Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη. Συγκροτείται έτσι η μονάδα, «ο φορέας του νοήματος», στην ονειρική κατάσταση
Ξινοπικρόγλυκα, κίτρινα αφηγήματα. Διαβάζονται και μαζί και χώρια
Κορίτσια φωσφορίζουν στο σκοτάδι / γεννημένα όλα κοντινές μέρες / και οι κόρες τους / λουλούδια / σε δέντρο της πόλης
Στο facebook πληροφορήθηκες τώρα: ο Πρωτέας είναι ο Λόκι και ο κόσμος μια φωτογραφία που οδηγεί στo «Cahiers du Cinéma»...
Πιτσιλάει το πρόσωπό μου λερώνει το γιλέκο, τις περισκελίδες, φτάνει ώς τη φούντα στο φάρεό μου, στη δυτική καμάρα τού νάρθηκα
Σάστισε. Πήγε να σηκωθεί, να καταλάβει τι του γίνεται, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε καβάλα στο άλογο ο φουστανελάς.
Κι όμως / με κομμένο λαιμό περνάω / κάθε μέρα έξω απ’ το σφαγείο / εγώ κι οι άλλες αντιλόπες
Τότε ένιωσε τη φωνή της ν' ανεβαίνει πάλι σαν φωτιά από το στομάχι της ως τον λάρυγγα και τα ψάρια έκλαιγαν κι έκλαιγαν
Πετάν κι οι σκαντζόχοιροι τη νύχτα αυτή. Κι αν δεν ονειρεύονταν οι άνθρωποι και δεν καλλωπίζονταν οι ιβίσκοι θα το βλεπαν κι αυτοί
Ίσως να έπρεπε να σκεφτεί την περίπτωση του Μουσείου Παιδικών Παιχνιδιών. Εκεί αν μη τι άλλο θα μπορούσε να σκοτώσει όση ώρα ήθελε
Στα ζεν τοπία του φλιτζανιού / ό,τι φτάνει απ’ το παρελθόν / μας σπρώχνει τον έναν πάνω στον άλλον
Τον άνδρα αυτόν που χολικά γογγύζει όλο κίτρινο νόημα κάτω από την προβιά μιας λιόντισσα του αγριμιού —και μάνας κουταβιών 9—
