Δεκαπέντε ποιήματα

Όταν αρχίζω στο Ντούνυ το βιολί
oι χωρικοί χορεύουνε σαν κύμα της θαλάσσης.
Έχω στο Κλίβαρνετ παπά έναν ξαδερφούλη
κι ο αδερφός μου στο Μοκράμπγουέι έχει βάση.

Αδέρφι μου και ξάδερφο ξεπέρασα:
Αυτοί διαβάζουνε βιβλία προσευχών.
μα ’γώ διαβάζω το βιβλίο των τραγουδιών,
στου Σλίγκο το πανηγυράκι το αγόρασα.

Όταν θα σβήσει το καντήλι των καιρών
ο Άγιος Πέτρος που κρατάει τα κλειδιά
μ’ ένα χαμόγελο θα δει τρεις παλαιούς των ημερών
αλλά πρώτον εμένανε θα πάρει απ’ τα παιδιά.

Γιατί οι χαρούμενοι είναι πάντοτε καλοί
εξόν κι αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι
αχ, οι χαρούμενοι χορεύουνε πολύ
κι αγαπούνε το βιολί και το δοξάρι.

Και σαν κι εκεί μ’ ανακαλύψει ο κοσμάκης
με μια κραυγή σ' εμένανε θα τρέξει:
«–Εδώ ’ναι ο βιολιστής του Ντούνυ», θα φωνάξει.
Κι όπως το κύμα της θαλάσσης θα χορέψει, θα χορέψει.

Τώρα όπως παντοτεινά, τους βλέπω με τα μάτια της ψυχής
χλωμούς κι αλύγιστους –ρούχα πολύχρωμα– καί είναι διψασμένοι.
Μια φαίνονται, μία χάνονται. Σ’ένα βαθύ ουρανό χαμένοι.
Με αρχαία πρόσωπα. Πέτρες που σμίλεψε η βροχή.
Κι είναι ασημένιες οι καλύπτρες τους. Ισοζυγιάζονται σιμά-σιμά
με βλέμματα προσηλωμένα, για να ξαναβρούν οι αλλοπαρμένοι,
υπάρξεις ανικανοποίητες στου Γολγοθά την ταραχή και τ’άστραμμα,
το υπέρλογο μυστήριο στο θηριώδες δάπεδο καρφωμένοι.

Τρίπτυχος της αγάπης τρόμος: Φεγγοβολή
μέσα στου αυτιού το σπήλαιο στροβιλισμένη,
κι αόρατα φτερά σκιρτούν σε κάμαρη απαλή.
Τρόμος απ’όλους πιο φριχτός, να ’μαι Προορισμένη
Γιατί εφυτεύθης στην κοιλία μου, Ουρανός, Εσύ.

Τάχα δεν φτάναν οι μικροχαρές λοιπόν
να μου δροσίζουν την ζωή, καθώς των άλλων γυναικών
η εστία της φωτιάς, στον κήπο βόλτες τρυφερές
ή εκεί στην στέρνα της πηγής, η λάτρα, το κακό
με σμήνος από τις φωνές, πουλάδες ζωηρές;

Ποια σάρκα εντός μου, λάμψη υφαίνεται στον πόνο
ποιο άστρο πεσμένο μέσα μου, το γάλα μου το κρυσταλλώνει,
τι να ’ναι τούτη η αγάπη, κόβει το αίμα μου και λιώνω,
ποιο ρίγος σταλαγμός τα κόκκαλά μου τα παγώνει
και ανατριχίλα ως τα μαλλιά με περιζώνει;

Εφόσον με τον χλευασμό παρέχεται ασφάλεια,
μίλησα και του λόγου μου για κάποια εμφάνεια.
Διόλου δεν δυσκολεύτηκα να γίνω από τους πειστικούς
και να δειχτώ αληθοφανής στους τάχα λογικούς
εκ φύσεως καχύποπτος μπροστά στο βλέμμα της συνήθειας
μα και μπροστά στων θαρραλέων το μάτι ή και το δολερό της αήθειας.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
κι απ’ όλα το χειρότερο: ένα πανωφόρι κρεμασμένο στον καλόγερο.

