Δύο ποιήματα

Το δεύτερο σώμα

Κι όταν ο Υπουργός Πολιτισμού, Δημήτρης Νιάνιας άδειαζε το κουτί με σεβασμό στο πέλαγος, ένας εκδικητικός αέρας φυσούσε την τέφρα καταπρόσωπο – και μέσα στο στόμα ακόμα – μερικών «ιεροτελεστών» μιας παράστασης στην οποία η Μαρία μάλλον δεν συμμετείχε»
^{ΝΙΚΟΣ ΠΕΤΣΑΛΗΣ-ΔΙΟΜΗΔΗΣ}

Είναι ένα ξύλινο κουτί που σε σκεπάζει,
είν’ οι κομιστές σου που σε κρατούν γερά
κι ένα κάποιο χέρι που θαρρείς πως διστάζει
να σ’ ελευθερώσει στο φως και στα νερά.

Είναι μια ανάσα που περνά και σε σηκώνει,
σε ξεσηκώνει για μιαν άλλη ανατολή,
σα να ’σαι μοναχά συντρίμματα και σκόνη,  
μια σκόνη-τέφρα που πετά κι αναπολεί.

Είναι τα μάτια τους που λεν πως σε γνωρίζουν,
τα σκούρα ρούχα τους, τ’ ανάκατα μαλλιά·
είναι τα πέπλα σου που ανάλαφρα σκορπίζουν
βουβή τη στάχτη σου στα μαύρα τους γυαλιά.  

Είναι ένα κύμα στα βαθιά που περιμένει
ότι είναι πιο δικό σου εκεί να βυθιστεί,
μα είναι το φως που σε τυλίγει και πληθαίνει,
το φως που θέλει σαν παιδί να σε νοιαστεί.

Μένει μιαν ένταση απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη,
σα να περιμένεις ν’ αγγίξεις κεραυνούς·
σα ν’ ακούς τη Σκάλα να πάλλεται δοσμένη
στους πρώτους σου «Σικελικούς Εσπερινούς».

Μένουν τριγμοί και κρότοι να μας περιβάλλουν·
θαρρείς στον κόσμο λιγοστέψαν οι φωνές,
όσες λέει σε φλοίσβο μπορούν να μεταβάλουν
όλο το βόμβο που σκορπούν οι μηχανές.

Μένει ένα κύμα στα βαθιά που περιμένει
το δεύτερό σου σώμα εκεί να βαφτιστεί,
μα είναι το φως που δε σε δίνει κι επιμένει,
είναι το φως που αρνείται να σε μοιραστεί.