Από μακριά φαινόταν μόνο τα ζυγωματικά του εχθρού μου, όλα τα άλλα ήταν δυσδιάκριτα, θολά και μαύρα, μια μαύρη σκιά, κάτι που θύμιζε φιγούρα από το μαύρο θέατρο της Πράγας, απόκοσμο άγαλμα της Τσαν Τσαν. Το γεγονός αυτό με γέμισε, γι᾽ ακόμη μια φορά, ερωτήματα και απορίες, παρ΄ όλα αυτά έκανα διστακτικά, αλλά σταθερά βήματα προς τα εμπρός.
Ήταν σκεπασμένος και φαινόταν μόνο τα ζυγωματικά του προσώπου του; Ήταν μόνο ένα ζευγάρι ζυγωματικά κι όλο το άλλο σώμα ήταν άυλο ή ήταν μαύρο σαν πίσσα; Ήταν χωμένος βαθιά μέσα στη γη κι αυτό που έβλεπα ήταν μόνο ένα μέρος από το κεφάλι του ή ήταν τόσο τερατώδης, ένα πελώριο κρανίο με σώμα κάτισχνο, σχεδόν ανύπαρκτο;
Μου πέρασε ακόμη από τη σκέψη, ότι μπορεί να ήταν από χρόνια νεκρός και το μόνο που παρέμενε αναλλοίωτο πάνω του —για λόγο που δεν μπορούσα να κατανοήσω— ήταν τα ζυγωματικά του προσώπου του. Προχωρούσα αργά, πάντα προς τα εμπρός και όσο σίμωνα, τόσο μεγαλύτερα γινόταν τα ερωτήματα και το άγχος μου μην και τον προκαλέσω άθελά μου και τότε, αλλοίμονο, δεν θα με έσωζε τίποτε. Κι άλλες φορές είχα επιχειρήσει να πάω καταπάνω του και βρέθηκα διπλωμένος στα δυο πριν προλάβω καν να τον πλησιάσω, τέτοια ήταν η δύναμή του ή αυτό που εξέπεμπε, αυτό που ένιωθα τέλος πάντων, μια πλήρη αδυναμία να αναμετρηθώ μαζί του.
Αυτή τη φορά όμως ήμουν αποφασισμένος και σαν πιο έμπειρος, λειτούργησα στρατηγικά, κάνοντας μεγάλους κύκλους γύρω από το στόχο μου, αδιάφορα και ανάλαφρα, πότε έρποντας και πότε τρέχοντας, μα μικραίνοντας συνεχώς την απόσταση ανάμεσά μας, πάντα όμως, από όποια γωνία και αν τον κοιτούσα έβλεπα την ίδια εικόνα, δυο ζυγωματικά κι όλο το άλλο σώμα μαύρο, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν ζωντανός και παρακολουθούσε με ακρίβεια κάθε μου κίνηση. Ξαφνικά όρμησα καταπάνω του και με όση δύναμη είχα έπιασα από τις άκρες τα δυο ζυγωματικά με τα χέρια μου και τα τράβηξα το ένα αριστερά και το άλλο δεξιά με σκοπό να τα ξεκόψω, να διαλύσω το κρανίο του. Τότε ένιωσα έναν ισχυρό, αβάσταχτο πόνο στο πρόσωπό μου, πράγμα που μ΄ έκανε να σταματήσω, να υποχωρήσω, βέβαιος ότι ο εχθρός μου από στιγμή σε στιγμή θα με εκδικιόταν γι᾽ αυτή μου την επίθεση. Ακολούθησε μια μαρτυρική σιωπή κι όταν άνοιξα τα μάτια είδα μπροστά μου ένα τζιτζίκι νεογέννητο, αν και ήταν προχωρημένο καλοκαίρι, να σκάει από τον εξωσκελετό του που είχε ανοίξει στα δυο.