Τίποτα μισερό δεν βρήκα τόσον ωραίο
όσο την σχεδιασμένη από καιρό, μισερή μου μοναξιά,
μέσα της μένω ξάγρυπνος μισή νυχτιά
με κάποιο φίλο πνευματώδη και γενναίο
με την θωριά ποτέ να μην μου το δηλώνει
οσάκις η περίσταση δυσνόητο με φανερώνει.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
Μα το χειρότερο: το άδειο πανωφόρι στον καλόγερο.

Του γέροντα του ανθρώπου η λιγοστή χαρά
γίνεται πιο βαθειά μέρα τη μέρα που περνά
κι η αδειανή καρδιά του ξεχειλίζει σαν ποτήρια
όμως ποθεί η ρώμη της να μην τελειώνει
γιατί νυχτερινό σκοτάδι την κυκλώνει
καθώς ανοίγεται στου τρόμου τα μυστήρια.

Φαντάσματα έχω δει ίσαμε τώρα δεκαπέντε – όχι σ’ όνειρο
μα πάνω απ’ όλα το χειρότερο: το πανωφόρι στον καλόγερο.

Στων κύκλων τα γυρίσματα, στων γύρων τους την δίνη
ο γέρακας πια δεν μπορεί ν’ακούει τον γερακάρη.
Τα πράγματα στην διάλυση σκορπίζονται. Το κέντρο φθίνει.
Μονάχα αναρχία στυγνή απλώνεται στην οικουμένη.
Ξεσπάει η αχαλίνωτη των ποταμών ορμή, θολή καί ματωμένη
κι ιδού, η ιερή τελετουργία των αθώων μέσα της πνιγμένη.
Στράγγιξ’ η πίστη των καλών, τα κατακάθια τα ’χει πάρει
Φουρτούνα ο πυρετός που τ’ άγριο πάθος δίνει.
Είναι βέβαιο: η Αποκάλυψη εγγύς.

Ναι είναι βέβαιο: η Δευτέρα Παρουσία εγγύς.
Δευτέρα Παρουσία! Μετά βίας ξεστομίζονται τούτες οι λέξεις.
Κι από το Spiritus Mundi μια αχανής εικόνα ευθύς
την όρασή μου βασανίζει: εκεί από της απεραντοσύνης τις ελεύσεις
–καλπάζει κύμα κύμα με τον άμμο της ερήμου τον τραχύ–
Ξανοίγεται μορφή με λιονταριού κορμί κι ανθρώπινο κεφάλι
Κενό ένα βλέμμα όπως ανελέητος ήλιος
κι αργοσαλεύει τους μηρούς αλλά τριγύρω πάλι
γλιστρούν και στροβιλίζονται απαυδισμένοι ίσκιοι πουλιών.
Ξανά πέφτει σκοτάδι, μα τώρα καλά το έχω μάθει
ότι είκοσι αιώνες ύπνου πετρωμένου
λύσσαξαν με το βλάστημα εφιάλτη πεπρωμένου.
Μα ποιο θεριό ανήμερο, τώρα που η ώρα του έχει ’ρθει
Βαριεστημένα σέρνεται προς την Βηθλεέμ να γεννηθεί;

Μες στου χειμώνα την καρδιά άνοιξη λαχταρούμε
και στην χαρά της Άνοιξης ποθούμε καλοκαίρι.
Κι όταν στους φράχτες τα πλεγμένα άνθη θα δούμε
δηλώνουμε πως ο χειμώνας την γαλήνη θα μας φέρει.
Κι ύστερα πάλι όλα άνοστα μας μοιάζουν.
Γιατί δεν ήρθε η Άνοιξη που όλα της ταιριάζουν.
Κάνουμε πως δεν ξέρουμε: ό,τι μας καίει το αίμα
ειν’ η λαχτάρα για τον τάφο. Τ’ άλλα ψέμμα.

