Το πέρασμα του Χουλιαρά απ’ τη ζωή μας, τα ίχνη που άφησε η τέχνη του, είναι δωρεά και ευλογία. Τον θαύμαζα πολύ από μακριά, σαν κάτι μοναδικό και κάπως ανεξήγητο μέσα στο πολιτιστικό μας σύμπαν. Κατείχε σε ύψιστο βαθμό τα δύο του Εγγονόπουλου, συν ένα, το τραγούδι. Τον συνάντησα μία και μοναδική φορά μεσημέρι σ’ ένα ουζερί από την πάνω πλευρά της αγοράς Μοδιάνο, στην Ερμού. Ήταν άνοιξη του 2005. Έπινε τσιπουράκι χωρίς να καπνίζει. Με προσκάλεσε να καθίσω. Είχε μπει σε περιπέτειες. Μου έδειξε τα ράμματα απ’ την επέμβαση από πάνω ως κάτω. Ανατρίχιασα. Τέτοιους ανθρώπους θα ήθελα να μην τους άγγιζε η θνητότητα. Πείτε μου κάτι για τον Καζαντζίδη, του ζήτησα. Με κοίταξε μ’ εκείνα τα μάτια-κάρβουνα που σε διαπερνούσαν ως τα έγκατά σου. – Ήταν ον μοναχικό. Στεκόταν στα ψηλά. Έχει κρύο, φυσάει πολύ εκεί πάνω.
Ο Νίκος ήταν και είναι ένας πραγματικά μεγάλος αδερφός που οι πολύτροπες τέχνες του φλερτάρουν συχνά με τις παρυφές της τελειότητας κι την αγγίζουν. Συγγραφέας μεγάλης πνοής έχτισε με την λογοτεχνία του, ποιήματα και πεζά, μια προσωπική μυθολογία πρωτόγνωρων θρύλων. Με τα ζωγραφικά του επιτεύγματα, ανάμεσά τους πολλά μαύρα και νυχτερινά, έκανε κλασικούς τους ποικίλους πειραματισμούς του σε άπειρες τεχνικές και σχεδιάσματα. Με φωνή που αντηχούσε σαν αγέρωχος θρήνος πάνω απ’ τα μετεμφυλιακά μας ερείπια εμπνεύστηκε μελωδίες που παντρεύουν τον καημό του πληγωμένου ηπειρώτικου νταμαριού με την ορμή ενός εμπνευσμένου νεαρού προφήτη. Και οι διασκευές του, αυθεντικές και ευρηματικές, σα να ξαναγεννιόνταν τα χιλιοτραγουδισμένα παραδοσιακά του τόπου του.
Ο Χουλιαράς είναι ο πιο θαυμαστός αναγεννησιακός μεταπολεμικός νεοέλληνας.
