Ασπάλακες & άλλα ποιήματα

Από τις σκοτεινές διόδους της φλέβας
εισερχόμενος ψεκασμός η άγνοιά σου.
Τι δύναται το σώμα;
Ημερήσια πέτρα πάνω στην πέτρα
Φολίδες δέρματος περιδινούνται στην πλάγια ακτίδα
Πανάρχαια τα υλικά σου
Χώμα ζυμωμένο με τα δάκρυα του κόσμου
Ξύλο ζωντανό, παλλόμενο
Ρίζες βαθιές της σιωπής και του λόγου
Φως της χαράς και υδάτινο γέλιο
Πέτρινη θλίψη του άκαμπτου και της ριγώσας σκιάς
Χρονοαέρας που παρασέρνει
την ελλειμματική ανάμνηση της μορφής σου.
Σκύλλα και Χάρυβδη, Κάλπη και Αβύλη
Κι εσύ εντολοδόχος φαντασμάτων και ακούσιος παραβάτης
του nec plus ultra.

Σε καιρό ακόμα απροετοίμαστο
Η διάφανη λέξη σου θεμελιωμένη μεσοθόρυβα
Αφανέρωτες οι απαρχές της
Τι δέσμια τα πνεύματα στις τροχιές της σύγχυσης
Με των Στεντόρων τις φωνές να υποδαυλίζουν το κενό τους
Άραγε από καταβολής;
Πόθεν οι καταβολές τους;
Αποθέωση γυμνών ειδώλων από τα χάσκοντα πλήθη
Κι οι δοκησίσοφοι αναπαυόμενοι μασούν τις δάφνες τους
δίχως αιδώ μοιράζοντας χρησμούς μονοσήμαντους
με την Πυθία αυτοεξόριστη
μαύρο ιδεόγραμμα στο σκοτεινό ορίζοντα
του εν τω πολέμω θνήξεις

Κι όταν θ ’ ακούσεις τις καμπάνες να μετράνε το χρόνο
Μην πιστέψεις λέξη.
Τις σοφές κουβέντες των γερόντων
και τις καυχησιές των Αντίνοων καθώς πιάνονται απ’ τις έννοιες
Μην πιστέψεις λέξη.
Τ ’ αλήθεια σα διαχωρίζουν απ’ τα ψέματα
και σταυρώνουν στην αγορά τον όχλο που επέλεξε τους Βαραβάδες
Μην πιστέψεις λέξη.
Τα ύστατα λόγια σε κλίνη νεκρική σαν σου εμπιστευτούν
Μην πιστέψεις λέξη.
Κι όταν η πρώτη κουβέντα βγει απ’ το στόμα του παιδιού σου
Τ’ αφτιά σου κλείσε ερμητικά
Και μην πιστέψεις λέξη.
Η σκέψη σου η ενδόμυχη σα σε τυλίξει
και συρίζει γλείφοντας τα σωθικά σου
Ρίξε την ψυχή σου σε λήθαργο βαθύ
στης Λήθης τα αιώνια μαύρα χιόνια
Ξέμαθε κάθε σύμβολο
Και μην πιστέψεις Λέξη.
Όνειδος για τον άνεμο η εκφορά τους
Και κάθε χτύπος της καρδιάς όταν εξέρχονται
Υπόκωφος, νεκρός.
Βλαστήμια για τον κόσμο η ύπαρξη τους
Παραληρήματα μισότρελων μουγγών φελάχων
μνηστήρων του αιθέριου αντικατοπτρισμού
του διαμαντένιου Ψεύδους.

Κουρελιασμένος πλάνητας
επιζών ηλεκτρισμένης μύχιας καταιγίδας
Πύρρειος η νίκη σου.
Καυτές σταγόνες ηφαιστειακής βροχής
λούζουν τη θλίψη σου
Τα ορνιθοσκαλίσματα των πατέρων
σκοτεινιάζουν την οδό.
Ακίδες οι στιγμές, καρφωμένες
στον κόκκινο σφύζοντα αχινό της καρδιάς
Σιωπηλή κοσμική έκρηξη χωρίς αποδέκτες
Παράλληλες πορείες τρελών κλοσάρηδων
ημιθανή τερατουργήματα στην πλάνη του Είναι.
Πράσινο το χρώμα της δύσης
Εισπνέεις το μωβ και το γαλάζιο
κι η εκπνοή ξεχύνει πηχτό σκοτάδι.
Είπεν ο Κύριος
Γενηθήτω ψεύδος και παράνοια
και εγένετο κόσμος ανεστραμμένος.