Η ιδιότυπη μοναξιά του Τζορντάνο Μπρούνο

Είμαι ο Τζορντάνο Μπρούνο εδώ στην «Campo de’ Fiori»
με έριξαν ιεροεξεταστές στη φωτιά 17 Φλεβάρη του 1600
ακόμη φλέγομαι... πώς να κάψεις το φως...
η πλατεία Πλατωνικό πολύεδρο πετρωμένες επιθυμίες
με έστησαν άγαλμα σε βάθρο έκθεμα αιώνιας ακινησίας
κοιτώ ανυποψίαστους διαβάτες τυφλούς τουρίστες με κάμερες
αναφλέγομαι καθημερινά τις νύχτες με πιάνει ανατριχίλα
ο όχλος αλαλάζει αλαφιασμένος «στην πυρά, στην πυρά»...
γράφω ποιήματα με το καψαλισμένο αίμα μου
ακόμα να γραφεί το μέγα ποίημα... τι σου είναι η ποίηση...
αναζητώ τη μαγεία... νιώθω μοναξιά... είδα ή το κενό...
–και το κενό χώρος βέβαια– εννόησα ή παρανόησα...  
πάντα κάτι γονιμοποιείται και στο ειδεχθές στο τίποτα
από τα κρεματόρια ως τη φρίκη της ISIS σάρκινη τσίκνα
σκεφτείτε αφέθηκα παρανάλωμα φανατικών σκοταδιστών  
κι έφτασα να αυτοπυρπολούμαι φανατισμένος... τρελαίνομαι...
με τρώει δυσεπίλυτο δίλημμα... να ζεις τη ζωή ή το θάνατο
να πεθαίνεις για την ιδέα ή να τη ζεις    

δε μετανιώνω ενυπάρχω σε άπειρα κοσμικά δώματα  
ποιός ξέρει ίσως η στάχτη μου άνθη του κάμπου
θα ραγίσουν πλακόστρωτα θ' ανθίσουν πολλαπλά σύμπαντα
να ανάμεσα στους αρμούς σκάει βαθυπράσινο πικροράδικο  
προβάλει ήλιος ολόλαμπρος σμάρι οι πεταλούδες πεταρίζουν...
λες να... αιθεροβάμων αφού...