Άρρωστη εποχή

1

Εγκώμιο της Άνοιξης αυτής
δε θέλω να της πλέξω
ξόβεργες και θηλιές να πιάνουνται
οι μυρωδιές απ᾽ έξω οι ευωχίες

Τ’ αρώματα του Έαρος αυτού
δε θέλω να μυρίζω
σεπτά λιβάνια των χαιρετισμών του
λεμονανθούς ας μην οσμίζομαι τελείους

Κορωνίδες του Οργασμού αυτού
δε θέλω να ακούσω
ύμνους του μέσα σε όνειρο νεφέλης
έρωτες να μη λούσω απατηλούς

2

Γοργόνα καραβιού τρελού εσένα
–στην πλώρη μεθυσμένοι–
σε ίσκιο βαρύ από κατάρτι καρυδιάς
σ’ αγκάλιασα λες πεθαμένη στερνή φορά

Τα κλάματα του Οίστρου αυτού
δε θέλω να τα κλαίω
όταν περνούν οι μέρες τόσο φωτεινές
τόση πια να λέω ανανέωσης επιμονή

Γυμνή Αφροδίτη με στεφάνι
από τα χαμομήλια
που φυτρώνουν στα φρέσκα μνήματα
χιλιάδες από δω μίλια έχεις θαφτεί

3

Την παύση του Χρόνου αυτού
δε θέλω να τη ζω
γυρνώ στο ανήλιαγο πρόσωπο της γης
στο σκοτάδι επιζώ της ηλικίας

Ντυμένη στα κυκλάμινα
σε διαπερνά το φως
βυθίζοντας ο βράχος μες στη θάλασσα
πώς αγναντεύεις πώς κοιτάς ορίζοντες

Διάρκεια της Εποχής αυτής
δε θέλω να μετρώ
αργώ ακόμα να γυρίσω την κλεψύδρα
της άμμου που φθαρτό με έπλασε

4

Ραντισμούς της Βροχής αυτής
δε θέλω μύριους
στρατιώτες από σάρκα πλασμένους
ρίχνω στο πυρ γιούς κι από έρωτα

Θερμές οι μέρες φωτεινές
κόρφος της ηδονής
πάλλεται σε ύπνο κρύου ιδρώτα
στης στριγγιάς φωνής το μοιρολόι

Κελαηδίσματα του πρωινού αυτού
δε θέλω να με ξυπνούν
οιωνοί που κρατούν το πέπλο της νύχτας
από κλωνάρια υμνούν μοχθηρών δέντρων

5

Εγκώμιο της Άνοιξης αυτής
δε θέλω να της πλέξω
όμορφα με τα λουλούδια της στεφάνια
πρωτομαγιές να μπλέξω με τόπους χλοερούς

Τ’ αρώματα του Έαρος αυτού
δε θέλω να μυρίζω
γλύκα μεθυστική των άδειων του ημερών
άδικα να ελπίζω σε γιορτές φωτός

Κορωνίδες του Οργασμού αυτού
δε θέλω να ακούσω
καμπάνες των μακρινών του καθαρτηρίων
κηδεύοντας θα κρούσω την παλιά ζωή