Η γάτα πήγ᾽εδώ και πήγ᾽εκεί.
Και η σελήνη στροβιλίστηκε σα σβούρα
και της σελήνης η πιο συγγενής φιγούρα
γλίστρησε, κοίταξε ψηλά, η γάτα, αναρριχητική.

Η Μαύρη Μιναλού κάρφωνε μάτια στην σελήνη.
Γιατί, καθώς περιπλανιόταν και θρηνούσε
το καθαρό και κρύο φως στον ουρανό περνούσε
και ταραχή στ’ άγριο αίμα της εγίνη.

Κυλιέται η Μιναλού στα λαμπερά χορτάρια
και αλαφροπατά με τα βελούδινα ποδάρια.
Χορεύεις; Πες μου Μιναλού, χορεύεις;
Όταν δυο συγγενείς βρεθούν εξ αίματος
αγάλλονται σ’ έναν χορό, χαρά γεμάτο.
Μα κι η Σελήνη, ίσως είναι πια καιρός

Από τους καθώς πρέπει τρόπους κουρασμένη
να μάθει αλλιώτικο χορό.
Γλιστράει στην ασημένια χλόη η Μιναλού
κι από ένα σεληνόφως σε φεγγαρόφωτο αλλού
γυρίζει μαγεμένη.

Κι η ιερή Σελήνη τ’ ουρανού
σ’ άλλη καινούργια φάση είναι δοσμένη.
Άραγε ξέρει η Μιναλού πως των ματιών της οι κόρες
θα πέφτουν απ’ την μια αλλαγή στην άλλη
πρώτα πανσέληνες μετά ημισέληνες
ολόγιομες και ημισέληνες και πάλι;

Σοφή, σπουδαία και μονάχη
τα πρόσωπα που η Σελήνη αλλάζει
στα μάτια της τα καθρεφτίζει, όπως κοιτάζει.

Καμπούρης: Ορθώσου, ύψωσε χέρι ευλογίας
στον άνθρωπο πού βρήκε την μεγάλη πίκρα.
Με νού γεμάτο από χαμένη ευτυχία
Καίσαρ Ρωμαίος πάλαι ποτέ, δόξες και νεκρά
κλέη, λιώνουν μέσα στην καμπούρα μου.

Άγιος: Μ’ άλλο για τον καθένα σχέδιο
μας δοκιμάζει ο Θεός.
Δεν σταματώ να ευλογώ τον αίτιο
καθώς παιδεύομαι, ημέρας και νυχτός
και πελεκάω το κορμί γιατί ποθώ
να ξερριζώσω από το χώμα της σαρκός
Μεγάλο Αλέξανδρο, Αύγουστο Καίσαρα – κι αν αξιωθώ

το μέγα περικάθαρμα ονόματι Αλκιβιάδης
να τόνε σβήσω, – την παλιοσαβούρα μου.

Καμπούρης: Για όλους που βόσκησαν κι ευλόγησαν την σάρκα σου
πολλές οφείλω χάριτες, μεγάλη ευγνωμοσύνη.
Μ’ ετίμησαν καθείς κατά την μάρκα του
μα ο Αλκιβιάδης με μεγαλοσύνη.

Τι κι αν δεν πήρατε χαμπάρι μήτε λέξη.
Αναμφιβόλως είπα και τραγούδησα με την φωνή
σπασμένη, όσα μου πλήγωσαν την ακοή. Στην ψυχή μου είχε φανεί
όλη η ευτυχία της χαράς, την ρίζα και το χώμα της να βρέξει.
Σ’έναν σπασμό ερωτικό με την Θεότητα, η κατά χάριν Θεότης
γέννησε Θεότητα. Μα έπεσε σκιά. Λησμόνησε η ψυχή
του έρωτα τους στεναγμούς, στα χείλη της δοσμένους από την σιγή
κι οφείλει πια να ξαναρχίσει το κοινό, ημερήσιο μεροκάματό της.

————————————————
Άλλες αναφορές στον Γέητς: του Δ. Κοσμόπουλου, του Θ. Χατζόπουλου

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.