Σε αυτή την αδύνατη ισορροπία
ανάμεσα στα κύματα,
αγχωμένος από τον σταθερό αγώνα
ενάντια στις ιπτάμενες οργίλες σταγόνες
των κυμάτων κόντρα στον ήλιο,
με μοναδικό αρωγό μια σανίδα
σπασμένη ακριβώς πριν
καταφέρεις να σταθείς πάνω στη ράχη της,
πού είσαι εσύ;
σε αυτή την αλυσίδα παραγωγής εφήμερων φυσαλίδων;
σε αυτή την αδιάκοπη αναζήτηση του άλλου-συμμάχου;
– Εκεί όπου πέφτει η βροχή σαν σιδερένια νήματα
που μόνο στο χρώμα και στο σχήμα μοιάζουν
στις πευκοβελόνες.
Είσαι εκεί όπου το σώμα που γυαλίζει προεξέχοντας από το νερό
δεν είναι το δελφίνι,
παρά μια σημαδούρα λυτή
δραπέτης από την ισόβια καταδίκη της
έρμαιο των κυμάτων
όμως ελεύθερη από την άχρηστη επισημότητα
του ακατάλυτου και μόνιμου
Εγκλωβισμένος ανάμεσα στα νύχια της Σκύλας
και την απειλή της Χάρυβδης
ανίκανος να προχωρήσεις
υπερβολικά έντρομος για οπισθοχώρηση
αλλά ακόμα ζωντανός
Εκεί που η εικόνα σου
κατακερματισμένη από τον ήλιο
φαγωμένη από τ’ αλάτι
διακρίνεται αιωνίως
στις καταδύσεις
κάτω από τα ζελατινώδη νερά
μιας θάλασσας χωρίς όνομα
μιας συμμαχίας στρατηγικά λανθασμένης
σε έναν βυθό χωρίς κοχύλια,
χωρίς μαλακόστρακα,
ούτε κοράλλια
