Πανδοχείο Γυμνών Ποδιών {Αρχιτεκτονική εγκυκλοπαιδικού μυθιστορήματος}

Όπου ο συγ­γρα­φέ­ας του από­λυ­του βι­βλί­ου των γυ­μνών πο­διών ανα­ζη­τά τις ξυ­πό­λη­τες γυ­ναί­κες των κι­νη­μα­το­γρα­φι­κών ται­νιών και μυ­εί­ται στα μυ­στι­κά τους

Σε μια επο­χή που σπά­νι­ζαν δρα­μα­τι­κά οι φω­το­γρα­φί­ες γυ­μνών πελ­μά­των, την εί­δα κά­τω κά­τω στην δε­ξιά σε­λί­δα μιας Ρα­διο­τη­λε­ό­ρα­σης. Ένα χα­μο­γε­λα­στό πρό­σω­πο και μια παι­χνι­διά­ρι­κη πα­τού­σα, μό­λις ανα­δυό­με­νη από το λου­τρό της, χω­ρού­σαν στο ίδιο κά­δρο, το πά­νω και το κά­τω μιας εύ­θυ­μης γυ­ναί­κας. Το ανέλ­πι­στο δώ­ρο ει­κο­νο­γρα­φού­σε την ται­νία εκεί­νης της ημέ­ρας με κά­ποια Ντό­ρις Ντέι, η οποία προ­φα­νώς επε­δεί­κνυε το σα­που­νι­ζό­με­νο πό­δι της ως χα­ρι­τω­μέ­νο αστείο ή υπαι­νιγ­μό στον επι­σκέ­πτη του μπά­νιου της. Ήμουν πο­λύ μι­κρός για να μεί­νω ως αρ­γά και να την συ­να­ντή­σω στο έρ­γο της αλ­λά έκο­ψα ευ­λα­βι­κά την φω­το­γρα­φία και την κρά­τη­σα ως μια από τις πο­λύ­τι­μες της συλ­λο­γής μου. Έκτο­τε δεν έπα­ψα να ψά­χνω την Δω­ρί­δα στην μπα­νιέ­ρα, όχι μό­νο για την από­λαυ­ση της σκη­νής αλ­λά και για πι­θα­νά πο­λύ­τι­μα νο­ή­μα­τα. Ανα­ζη­τού­σα κά­θε ται­νία που πρω­τα­γω­νι­στού­σε (πράγ­μα διό­λου εύ­κο­λο), βέ­βαιος πως κά­που με πε­ρι­μέ­νει, βυ­θι­σμέ­νη στους αφρούς, υγρή και πε­ντα­κά­θα­ρη. Εκεί­νη άρ­χι­σε να μου παί­ζει κρυ­φτό, απο­κα­λύ­πτο­ντας τα πό­δια της με άλ­λες «αφορ­μές».

Στην ται­νία Send me no flowers υπο­δύ­ε­ται την Τζού­ντυ, σύ­ζυ­γο του Ροκ Χάν­τσον, ο οποί­ος άθε­λά του κρυ­φα­κού­ει τον για­τρό του να ανα­φέ­ρε­ται σε ασθε­νή με λί­γο χρό­νο ζω­ής και νο­μί­ζει πως πρό­κει­ται γι’ αυ­τόν· έτσι απο­φα­σί­ζει να βρει τον κα­τάλ­λη­λο σύ­ντρο­φο για την γυ­ναί­κα του, που με την σει­ρά της νο­μί­ζει πως θέ­λει να την ξε­φορ­τω­θεί για να χα­ρεί τις δι­κές του ατα­ξί­ες. Φυ­σι­κά ο άντρας υπο­φέ­ρει με την ιδέα ότι εκεί­νη θα απο­τε­λέ­σει την χα­ρά ενός άλ­λου και σ’ ένα όνει­ρό του την βλέ­πει να χο­ρεύ­ει πε­ρι­πα­θώς μ’ έναν νε­α­ρό. Ξυ­πνά ανα­κου­φι­σμέ­νος αλ­λά μό­νο για λί­γο: το κε­φά­λι και οι ώμοι της Τζού­ντυ λι­κνί­ζο­νται υπό τους κρου­στούς ήχους μιας υπό­κω­φης μου­σι­κής που συ­νε­χί­ζε­ται από το όνει­ρο – τί­νος; Έκ­πλη­κτος στρέ­φε­ται προς τα πό­δια της, που έχουν βγει από τα σκε­πά­σμα­τα και κι­νού­νται ρυθ­μι­κά… Ήταν μια πρώ­τη κι­νη­μα­το­γρα­φι­κή από­δει­ξη για ό,τι ανέ­κα­θεν ισχυ­ρι­ζό­μουν: πως οι πα­τού­σες επι­θυ­μούν να έχουν τη δι­κή τους ζωή, κι όταν μπο­ρούν, κά­νουν τα δι­κά τους, κυ­ριο­λε­κτι­κά κά­τω από τα μά­τια μας.

