Τα κουμπιά

Η κυ­ρία Αφρο­δί­τη πε­ρί­με­νε να πε­ρά­σει το με­ση­μέ­ρι για να βγει από το σπί­τι της. Ανέ­με­νε την άφι­ξη της κυ­ρί­ας Δέ­σποι­νας, που θα έφερ­νε τα φο­ρέ­μα­τα της βδο­μά­δας, από τα οποία θα έλει­παν πολ­λά κου­μπιά. Θα άπλω­νε τις φού­στες, τα φαρ­διά και τα στε­νά, τα κο­ντά και τα μα­κριά ως τον αστρά­γα­λο, τα μπλου­ζά­κια και τα αμά­νι­κα, τα κε­ντη­μέ­να και τα δα­ντε­λω­τά. Θα έβγα­ζε από ένα τσα­ντά­κι όσα κου­μπιά εί­χε κα­τα­φέ­ρει να γλι­τώ­σει, λέ­γο­ντας ότι έπρε­πε να ρα­φτούν εκεί από όπου εί­χαν φύ­γει, θα πα­ρα­πο­νιό­ταν ότι δεν εί­χε βρει σε όλο το σπί­τι της πού εί­χε πέ­σει ετού­το ή το άλ­λο κου­μπί και συ­νε­πώς ήταν απα­ραί­τη­το να αγο­ρά­σει ίδιο, αν το έβρι­σκε στου Κα­λυ­βιώ­τη, ή να ψά­ξει στα μα­γα­ζιά για κου­μπιά που να ται­ριά­ζουν στο χρώ­μα, στο ύφα­σμα, στο σχέ­διο του ρού­χου. Ζη­τού­σε από την κυ­ρία Αφρο­δί­τη, την ρά­φτρα της, να πει τη γνώ­μη της, τι να γί­νει, σε δύο μέ­ρες το πο­λύ όλα τα κου­μπιά έπρε­πε να εί­ναι στις θέ­σεις τους, όλα τα ρού­χα έτοι­μα, η κυ­ρία Δέ­σποι­να εί­χε κοι­νω­νι­κές υπο­χρε­ώ­σεις που δεν μπο­ρού­σαν να κα­θυ­στε­ρή­σουν. Η κυ­ρία Αφρο­δί­τη έπια­σε το ξώ­πλα­το, πή­γε ως το πα­ρά­θυ­ρο να εξε­τά­σει αν κά­θε κου­μπί που έλει­πε εί­χε αφή­σει τρύ­πα, αν εί­χε τρα­βη­χτεί βιαί­ως, αν το ύφα­σμα μύ­ρι­ζε αρ­σε­νι­κή λα­χτά­ρα, ίδια ή αλ­λιώ­τι­κη από εκεί­νη της πε­ρα­σμέ­νης βδο­μά­δας. Έτρι­βε ανά­με­σα στον δεί­χτη και τον αντί­χει­ρα το βαμ­βα­κε­ρό που­κα­μι­σά­κι, προ­σέ­χο­ντας πως οι κου­μπό­τρυ­πες εί­χαν ξε­χει­λώ­σει στο ύψος του στή­θους και τα κου­μπιά εί­χαν φύ­γει στο ύψος της μέ­σης, ίχνος από σά­λιο ψη­λά, μια νε­α­νι­κή κά­ψα χα­μη­λά, φρέ­σκια και πυ­κνή. «Εντά­ξει», εί­πε, «σε δυο μέ­ρες, να προ­λά­βεις να τα πλύ­νεις». «Πλυμ­μέ­να εί­ναι», χά­ρη­κε η κυ­ρία Δέ­σποι­να. «Το πλυ­ντή­ριο κό­βει τα κου­μπιά», βο­ή­θη­κε η κυ­ρία Αφρο­δί­τη. Μό­λις εί­χε πε­ρά­σει το με­ση­μέ­ρι και ήθε­λε να βγει από το σπί­τι της, να αφή­σει τα ρού­χα να ηρε­μή­σουν. Να ηρε­μή­σει και η ίδια!