Ο Χειμωνάς, τα ζώα και τα κρουστά
Είχε μία οπτική νησιού.
Αυτός καθόριζε τον ορίζοντα του σώματός του. Του γραπτού του. Και του άπειρού του την θάλασσα.
Η φύση του ήταν η φύση ενός απέραντου νερού που περιέβαλλε ελάχιστο σώμα.
Είχε μία γεωγραφία βυθού. Την δομή του πόνου. Και του νερού της ενδοχώρας του δύσκολου ύπνου του.
Αλληλογραφούσε με το αλλού μόνο — με το οποίο οι σχέσεις του γίνονταν ολοένα και θερμότερες.
Οι λέξεις του είχαν το ρήγμα ανίατης ασθένειας, τη μουσική του ακαριαίου πόνου και το σχήμα λαγού. Και την φυγή του κακού άνεμου. Που χαϊδεύει τα χόρτα απαλά στον λαιμό. Στον λευκό τους.
Που διαπερνά τα δέντρα, την ιστορία και τα κοινά, ανώφελα.
Αυτή η ζωή —είπε— ομοιάζει με την ριπή του ανόητου, του ακατανόητου και του κενού. Του ιερού το ρίγος.
Απέρχομαι. Αποχωρώ. Ή ο κανένας.
Τα πράγματα αναπνέουν
1.
Εάν μπορούσα να στολίσω με πάχνη τον κόσμο, όπως τα χρώματα τα αδύναμα μάτια μου...
2.
Τα λευκά αγριολούλουδα του τρόμου. Η μόνη μελάνη του.
