Μια φωτογραφία: Αχιλλέας Κυριακίδης, Ρούλα Γεωργακοπούλου, Άκης Παπαντώνης, Κατερίνα Χανδρινού

H στήλη αυτή προτείνει κάθε μήνα σε τρεις-τέσσερις συγγραφείς μια φράση που θα αποτελεί τον τίτλο ή θα εμπεριέχεται σε ένα αδημοσίευτο πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις). Ενίοτε θα δίνεται και μη ρηματική ιδέα συγγραφής. Στόχος της στήλης είναι αφενός να δημιουργηθεί μια δεξαμενή συλλογής πρωτογενούς υλικού και αφετέρου μια εν προόδω χαρτογράφηση της ελληνικής περίπτωσης στο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μικρομυθοπλασίας.

————————  ≈ ————————
Στους τέσσερις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί ως ἐναυσμα
μια φωτογραφία του Άκη Παπαντώνη
————————  ≈ ————————

Διήγημα εμπνευσμένο από μια ωραία φωτογραφία όπου ένα παιδί κοιτάζει μέσα από ένα παράθυρο τη θάλασσα και το απέναντι νησί

Άργησαν οι πειρατές.

Αχιλλέας Κυριακίδης

Του χρόνου

Πόσο ψηλός είσαι; Μη γυρίσεις.
Πόσων χρονών είσαι; Μη μου απαντήσεις.
Βλέπεις ό, τι έβλεπες ή το έξω έρχεται πιο κοντά με κάθε πόντο που παίρνεις;
Μην το αφήσεις να μπει. Δεν θα σε πάει μακριά. Αυτό στο υπόσχομαι. Δεν θα σ’ αγγίξω. Κι αυτό στο υπόσχομαι.
Σου προτείνω να συγκεντρωθείς στο τρίγωνο πάνω από το παράθυρο και να με περιμένεις μέχρι του χρόνου που θα έρθω να σε ξαναμετρήσω. Ίσως τότε να σου πω και για τους Μυκηναϊκούς τάφους. Γιατί  ΄σαι όλος αυτιά κι εγώ είμαι όλη μάτια κι αυτό δεν πρόκειται να αναστραφεί ποτέ.

Ρούλα Γεωργακοπούλου

Πριν τον έρωτα

Χρόνια μετά θα καταλάβαινες πως την είχες ερωτευτεί. Ερχόταν μόνο τα καλοκαίρια, στο πίσω κάθισμα του μεγάλου τζιπ του πατέρα της — κρουαζιερόπλοιο στα στενά του χωριού, κατέπλεε μπροστά στο παράθυρό σου. Εσύ κοιτούσες. Η νόνα της πουλούσε είδη λαϊκής τέχνης —φτηνά πήλινα, μαγνητάκια και χάντρες για το μάτι— απέναντι απ’ το σπίτι σας· καθήμενη μια ζωή στο ταμείο, να σπάει καρύδια ή να καθαρίζει φασολάκια, και το ραδιόφωνο συντονισμένο πάντοτε στα ιταλικά.
Τα απογεύματα εκείνη εμφανιζόταν στο μαγαζί, φιλούσε τη νόνα της πεταχτά στα μαλλιά κι ανέβαινε στο κάστρο. Από το παράθυρό σου έβλεπες τη σκιά του φουστανιού της όπως ανέμιζε στα ασβεστωμένα σκαλιά. Ντυνόσουν, έβγαινες, δοκίμαζες ν’ ανέβεις δυο δυο τα σκαλιά όπως τα μεγαλύτερα αγόρια, της ηλικίας της. Ήξερες πως θα την έβρισκες στο «δωμάτιο του θρόνου», εκείνο που έβλεπε στον Βάλτο. Περίμενες απ’ έξω — τα πεύκα σε έκρυβαν από τον ήλιο. Καθόσουν στις ρίζες που αναδύονταν από τα χαλάσματα, αναδυόταν κι εκείνη από τα σκοτάδια του αρχαίου δωματίου, πρώτη, χαμογελώντας με τα μάτια· ύστερα το αγόρι. Χαμήλωνες αυτόματα το βλέμμα ή το έστρεφες προς τη θάλασσα. Μόλις χανόταν έτρεχες μέσα· γεμάτος ακόμα ο χώρος από τη μυρωδιά της, στις δέσμες φωτός που έμπαιναν από τα ανοίγματα στον τοίχο αιωρούνταν η σκόνη που είχαν σηκώσει τα βήματά της. Κι αν έκανες απόλυτη ησυχία, αν δεν περνούσαν τουρίστες και αν δεν έπαιζαν μπάλα τα άλλα αγόρια, μπορούσες ίσα ν’ ακούσεις πώς αντηχούν οι τοίχοι τον ήχο από το φιλί που είχε μόλις δώσει.

Άκης Παπαντώνης

Τα κουδούνια

Λένε τόσα τα κουδούνια των διαμερισμάτων για τους ενοίκους τους. Σε άλλα τα ονόματα είναι τυπωμένα, σε κάποια χειρόγραφα. Τα περισσότερα όμως είναι πλέον τυπωμένα. Άλλα με καλλιγραφικούς χαρακτήρες άλλα με αυστηρές γραμματοσειρές. Μερικά είναι υποφωτισμένα. Κάποια τελείως σκοτεινά και θέλεις αναπτήρα. (Σε κοιτούν τότε περίεργα που ψάχνεις. Δεν αποκλείεται να ακούσεις ξαφνικά και ένα ποιον θέλετε κύριε; από κάποιον που μπαίνει στην πολυκατοικία εκείνη τη στιγμή με τα κλειδιά του.) Σε ορισμένα το καρτελάκι έχει πέσει ελαφρά προς τα εμπρός. Ή είναι κομμένο στραβά ή οδοντωτά σα γραμματόσημο ή κολλημένο με ταινία πάνω στο κουδούνι. Το όνομα στο κουδούνι συνήθως είναι ένα. Κάποτε χωράει δίπλα η ιδιότητα, ακόμη και ο όροφος του ενοίκου. Υπάρχουν ζευγάρια που μένουν χρόνια μαζί, κι όμως, στο κουδούνι εξακολουθεί να είναι γραμμένο το όνομα του ενός μονάχα· του ιδιοκτήτη ή αυτού που κατοίκησε το χώρο πρώτος. Του άλλου το όνομα δεν χωράει. Πλανάται η σκιά της προσωρινότητας. (Κι όμως, ξέρω έναν τζόρα σώγαμπρο που επέβαλε να γράφεται μόνο το δικό του όνομα στο κουδούνι). Μα αν το φιλοξενούμενο πρόσωπο τύχει και είναι γυναίκα, κι αν η γυναίκα αυτή φέρει στον κόσμο ένα παιδί, τότε το παιδί, το παιδάκι, που η αγάπη της για κείνο κάθε μέρα που περνάει θ' αυγατίζει, θα την κάνει αυτόματα από σπιτωμένη, κυρία του σπιτιού, θα θεμελιώσει δικαιώματα χάρη στη μητρότητα η γυναίκα, με τ' όνομά της να προστίθεται στη μαρκίζα, ακόμα και πριν γεννήσει (αν και όχι απ' την αρχή της κύησης).    

Κατερίνα Χανδρινού