Αρ­γό­τε­ρα την βρή­κα ως Μάρ­γκα­ρετ στην ται­νία Where Were You When the Lights Went Out?. Μια δια­κο­πή ρεύ­μα­τος που σκο­τει­νιά­ζει όλη την πό­λη την στέλ­νει νω­ρί­τε­ρα στο σπί­τι της, όπου ο άντρας της ετοι­μά­ζε­ται να απο­πλα­νή­σει ή να απο­πλα­νη­θεί από μια άλ­λη γυ­ναί­κα. Απο­χω­ρεί για το εξο­χι­κό τους, και πί­νει ένα υπνω­τι­κό πο­τό για να τα ξε­χά­σει όλα. Όμως ένας άντρας που έχει ένα ατύ­χη­μα εκεί κο­ντά μπαί­νει στο σπί­τι για βο­ή­θεια και δο­κι­μά­ζει λί­γο από το πο­τό, με απο­τέ­λε­σμα να σω­ρια­στεί δί­πλα της. Όταν ο σύ­ζυ­γός της φτά­νει στο σπί­τι δια­πι­στώ­νει πως στο κά­τω μέ­ρος από τις κου­βέρ­τες εξέ­χουν δυο ζευ­γά­ρια πό­δια – και τα γυ­μνά εί­ναι σί­γου­ρα δι­κά της. Ξα­νά λοι­πόν τα πέλ­μα­τα μιας άτα­κτης συ­ζύ­γου, που σε ύπνο ή ύπνω­ση ερω­το­τρο­πεί με κά­ποιον άλ­λον! Οι επό­με­νες σκη­νές δεί­χνουν μια γοη­τευ­τι­κή, ζα­λι­σμέ­νη και ανή­μπο­ρη Μάρ­γκα­ρετ, ξυ­πό­λη­τη με τις γα­λά­ζιες της πι­τζά­μες, να ση­κώ­νε­ται και να ξα­να­σω­ριά­ζε­ται στην αγκα­λιά του άγνω­στου άντρα.
Από­λυ­τα με­θυ­σμέ­νη την συ­νά­ντη­σα και ως Κά­θυ, στην ται­νία That touch of mink, σ’ ένα από τα δε­κά­δες επει­σό­δια που απαρ­τί­ζουν την μι­κρή οδύσ­σεια κά­θε ζευ­γα­ριού, από την γνω­ρι­μία ως την πο­λυ­πό­θη­τη σύμ­μει­ξη. Αυ­τή τη φο­ρά εί­ναι ο Κά­ρυ Γκραντ που την βρί­σκει πο­τι­σμέ­νη με αλ­κο­όλ στο δω­μά­τιό της σ’ ένα ξε­νο­δο­χείο, με το άδειο μπου­κά­λι σφη­νω­μέ­νο στο με­γά­λο δά­χτυ­λο του πο­διού της. Πα­ρα­παί­ο­ντας για άλ­λη μια φο­ρά με τις πι­τζά­μες της και αφη­μέ­νη στα χέ­ρια του μελ­λο­ντι­κού της αγα­πη­μέ­νου, μοιά­ζει να δη­λώ­νει πως του έχει εδώ και και­ρό πα­ρα­δο­θεί. Ακό­μα κι όταν, σε άλ­λη στιγ­μή, εξί­σου με­θυ­σμέ­νη, τον ρώ­τη­σε αν του αρέ­σει ο τρό­πος που εκεί­νη περ­πα­τά­ει κι αυ­τός της απά­ντη­σε poetry in motion, ήταν φα­νε­ρό πως, πα­ρά τον σαρ­κα­σμό του, ήθε­λε δια­κα­ώς να κα­τα­κτή­σει την ποι­η­τι­κή της.
Τι σή­μαι­ναν όλα αυ­τά; Πως μια σύ­ντρο­φος ή σύ­ζυ­γος μπο­ρεί να απο­δρά σε δι­κούς της κό­σμους μό­νο όταν κοι­μά­ται και ονει­ρεύ­ε­ται, υπνω­τί­ζε­ται ή με­θά­ει, ενώ στην νη­φά­λια και ξυ­πνη­τή κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά της οφεί­λει να εί­ναι πι­στή, ευ­πρε­πής και ολο­κλη­ρω­τι­κά δο­σμέ­νη στον άντρα της; Πως οι μό­νες ρωγ­μές αυ­το­νο­μί­ας στην αμε­ρι­κα­νι­κή εκ­δο­χή του θη­λυ­κού εί­ναι μό­νο όταν έχει το ακα­τα­λό­γι­στο; Άλ­λω­στε ως Μάρ­γκα­ρετ των Φώ­των εί­χε ήδη εκ­φρά­σει, από τις αρ­χές εκεί­νης της ται­νί­ας, την επι­θυ­μία της να άφη­νε για λί­γο στην άκρη τους αγνούς γυ­ναι­κεί­ους της ρό­λους και να υπο­δυ­θεί μια πόρ­νη – κι ανα­ρω­τιέ­μαι αν η ίδια η Ντό­ρις Ντέι, εξί­σου ταγ­μέ­νη σε ρό­λους παρ­θε­νι­κών μορ­φών και κα­λού­πια στε­ρε­ό­τυ­πων γυ­ναι­κών, επι­θύ­μη­σε πο­τέ να δεί­ξει άλ­λες όψεις στο κοι­νό της.

