Η Λου και οι χρονοταξιδιώτες

Με τον Παύ­λο μοι­ρά­ζο­νταν το ίδιο θρα­νίο. Εκεί­νη τον σκού­ντα­γε όλη την ώρα, μπας και ση­κω­θεί να φύ­γει. Μά­ταια. Κά­θε φο­ρά γυρ­νού­σε προς το μέ­ρος της κι έλε­γε αφη­ρη­μέ­να «δεν πει­ρά­ζει». Στο διά­λειμ­μα, συ­νή­θως κα­θό­ταν μό­νος του σε μια γω­νιά και χά­ζευε ψη­λά στον ου­ρα­νό, μέ­χρι να δα­κρύ­σουν τα μά­τια του από τον ήλιο. Εί­χε μια φω­νή κα­θά­ρια και βρο­ντε­ρή· τό­σο όμορ­φη, που η Λου ήταν σί­γου­ρη πως θα έκα­νε τον και­ρό να ζη­λέ­ψει. Τα όμορ­φα πράγ­μα­τα δε ζουν πο­λύ, αυ­τό το ήξε­ρε κι από τα βι­βλία της.
Μου αρέ­σουν τα τα­ξί­δια στο χρό­νο, της εί­πε κά­ποιο πα­γω­μέ­νο πρω­ι­νό. Η ανά­σα του μύ­ρι­ζε αλ­κο­όλ. Τον αγνό­η­σε επι­δει­κτι­κά. Αν δεν ήταν τό­σο θυ­μω­μέ­νη με το χρό­νο που έμοια­ζε να δια­στέλ­λε­ται αδιά­κο­πα, ίσως και να του ζη­τού­σε να της εξη­γή­σει, πώς γί­νε­ται κα­νείς χρο­νο­τα­ξι­διώ­της.
Σύ­ντο­μα, το κου­δού­νι σή­μα­νε το τέ­λος άλ­λης μιας μέ­ρας. Γύ­ρι­σε σπί­τι και πέ­τυ­χε τη για­γιά στο δρό­μο. Μια στιγ­μή έλει­ψε, λέ­ει, και τον έχα­σε από τα μά­τια της. Άντε τώ­ρα να βρει το δρό­μο για το σπί­τι. Όλο και κά­ποιος θα τον βρει ρε για­γιά, εδώ τον ξέ­ρουν όλοι. Μη γκρε­μι­στεί που­θε­νά, μά­τια μου.
Βγή­καν οι δυο τους έξω να ψά­ξουν. Γύ­ρι­σαν πί­σω μ’ ένα ελα­φρύ τρέ­μου­λο. Φτά­νο­ντας στην πόρ­τα, άκου­σαν φα­σα­ρία. Ο παπ­πούς κι ο Παύ­λος, να τα πί­νουν στην κου­ζί­να. Η Λου κο­ντο­στε­κό­ταν απο­ρη­μέ­νη, όσο η για­γιά ευ­χα­ρι­στού­σε τον Παύ­λο και του ζη­τού­σε συγ­γνώ­μη για τις ασυ­ναρ­τη­σί­ες που θα άκου­σε από τον παπ­πού.
Μπα, τα βρή­κα­με οι δυο μας. Κι αυ­τός στο χρό­νο τα­ξι­δεύ­ει. Απλά κά­που κόλ­λη­σε για λί­γο, κά­ποια έξο­δος δε λει­τούρ­γη­σε σω­στά, ε παπ­πού; εί­πε και του έκλει­σε το μά­τι. Ο παπ­πούς έλα­μπε από χα­ρά. Με απει­ρο­ε­λά­χι­στη κα­θυ­στέ­ρη­ση, απο­κρί­θη­κε «Ναι». Η Λου πή­ρε μια κα­ρέ­κλα και κά­θι­σε δί­πλα στον Παύ­λο. Αυ­τός της χα­μο­γέ­λα­σε και της έχω­σε στα μου­λω­χτά μια αγκω­νιά, που έμοια­ζε πιο πο­λύ με χά­δι.