Επιστολές ή «Περί άλλα...»

Στη στή­λη αυ­τή δη­μο­σιεύ­ο­νται εν­δια­φέ­ρου­σες επι­στο­λές γνω­στών καλ­λι­τε­χνών (συγ­γρα­φέ­ων, μου­σι­κών, ζω­γρά­φων,...) απευ­θυ­νό­με­νες σε φί­λους, συ­να­δέλ­φους, οι­κεί­ους ή απλώς γνω­στούς, στις οποί­ες ανα­φέ­ρο­νται σε θέ­μα­τα που ου­δε­μία σχέ­ση έχουν με το καλ­λι­τε­χνι­κό τους έρ­γο ού­τε, ει δυ­να­τόν, με τις τέ­χνες γε­νι­κό­τε­ρα. Μπο­ρεί να πρό­κει­ται για θέ­μα­τα προ­σω­πι­κά ή επι­και­ρό­τη­τας, να αφο­ρούν τρα­γι­κά συμ­βά­ντα ή να σα­τι­ρί­ζουν κα­τα­στά­σεις και αν­θρώ­πους. Το πιο ση­μα­ντι­κό κρι­τή­ριο για την επι­λο­γή τους θα εί­ναι το εν­δια­φέ­ρον που πα­ρου­σιά­ζουν, φυ­σι­κά, αλ­λά και το κα­τά πό­σο, μέ­σα από αυ­τές, δια­φαί­νο­νται πλευ­ρές της προ­σω­πι­κό­τη­τας των επι­στο­λο­γρά­φων ή των απο­δε­κτών, που απέ­χουν ή και επι­βε­βαιώ­νουν τη συμ­βα­τι­κή ει­κό­να που έχου­με δια­μορ­φώ­σει στο νου μας για τους καλ­λι­τέ­χνες αυ­τούς σαν άτο­μα. Ως εκ τού­του, η επι­λο­γή των επι­στο­λών θα εί­ναι κα­θα­ρά υπο­κει­με­νι­κή.

——— ≈ ———

ΕΠΙ­ΣΤΟ­ΛΗ ΤΟΥ
ΕΝΤ­ΓΚΑΡ ΡΑΪΣ ΜΠΑ­ΡΟ­ΟΥΖ
ΣΤΟΝ
ΧΕΡ­ΜΠΕΡΤ Τ. ΟΥ­Ε­ΣΤΟΝ¹

——— ≈ ———

_{1298 Kapiolani Boulevard, Χονολουλού}

27 Ια­νουα­ρί­ου 1941

Αγα­πη­τέ Μπερτ

Οι τέσ­σε­ρεις γε­νε­ές της Φλό­ρενς² εί­χαν συ­να­χθεί σε δεί­πνο στο σπί­τι μας στο Μπέ­βερ­λι Χιλς το 1935˙ άρα νι­κά­με τους Κιλ­πά­τρικ κα­τά πέ­ντε χρό­νια.
Οι Μπάλ­ντουιν εί­ναι μια από τις με­γά­λες οι­κο­γέ­νειες των Νη­σιών. Νο­μί­ζω ότι με εί­χαν συ­στή­σει σε ορι­σμέ­νους από αυ­τούς, όμως δεν γνω­ρί­ζω κα­νέ­ναν τους κα­λά. Κα­τοι­κούν στο νη­σί Μά­ουι και, απ’ ότι κα­τα­λα­βαί­νω, δεν εί­ναι ιδιαί­τε­ρα δη­μο­φι­λείς εκεί πέ­ρα. Υπάρ­χει μια με­γά­λη έχθρα ανά­με­σα στους Ντί­λιν­γκαμ του Οά­χου και τους Μπάλ­ντουιν του Μά­ουι. Συ­να­ντιό­νται κά­θε χρό­νο στο γή­πε­δο του πό­λο και κά­πο­τε έγι­νε κά­ποια βρω­μο­δου­λειά που ήταν η αρ­χή της έχθρας. Δε γνω­ρί­ζω κα­θό­λου τις λε­πτο­μέ­ρειες. Κα­τα­λα­βαί­νω ότι οι Μπάλ­ντουιν εί­ναι άκρως αλα­ζό­νες και αυ­ταρ­χι­κοί˙ και πά­λι όμως τί­πο­τα δεν γνω­ρί­ζω επ’ αυ­τού˙ και, φυ­σι­κά, στο νη­σί εδώ, ακούω μό­νο την άπο­ψη των Ντί­λιν­γκαμ. Τώ­ρα, θα χαι­ρό­μου­να πο­λύ να γνω­ρί­σω τον κ. Μπάλ­ντουιν, αφού εί­ναι δι­κός σου πα­λιό­φι­λος.
Χαί­ρο­μαι που μου λες ότι πή­ρες πί­σω κά­τι από τον Αντι­πα­θέ­στα­το Φο­ροει­σπρά­κτο­ρα. Μπρά­βο σου. Εί­ναι πο­λύ κα­κό το ότι μας έκα­ναν να νοιώ­θου­με τό­σο δυ­σα­ρε­στη­μέ­νοι με τους φό­ρους. Πι­στεύω ότι όλοι εί­ναι πρό­θυ­μοι να πλη­ρώ­νουν δί­καιους φό­ρους, σω­στά υπο­λο­γι­σμέ­νους και συλ­λεγ­μέ­νους, αλ­λά ο τρό­πος που γι­νό­ταν αυ­τό έκα­νε συ­χνά τον κα­θέ­να να σι­χαί­νε­ται την κυ­βέρ­νη­σή του. Ο Αλ Κα­πό­νε ήταν ένας αγα­θός φι­λάν­θρω­πος συ­γκρι­νό­με­νος με την κυ­βέρ­νη­ση του Νιού Ντιλ.
Μι­λώ­ντας για τον Ουίλ­κι:³ Νο­μί­ζω ότι ήταν πο­λύ έξυ­πνη κί­νη­ση το να πά­ει στην Αγ­γλία. Εί­μαι σί­γου­ρος ότι ο φό­βος των Άγ­γλων προς το πρό­σω­πό του συ­νέ­βαλ­λε στην ήτ­τα του. Εί­ναι σί­γου­ρο ότι θα τους αρέ­σει, ιδιαί­τε­ρα στον Τσώρ­τσιλ˙ και το 1940 κά­τι τέ­τοιο ίσως να τον εί­χε βοη­θή­σει πο­λύ. Και «Πά­ντο­τε θα υπάρ­χει η Αγ­γλία.»