Κά­πο­τε εντό­πι­σα τα γυ­μνά της πό­δια σε νη­φά­λια κα­τά­στα­ση σε τρεις ση­μα­ντι­κές εμ­φα­νί­σεις στην ται­νία Pillow Talk. Αυ­τή τη φο­ρά, ως Τζέιν, χτί­ζει το ρο­μάν­τσο της με τον Μπραντ (Ροκ Χάν­τσον) μέ­σω τη­λε­φώ­νου και ήδη από τους τί­τλους της αρ­χής η οθό­νη χω­ρί­ζε­ται σε δύο μέ­ρη και βλέ­που­με μό­νο τα πό­δια του κα­θε­νός στο κρε­βά­τι του, κα­θώς εμ­φα­νώς απο­λαμ­βά­νουν την τη­λε­πι­κοι­νω­νία τους. Στο πρώ­το λε­πτό του αγώ­να εκεί­νη ισιώ­νει το καλ­σόν της και θαυ­μά­ζει τα ωραία της δά­χτυ­λα στα ανοι­χτά πέ­δι­λα, ενώ στο 52^ο, κα­θώς οι δυο συ­νο­μι­λούν από την μπα­νιέ­ρα τους, το πλά­νο ξα­νά κό­βε­ται σε δυο κι έτσι όπως τε­ντώ­νουν τα πό­δια εί­ναι σαν να αγ­γί­ζο­νται.
Όταν η πρώ­τη, ζα­χα­ρω­τή πε­ρί­ο­δος τε­λειώ­σει κι ο ένας αρ­χί­ζει να δο­κι­μά­ζει τον άλ­λον, η Τζέιν δια­κο­σμεί το δια­μέ­ρι­σμά του Μπραντ με τον πιο εφιαλ­τι­κό τρό­πο, εκεί­νος σπεύ­δει στο σπί­τι της, την αρ­πά­ζει στα χέ­ρια του και την με­τα­φέ­ρει ση­κω­τή, ξυ­πό­λη­τη και με τις πι­τζά­μες της πί­σω στο δια­μέ­ρι­σμά του, δια­σχί­ζο­ντας τους ηλιό­λου­στους δρό­μους της Νέ­ας Υόρ­κης προς τέρ­ψη ή απο­ρία των πε­ρα­στι­κών – ωραί­ες οι λή­ψεις με τα ενα­έ­ρια πό­δια της να εμ­φα­νί­ζο­νται πρώ­τα πρώ­τα μέ­σα από ασαν­σέρ και πόρ­τες. Την ρί­χνει στο κρε­βά­τι, της εξο­μο­λο­γεί­ται πως σκό­πευε να την πα­ντρευ­τεί και σπεύ­δει να φύ­γει έξω φρε­νών, μα εκεί­νη γνω­ρί­ζει κα­λά δυο μυ­στι­κούς μη­χα­νι­σμούς του χώ­ρου· έναν που κλει­δώ­νει την πόρ­τα κι έναν που ενερ­γο­ποιεί μια honky-tonk εκτέ­λε­ση του αγα­πη­μέ­νου του τρα­γου­διού. Κι ύστε­ρα δε μέ­νει πα­ρά να τον κοι­τά­ξει με λι­γω­μέ­νο, πα­ρα­δο­μέ­νο πια βλέμ­μα. Εί­ναι τα τε­λευ­ταία λε­πτά του αγώ­να, που λή­γει ισό­πα­λος υπέρ του άντρα. Η ιδιό­τη­τα της φο­ρη­τής γυ­ναί­κας προ­στί­θε­ται στις υπό­λοι­πες. Ρο­μα­ντι­σμός ή υπο­τα­γή;

