Η λαϊκή του Σαββάτου
Βλέπω καμιά φορά τη λαϊκή του Σαββάτου
να πετάει ανάλαφρη στον ουρανό.
Τα πορτοκάλια κατρακυλούν ανάμεσα στα σύννεφα
τα κυδώνια γίνονται μακρινοί ήλιοι
και τα μήλα γυρίζουν γύρω απ΄ την πόλη
σαν ρόδινα φεγγάρια
τα σέλινα και τα κρεμμυδάκια
πέφτουν σαν διάττοντες αστέρες
και σβήνουν στον ορίζοντακαι τα μπιζέλια, τα ρεβύθια, οι φακές
κυλούν στο βάθος του ουρανού και σχηματίζουν σπείρες
που φέγγουνε αχνά μέσα στη νύχτα
τι παράξενη γιορτή, τι πανδαισία
άγγελοι παίζουν σουραύλια
και ‘Αγιοι τύμπανα
ανάμεσά τους πετούν ωραία πουλιά,
οι φωνές των εμπόρων φτιάχνουν χορωδίες,
κι οι άνθρωποι σπεύδουν στο ουράνιο παζάρι
για να προμηθευτούν τα ταπεινά γεννήματα της γης
που κάποτε κατέληξαν άδοξα
μαζί με τους πρωτόπλαστους απ΄ τον χαμένο Παράδεισο στο χώμα.
Τα ναυάγια
Δεν ξέρω γιατί μ΄ αρέσουν τα ναυάγια
μου φαίνεται πως είναι στοιχειωμένα
ανάμεσά τους περνούν χιλιάδες ψάρια
περνούν αρχαία αγάλματα, πνιγμένοι
ψάχνουν στα ημερολόγια των πλοίων
για όσους χάθηκαν, γυρεύουν τις αιτίες
ψάχνουν για χάρτες με κρυμμένους θησαυρούς
παλιά ανεμολόγια και πυξίδες
καμιά φορά όταν τραβιούνται τα νερά
σέρνουν τα τσακισμένα σκάφη στα καρνάγια
και τα καλαφατίζουν όλη νύχτα
κι εκείνα ξαναγίνονται καινούργια
γεμίζουν πλήρωμα κι ανάβουνε τα φώτα
σηκώνουν άγκυρες και λύνουν τα σκοινιά
πλέουν περήφανα σε πλήρη ιστιοφορία
κι ύστερα την αυγή ξαναβυθίζονται
αθόρυβα στο σκοτεινό πυθμένα.
Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τα ναυάγια
ιδίως εκείνα που δεν τα ανέσυρε κανείς
ίσως γιατί έχουν κάτι από μένα.
