικέ ειρηνικός ωκεανός, και – πριν το πάρουμε καλά καλά χαμπάρι – βγήκαμε στ᾽ ανοιχτά κολυμπώντας.

Στέλλα Βοσκαρίδου

Άλλες

«Μαμά!»
«Τι τρέχει; Γιατί κλαις;»
«Η Σοφία είπε πάλι αυτό.»
«Της έχω πει να μην το λέει. Μην της δίνεις σημασία.»
«Το λέει όμως.»
«Κι εσύ ξέρεις πως δεν είναι αλήθεια.»
«Όχι, δεν το ξέρω.»
«Τι άλλη απόδειξη θες πέρα από το πώς είσαι φτιαγμένη; Δεν βλέπεις πώς είσαι φτιαγμένη;»
«Μαμά! Εσύ είσαι που μου λες πως τα φαινόμενα απατούν.»
«Τα φαινόμενα. Εσύ δεν είσαι φαινόμενο. Είσαι πραγματική.»
«Μαμά! Εσύ μου έχεις πει ότι αλλάζω. Ότι τα παιδιά αλλάζουν.»
«Δεν αλλάζουν στα πάντα.»
«Τώρα μου τ’ αλλάζεις δηλαδή;»
«Μη με μπερδεύεις. Κι έλα, σκούπισε τα μάτια σου. Ξέρεις ποια είσαι, τι είσαι.»
«Εσύ με μπερδεύεις. Θέλω απόδειξη, μαμά.»
«Τι απόδειξη;»
«Απόδειξη. Έλα να κολυμπήσουμε. Να κάνουμε αυτό που κάναμε τότε, που βγήκαμε στ’ ανοιχτά
κολυμπώντας.»
«Είμαι κουρασμένη. Δεν θες να πας μόνη σου; Αφού ξέρεις πως δεν είμαστε το ίδιο. Εσύ με την ουρά σου δεν κουράζεσαι ποτέ. Ενώ εγώ, με τα πόδια μου…»
«Μαμά, δεν το αντέχω όταν μου λες πως είσαι άλλο από μένα.»
«Γιατί; Κάθε κορίτσι θέλει να ‘ναι άλλο απ΄ τη μαμά του. Εσύ όχι; Είσαι γοργόνα κι είμαι γυναίκα. Κουράζομαι να κολυμπάω. Παλιά, τότε που λες, ήμουν πιο νέα και κάπως σαν γοργόνα κι εγώ.»
«Μα εγώ θέλω να σου μοιάζω.»
«Τότε τι σε πειράζει πού η Σοφία σου λέει πως δεν είσαι γοργόνα;»
«Σ ΄αγαπώ, μαμά, και θέλω να σου μοιάζω. Αλλά και να είμαι εγώ.»
«Δεν μπορείς να τα ‘χεις όλα.»
«Όμως, μαμά, εσύ μου λες πως μπορώ να είμαι τα πάντα.»

Άντζελα Δημητρακάκη