Επι­χεί­ρη­σα να προ­σο­μοιώ­σω μια δι­κή μου σύ­ντρο­φο, την σχε­δόν συ­νο­νό­μα­τή της Δώ­ρα, που με τα γυ­ρι­στά ξαν­θά μαλ­λιά, το έντο­νο χιού­μορ και τις αυ­το­σαρ­κα­στι­κές της τά­σεις θα μπο­ρού­σε να απο­τε­λεί μια ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή της. Της δώ­ρι­σα τέσ­σε­ρα μέ­τρα κα­λώ­διο τη­λε­φώ­νου ώστε να μι­λά­με από τις μπα­νιέ­ρες μας, πράγ­μα που δέ­χτη­κε, όχι χω­ρίς απο­ρία, και όπο­τε συ­νο­μι­λού­σα­με ακου­μπού­σα το πό­δι μου στα πλα­κά­κια σκε­φτό­με­νος πως κι εκεί­νη κά­νει το ίδιο, αλ­λά τε­λι­κά με πά­γω­νε η υγρα­σία του τοί­χου. Κά­θε φο­ρά που κοι­μό­μα­σταν μα­ζί ήμουν σε ετοι­μό­τη­τα να την συλ­λά­βω επ’ αυ­το­φώ­ρω να συμ­με­τέ­χει εί­τε σε δι­κό μου όνει­ρο (την ονει­ρευό­μουν συ­χνά, σε πρά­ξεις ατόλ­μη­τες και ακα­τα­νό­μα­στες), εί­τε σε δι­κό της· σή­κω­να τα σε­ντό­νια για να εντο­πί­σω τυ­χόν χο­ρευ­τι­κές ή έστω πε­ρι­πα­τη­τι­κές κι­νή­σεις στα πό­δια της αλ­λά τί­πο­τα – έμε­ναν ακί­νη­τα και ζε­στά, με την γλυ­κιά μυ­ρω­διά του ύπνου, ενώ όσες φο­ρές επι­χεί­ρη­σα να την με­θύ­σω, κοι­μή­θη­κε βα­θιά, ανα­πνέ­ο­ντας βα­θιά κι αξύ­πνη­τα· κά­πο­τε μέ­θυ­σα ο ίδιος, και, αντί για εκεί­νη, χό­ρευαν οι τοί­χοι γύ­ρω μου.

Αλ­λά η σκη­νή του μπά­νιου δεν υπήρ­χε σε κα­μία της ται­νία – τις εί­δα όλες μια προς μία. Το γνω­στό της τρα­γού­δι Que Sera Sera με πα­ρα­κι­νού­σε να απο­δε­χτώ τα πράγ­μα­τα όπως εί­χαν. Πώς ήταν δυ­να­τό να εί­ναι άφα­ντη; Όταν ήρ­θε η επο­χή του δια­δι­κτύ­ου άρ­χι­σα νέ­ες ανα­ζη­τή­σεις: βρή­κα την φω­το­γρα­φία σε διά­φο­ρες λή­ψεις αλ­λά χω­ρίς κα­μία πλη­ρο­φο­ρία για την σκη­νή. Όμως ανα­κά­λυ­ψα την διεύ­θυν­σή της και της έστει­λα μια επι­στο­λή. Ιδού η απά­ντη­σή της, λί­γους μή­νες νω­ρί­τε­ρα:

