Είναι ποτέ δυνατόν ένας Dude να φοβηθεί αρουραίους;

Είχα μόλις καθίσει αναπαυτικά στη μεταλλική πολυθρόνα, έτοιμος ν’ απολαύσω την αγαπημένη μου ταινία (“The Big Lebowski” – θα την έβλεπα για πέμπτη φορά), στο αγαπημένο μου θερινό (“Cine Paris”), όταν η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου (από την άλλη πλευρά του μικρού τραπεζιού που μας χώριζε) γύρισε ξαφνικά και μου είπε: «Αυτός ο πελώριος χάρτινος κουβάς με ποπ-κορν δικός σας είναι;» «Ναι» είπα εγώ. «Κι αυτό το γιγαντιαίο ποτήρι περιέχει Coca Cola;» συνέχισε. «Όχι», είπα εγώ, «Pepsi Max, την προτιμώ». «Δηλαδή έχετε σκοπό να φάτε και να πιείτε αυτά τα  σ κ ο υ π ί δ ι α;», είπε με έκδηλο θυμό. (Πρόσεξα ότι η φλέβα στον λαιμό της παλλόταν στον ρυθμό που πρόφερε αργά και εμφατικά την τελευταία λέξη.) «Γιατί τα αποκαλείτε σκουπίδια» είπα εγώ κάπως ενοχλημένος. «Ξέρετε τι περιέχει αυτή η αηδιαστική κίτρινη ουσία μέσα στην οποία είναι βουτηγμένα τα ποκ-κορν που ετοιμάζεστε να καταβροχθίσετε» είπε. «Να σας πω την αλήθεια, δεν με απασχόλησε ποτέ τα θέμα» είπα. «Κρίμα, γιατί μοιάζετε για μορφωμένος» είπε. «Περιέχει ένα λάδι που μιμείται το βούτυρο και είναι φτιαγμένο από διάφορα χημικά» είπε. «Λυπάμαι, αλλά δεν το γνώριζα» είπα. «Προφανώς» είπε. «Είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έχετε ακούσει για το πολυδιμεθυλοσιλοξάνιο και την τριτοταγή βουτυλυδροκινόνη». «Δεν θα μπορούσα καν να προφέρω τις λέξεις» είπα χαμογελώντας ειρωνικά. «Έχετε να πείτε κάτι και γι’ αυτό που πίνω» είπα, με το καλαμάκι να αιωρείται μπροστά στο στόμα μου. «Ή κάνετε τον ηλίθιο, ή είστε ηλίθιος» είπε. «Εγώ δεν σας προσέβαλα» είπα. «Γιατί τόση επιθετικότητα;» «Μα και ο πιο άσχετος γνωρίζει ότι η Pepsi Max και τα ανάλογα αναψυκτικά περιέχουν γλυκαντικές ουσίες που είναι καρκινογόνες» είπε. «Όλοι από κάτι θα πεθάνουμε» είπα. «Τι αύριο, τι μεθαύριο». «Ώστε το ζήτημα για εσάς τίθεται με αυτούς τους βλακώδεις όρους;» είπε. «Η ζωή του καθενός είναι δική του υπόθεση» είπα. «Πάρτε, για παράδειγμα, τη συμπεριφορά του Dude στην ταινία που πρόκειται να δείτε». «Χέστηκα για τον Dude» είπε. «Στον Χάιντεγκερ πάντως θα άρεσε» είπα. «Χέστηκα και γι’ αυτό το ναζιστικό κάθαρμα» είπε. «Ώστε εκτός από χημικός, είστε και φιλόσοφος;» είπα. «Ναι, είμαι» είπε. «Κι άλλα πολλά, αν σας ενδιαφέρει να μάθετε». «Όχι, όχι δεν μ’ ενδιαφέρει» είπα σηκώνοντας το χέρι σε ένδειξη τρόμου. «Να σας ρωτήσω κάτι;» είπε. «Φοβάμαι, πως αν πω ‘όχι’ θα με περιλούσετε με την Pepsi» είπα. «Παιδιά έχετε;» είπε. «Ναι» είπα. «Δύο». «Και δεν σας νοιάζει που θα μείνουν ορφανά;» είπε. «Ορφανά;» είπα. «Ναι, ορφανά, αφού ο πατέρας τους θα πάθει αυτό που πάθανε οι αρουραίοι». «Οι αρουραίοι;» είπα. «Ναι οι αρουραίοι, στο γνωστό πείραμα που τους ανάγκασαν να καταναλώσουν υψηλές δόσεις κυκλαμικού νατρίου». «Δεν θα ήθελα να ξέρω» είπα. «Φυσικά» είπε. «Εκτός από αφελής είστε και απίστευτα εγωπαθής. Μόνο η δική σας απόλαυση σας ενδιαφέρει». «Κυρία μου, ήρθα να δω μια ταινία, όπως κι εσείς» είπα. «Διαπράττω κάποιο έγκλημα; Και ναι, μου αρέσει το ποπ-κορν και η Pepsi» είπα. «Και αν δεν σταματήσετε αυτή τη διάλεξη περί μακροζωίας, στο διάλειμμα θα πάρω και δεύτερο κουβά και άλλη μια γιγάντια Pepsi». «Χάνω τα λόγια μου μαζί σας» είπε. «Δεν καταλάβατε τίποτα. Εμπρός λοιπόν γεμίστε το στομάχι σας με όλες αυτές τις θανατηφόρες ουσίες και μετά να πάτε σπίτι σας να αγκαλιάσατε σαν καλός μπαμπάκας τα παιδάκια σας και να τα βάλετε για ύπνο». «Αυτό ακριβώς θα κάνω» είπα. «Εσάς τι σας νοιάζει;». «Εγώ είμαι η μαμά τους» είπε.