Η Τυχερή
Το όνομα μου ήταν Χαρά. Άλλαξε όμως την Μέρα του Χυλού. Από κείνη την μέρα αποσύρθηκα σε μια οικογενειακή φωτογραφία στο σαλόνι μας.
Κάποτε σ’ αυτήν υπήρχανε ο πατέρας, η μητέρα, ο αδελφός, ο παππούς, η γιαγιά και εγώ.
Τώρα ποζάρω ολομόναχη, ακουμπώ στην τραπεζαρία μας και μυρίζω τον βασιλικό που έχει θεριέψει από τότε που του τάισα τον χυλό.
Εκείνο το πρωί είχε έρθει και ο γιατρός στο σπίτι μας, προειδοποίησε τον πατέρα, πως η μαμά είναι επικίνδυνη μα εκείνος δεν τον άκουσε. Όλοι φάγανε τον χυλό, εκτός από εμένα.
Την επόμενη μέρα όλοι στο χωριό με φώναζαν: «Τυχερή».
Εγώ όμως νοσταλγώ τόσο πολύ, τον καιρό που το όνομά μου ήταν Χαρά!
Η Τυχερή και Η Εριφύλη
Εριφύλη
Ζω σ’ ένα σπιτάκι, κοντά στο δάσος.
Οι φούστες που φορώ, έχουν πάντοτε μοτίβα από αληθινά πράσινα φύλλα.
Κάθε πρωί που ξυπνάω, πηγαίνω στο δάσος, οσμίζομαι τον καθαρό αέρα και μαζεύω ζωντανά φύλλα.
Το μεσημέρι που γυρνάω σπίτι τα πλέκω στην φούστα μου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίνουν καθόλου με τα λευκά δαντελένια γιακαδάκια που μου πλέκει η μητέρα.
Όμως εκείνη δεν μ' αφήνει να τα βγάζω.
Αυτό με στεναχωρεί πολύ.
Μια μέρα δεν άντεξα και σχίστηκα στα δύο.
Άφησα στο σαλόνι μας , το ένα κομμάτι μου αυτό με την δαντέλα.
Ενώ το άλλο με τα φύλλα δραπέτευσε στο δάσος.
Η μητέρα έκλαιγε όλη την μέρα.
Αναγκάστηκα να γυρίσω πίσω.
Έτσι κατέληξα πλέον με τα ολόλευκα γιακαδάκια να την παρηγορώ στο σπίτι.
Τα φύλλα όμως στην φούστα μου αν και σάπισαν, τα κατάφεραν να παραμείνουν για πάντα στο δάσος.