————————————————————————

Αγα­πη­τέ Παν­δο­χέα των Γυ­μνών Πο­διών. Σω­στά τα γρά­φε­τε: μπο­ρεί να μας χω­ρί­ζουν 46 χρό­νια, αλ­λά ο κι­νη­μα­το­γρά­φος σμί­γει τους αν­θρώ­πους με όποιο τρό­πο επι­θυ­μούν. Χαί­ρο­μαι που υπήρ­ξα τρυ­φε­ρή σας συ­ντρο­φιά, πα­ρό­λο που τέ­τοιες εξο­μο­λο­γή­σεις δεν απο­τε­λούν πια καύ­σι­μο για την φι­λα­ρέ­σκειά μου. Εί­μαι πλέ­ον 97 και, αντι­λαμ­βά­νε­στε, οι επι­θυ­μί­ες μου εί­ναι άλ­λες. Όσο για την ερώ­τη­σή σας, αν μου άρε­σε που επι­δεί­κνυα τα πό­δια μου με κά­θε ευ­και­ρία, τι πε­ρι­μέ­νε­τε να απα­ντή­σω; Αν σας πω ναι, θα εί­μαι ύπο­πτη για επι­χεί­ρη­ση αντα­πό­κρι­σης στο γού­στο σας· αν πω όχι, θα σας απο­γοη­τεύ­σω και μά­λι­στα ανα­δρο­μι­κά. Προ­τι­μώ λοι­πόν να σιω­πή­σω και να πα­ρα­μεί­νε­τε με την ιδέα κά­θε εν­δε­χό­με­νου.
Η σκη­νή που ανα­ζη­τά­τε εί­ναι από την ται­νία Move over darling, του 1963. Θυ­μά­στε; Κά­νω μια σύ­ζυ­γο που εξα­φα­νί­στη­κε με­τά από ένα αε­ρο­πο­ρι­κό ατύ­χη­μα και επι­στρέ­φει με­τά από και­ρό στον σύ­ζυ­γό της, έχο­ντας ζή­σει με κά­ποιον άλ­λον σ’ ένα νη­σί, όπου εκεί­νος την έλε­γε Εύα κι αυ­τή τον έλε­γε Αδάμ (βλέ­πε­τε, άλ­λη μια σπά­νια πε­ρί­στα­ση ελευ­θε­ρί­ας για την γυ­ναί­κα: αγνο­ού­με­νη και ανώ­νυ­μη σε πα­ρα­δεί­σιο νη­σί· το γρά­ψα­τε στο βι­βλίο σας;). Ο σκη­νο­θέ­της όμως την έκο­ψε κι έτσι έμει­νε για πά­ντα άπαι­χτη, κλει­σμέ­νη σε κά­ποια απο­θη­κευ­μέ­νη μπο­μπί­να. Αλ­λά τι ση­μα­σία έχει; Αν έφτα­σε η μι­κρή της φω­το­γρα­φία ως εσάς, τό­τε το σι­νε­μά μπο­ρεί και μα­γεύ­ει με τον πιο πα­ρά­ξε­νο τρό­πο. Γύ­ρι­σα μια σκη­νή στις αρ­χές μιας δε­κα­ε­τί­ας, απο­τυ­πώ­θη­κε σε μια φω­το­γρα­φία, τα­ξί­δε­ψε σε όλο τον κό­σμο, έφτα­σε στην χώ­ρα σας με τον πα­λιό τρό­πο στα τέ­λη της επό­με­νης δε­κα­ε­τί­ας, χώ­ρε­σε στο ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κό σας πε­ριο­δι­κό, την κό­ψα­τε και την κρα­τή­σα­τε, και τώ­ρα γρά­φε­τε γι’ αυ­τήν κι ας μην παί­χτη­κε πο­τέ. Δεν αρ­κεί αυ­τό για την αιώ­νια μα και διαρ­κώς φευ­γα­λέα σα­γή­νη του κι­νη­μα­το­γρά­φου; Κι ίσως υπήρ­ξα κι εγώ ένα μι­κρό αστε­ρά­κι στον γα­λα­ξία του. Σας πα­ρα­κα­λώ, όταν εκ­δο­θεί το βι­βλίο σας να με­τα­φρά­σε­τε και να στεί­λε­τε το προς τι­μήν μου κε­φά­λαιο στην ιστο­σε­λί­δα της θαυ­μα­στι­κής μου κοι­νό­τη­τας, στο dorisday.net. Ακό­μα κι αν δε ζω, θα συ­νε­χί­ζω να υπάρ­χω μ’ έναν ακό­μα τρό­πο. Τε­λι­κά ίσως πα­ρα­μέ­νω ακό­μα φι­λά­ρε­σκη.
Δι­κή σας (και όλων), Ντό­ρις.

————————————————————————

{ Συ­νε­χί­ζε­ται, πά­ντα συ­νε­χί­ζε­ται }

Οι ται­νί­ες: Send me no flowers (Norman Jewison, 1964), Where Were You When the Lights Went Out? (Hy Averback, 1968), That touch of mink (Delbert Mann, 1962), Pillow Talk (Michael Gordon, 1959).