Έξι ποιήματα

Ζω σ’ εποχή κρίσης
και, βέβαια,
θεριεύει η εγκληματικότητα, ο τζόγος
και η Εκκλησία.
Ζω σε περίοδο κρίσης
γι’ αυτό δεν επισκέπτομαι λίμνες και ποτάμια
–κυριολεκτικά και μεταφορικά–.
Φοβάμαι μην καθρεφτιστώ
και δω τη Βιργινία Γουλφ.

(7/7/18)

Γερνάω και χάνω
σε ομορφιά και υγεία.
Κερδίζω
σε τεχνική και κρίση.
Λοιπόν, δεν χολοσκάω –
όλα τα δαχτυλίδια είναι πολύτιμα
και με μπριγιάν, αλλά και ρουμπινένια…

(10/10/18)

Στον δρόμο που μένω, λίγο πιο πάνω,
και κάμποσες δεκαετίες πριν,
σ’ ένα σπιτάκι ζούσε
ο, άγιος μετέπειτα,
παπα-Νικόλαος Πλανάς.
Στην εποχή του
τον εξήρε ο Παπαδιαμάντης
και τα παιδάκια έλεγαν
ότι τον βλέπαν να ανυψώνεται
–ίσαμε έναν πήχυ–
απ’ το έδαφος κι εκεί να στέκει.
Στη γειτονιά μου
κατοικήσανε και κατοικούν ποιητές.
Κι αυτοί μεταρσιώνονται.
Δεν ακουμπούν καλά στη γη,
έχουν οξειδωμένο φωτοστέφανο
και πίσω στην πλάτη τους
δύο μικρές αόρατες φτερούγες
– αλλά απ’ τον κόσμο
αυτά λίγοι τα αντιλαμβάνονται.
Οι περισσότεροι, ανίδεοι, τ’ αγνοούν.

(14/2/19)

Υπήρξε ειρηνοποιός
και αγωνίστρια.
Ακτιβίστρια, που λένε.
Η επιθετικότητα που είχε
ήταν σχεδόν μηδενική
κι αυτή (κοντά σε μια μελαγχολία)
της την εβγάλανε πανεύκολα
σαν δόντι που ξεκινάει να χαλάσει –
με τοπική αναισθησία διαρκείας.
Τώρα παίρνει τα χάπια της
και ζει ήρεμα πολύ.
Ως αξιοπρεπής κυρία.

(26/3/19)

Το μεγάλο μωβ ψάρι
Με τα πράσινα πτερύγια
Τσιμπολογάει
κίτρινο κλαδί.
Δίπλα φουντώνει
δέντρο πορτοκαλί
Κι εγώ μικρή, σε πρώτο πλάνο,
Βυθίζομαι στην άμμο,
Μέσα στην ασημένια πανοπλία μου.

(13/4/19)

Δεν εκπέμπω δυνατό φως.
Υπακούω στους δημοκρατικούς νόμους,
για να ανέχομαι τον εαυτό μου.
Κόβω πατρόν πετεινών –
για ανεμοδείχτες σε σπίτια κι εκκλησίες.
Γυαλίζω κρυσταλλάκια πολυέλαιων, ν’ αστράφτουν.
Να πέφτει το φως του ήλιου πάνω τους,
να διαθλάται στους γύρω τοίχους
σαν ουράνιο τόξο.
Μόνο αυτά μπορώ να κάνω.

Κατά συνέπεια, όταν πεθάνω
λίγοι θα κλάψουνε για μένα.

(23/4/19)