Η απουσία σαν ένα πελώριο λευκό πανί

Μου είναι ακόμα σχεδόν αδύνατο να συνειδητοποιήσω ότι ο Γιώργος δεν είναι πια εδώ. Μέσα μου, το πρόσωπό του είναι απόλυτα συνδεδεμένο με την οικογένειά μου και ειδικά με τον πατέρα μου. Και έτσι που τους σκέφτομαι και τους δυο, που έφυγαν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ο ένας από τον άλλον, διπλασιάζεται μέσα μου η απουσία σαν ένα πελώριο λευκό πανί, από εκείνα που τόσο αγαπούσαν και οι δύο να χρησιμοποιούν στα σκηνικά των παραστάσεων που έφτιαχναν παρέα – μιλάμε για πάνω από εκατό παραγωγές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Ως ηθοποιός συνεργάστηκα μαζί του στα πρώτα μου βήματα, στο Αμφι-Θέατρο, στην Ευγένα του Μοντσελέζε, όπου συμμετείχα ως μουσικός της παράστασης, αφού μόλις είχα τελειώσει το Λύκειο, και στον Μάνφρεντ (Ηρώδειο), ένα δραματικό ποίημα του Λόρδου Βύρωνα σε μουσική Ρόμπερτ Σούμαν, όταν βρισκόμουν στο δεύτερο έτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Ως σκηνοθέτις ευτήχησα να συνεργαστώ μαζί του μόνο μία φορά, στον Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλλιαμς στο θέατρο Χορν, το 2011 (και σε επανάληψη το 2012). Είχα ξεκινήσει να σκηνοθετώ μόλις πριν από πέντε χρόνια και η προοπτική συνεργασίας με τον Γιώργο Πάτσα, παρά το γεγονός ότι υπήρχε μεταξύ μας μια τεράστια οικειότητα, αφού ήταν ο πιο αγαπημένος φίλος του πατέρα μου και άνθρωπος πολύ ζεστός και ευγενικός, με γέμιζε δέος. Θυμάμαι είχα πάει πολύ αγχωμένη στην πρώτη μας συνάντηση. Η πραότητα και η απόλυτα ανοιχτή διάθεση του Γιώργου, όμως, διέλυσαν κάθε δική μου αμηχανία και έφεραν μια υπέροχη συνεργασία.
Ως σκηνοθέτις πια θαύμασα στον Γιώργο Πάτσα την απόλυτη διαθεσιμότητά του. Ένα βλέμμα «ανοιχτό» στη ματιά του άλλου, που κατορθώνει κάτι μοναδικό: να διατηρήσει αναλλοίωτη την ποιότητα της σφραγίδας του, συνομιλώντας με την εποχή του. Όταν, πρωτάρης εσύ, έχεις απέναντί σου έναν κορυφαίο καλλιτέχνη, που κατάφερε να δημιουργήσει και να εξελίξει το προσωπικό του αποτύπωμα για πάνω από 50 χρόνια, υπογράφοντας συνεργασίες με μερικούς από τους κορυφαίους του Θεάτρου και του Κινηματογράφου και βλέπεις, αυτόν, τον κορυφαίο, να έχει μια τόσο ανθρώπινη, προσγειωμένη προσέγγιση, γεμάτη σεβασμό ακόμα και σε εσένα τον πρωτάρη, ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου έναν πολύ σπάνιο άνθρωπο. Και αυτό ήταν ο Γιώργος Πάτσας, σπάνιος.
Και ως καλλιτέχνης και ως Άνθρωπος.