Τι νο­μί­ζεις τώ­ρα για τον πα­λιό σου φί­λο τον Μου­σο­λί­νι; Έχει γί­νει, εδώ και με­ρι­κές εβδο­μά­δες, ένα φω­τει­νό αστέ­ρι στη ζωή μου. Κά­θε πρωί αρ­πά­ζω την εφη­με­ρί­δα για να δω τι του κά­να­νε την προη­γού­με­νη μέ­ρα οι Έλ­λη­νες ή οι Άγ­γλοι και πε­ρι­μέ­νω αυ­τά που θα του κά­νουν αύ­ριο, με το κα­λό, οι Ιτα­λοί. Δια­βά­ζεις τον Ου­έ­στμπρουκ Πέ­γκλερ;⁴ Εάν όχι, πρέ­πει να το κά­νεις. Δεν ξέ­ρω πώς έχει γλυ­τώ­σει την δο­λο­φο­νία. Σί­γου­ρα έχει τσα­γα­νό.

Χαί­ρο­μαι που πέ­ρα­σες τό­σο ωραία στην Πα­σα­ντί­να. Τον άκου­σα τον αγώ­να, εγώ ήμου­να με τη Νε­μπρά­σκα. Εί­χα πι­στέ­ψει ότι θα νι­κού­σαν. Σί­γου­ρα το Στάν­φορντ έπαι­ξε σπου­δαίο φού­τμπολ.⁵

Τα κα­λύ­τε­ρα σε όλους σας!!!

Εντ

Σ Η Μ Ε Ι Ω Σ Ε Ι Σ

——— ≈ ———

(1) Ο Χέρ­μπερτ Τ. Ου­έ­στον (Herbert T. Weston) υπήρ­ξε στε­νός φί­λος του Μπά­ρο­ουζ για πολ­λά χρό­νια. Η αλ­λη­λο­γρα­φία τους εκτεί­νε­ται από το 1903 μέ­χρι το 1945.
(2) Πρό­κει­ται για την δεύ­τε­ρη σύ­ζυ­γο του Μπά­ρο­ους, την ηθο­ποιό [του βω­βού] Φλό­ρενς Γκίλ­μπερτ (Florence Gilbert, 1904-1991) την οποία εί­χε πα­ντρευ­τεί το 1935. Χώ­ρι­σαν τον ίδιο χρό­νο που γρά­φτη­κε η επι­στο­λή.
(3) Ου­έ­ντελ Ουίλ­κι (Wendell Wilkie), Αμε­ρι­κα­νός πο­λι­τι­κός, υπο­ψή­φιος του Ρε­που­μπλι­κα­νι­κού Κόμ­μα­τος στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές του 1940, στις οποί­ες ητ­τή­θη­κε από τον Φράν­κλιν Ρού­σβελτ. Σε αντί­θε­ση με την πλειο­ψη­φία των Ρε­που­μπλι­κα­νών, ήταν σύμ­φω­νος με τον Ρού­σβελτ για στρα­τιω­τι­κή βο­ή­θεια προς την Αγ­γλία. Έτσι, στις 22/1/1941, πα­ρα­μο­νές της ψή­φι­σης του νό­μου «Lend-Lease» για πα­ρο­χή στρα­τιω­τι­κής και άλ­λης βο­ή­θειας προς την Αγ­γλία, Ελεύ­θε­ρη Γαλ­λία και Κί­να, τα­ξί­δε­ψε στο Λον­δί­νο, σαν προ­σω­πι­κός απε­σταλ­μέ­νος του Ρού­σβελτ, με­τα­φέ­ρο­ντας επι­στο­λή του Αμε­ρι­κα­νού πρό­ε­δρου προς τον Τσώρ­τσιλ.
(4) Ου­έ­στμπρουκ Πέ­γκλερ (Westbrook Pegler), Αμε­ρι­κα­νός δη­μο­σιο­γρά­φος και αρ­θρο­γρά­φος, ιδιαί­τε­ρα δη­μο­φι­λής τις δε­κα­ε­τί­ες 1930 και 1940, φα­να­τι­κός εχθρός του Ρού­σβελτ και της πο­λι­τι­κής του «Νιού Ντιλ», αλ­λά και των, κα­τά τον ίδιο, «διε­φθαρ­μέ­νων» ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των στις ΗΠΑ.
(5) Προ­φα­νώς ανα­φέ­ρε­ται στο αμε­ρι­κά­νι­κο πο­δό­σφαι­ρο, γνω­στό σ' εμας σαν «ρά­γκ­μπι».