Παρ’ όλα αυτά ο ήλιος λάμπει, τα φυτά θάλλουν, το βράδυ φωτάκια
λαμπυρίζουν. Μέχρι την τελευταία μας πνοή να αγαπάμε τη ζωή και να έχουμε μάτια και καρδιά για την ομορφιά που μας χαρίζει.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΖΑΡΟΚΩΣΤΑ
(19 Δεκεμβρίου 2020)
Δεν είναι απόσπασμα από κάποιο ανέκδοτο έργο της. Είναι ο τρόπος που έστειλε στους φίλους της ευχές με μια ανάρτηση στο fc, λίγες ημέρες πριν από το τέλος, ενώ ήταν βαριά άρρωστη. Αυτή ήταν η Κατερίνα!
—————————————
Είναι ιδιαίτερα οδυνηρό να αποχαιρετά κανείς ένα αγαπημένο πρόσωπο. Πόσο μάλλον μια φίλη, έναν άνθρωπο με την γλυκύτητα, την αξιοπρέπεια και την ευγένεια της Κατερίνας Ζαρόκωστα. Έφυγε από κοντά μας στις αρχές Ιανουαρίου αφήνοντας στις καρδιές όσων την γνώρισαν ένα δυσαναπλήρωτο κενό και στον χώρο της λογοτεχνίας μια ακόμη απώλεια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Κοινωνική Ψυχολογία. Συνεργάστηκε επί σειρά ετών με την Κρατική Ραδιοφωνία και την ΕΤ1 σε εκπομπές κοινωνικού και πολιτιστικού περιεχομένου. Επίσης, με εφημερίδες και περιοδικά στον τομέα του προσωπικού δοκιμίου και της βιβλιοπαρουσίασης.
Υπήρξε επί σειρά ετών ενεργό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων στην οποία διατέλεσε και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου. Με δική της πρωτοβουλία ιδρύθηκε η Λέσχη Ανάγνωσης το 2011, όπου συνεργαστήκαμε κάποια αξέχαστα χρόνια, για όσο διάστημα της επέτρεψε η επισφαλής κατάσταση της υγείας της. Νομίζω ότι κανείς απ’ όσους συμμετείχαμε σ’ εκείνες τις απογευματινές συναντήσεις στην οδό Δροσοπούλου (στο φιλόξενο σπίτι που παραχώρησε η Διδώ Σωτηρίου στην Εταιρεία ) δεν θα ξεχάσει τη ζεστασιά και την οικειότητα με την οποία υποδεχόταν τους καλεσμένους της, καθώς και την πλήρη ενημέρωσή της πάνω στο έργο του καθενός. Το λαμπερό, γνήσιο χαμόγελό της, άνοιγε οδούς αληθινής επικοινωνίας σε όσους την πλησίαζαν.
Έχουν εκδοθεί εννέα βιβλία της: συλλογές διηγημάτων, νουβέλες και μυθιστορήματα. Διηγήματά της έχουν ανθολογηθεί και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα γερμανικά.
Στο έργο της, και κυρίως στα δύο μυθιστορήματά της,(Ένα κομματάκι Ουρανός και οι Αδερφές Ραζή) θα βρει κανείς επανειλημμένες αναφορές στην προγονική της γενέτειρα, την Κωνσταντινούπολη, αλλά και γενικότερα στον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία, απ’ όπου έλκουν την καταγωγή τους και οι περισσότεροι ήρωές της. Παρακολουθεί με σεβασμό την πορεία τους για επιβίωση και προκοπή και αφηγείται ολοζώντανα, χωρίς να χαρίζεται, πάθη, έρωτες και προδοσίες στη δίνη των δύσκολων εκείνων καιρών και αυτών που ακολούθησαν. Οι περιγραφές της είναι γεμάτες από εικόνες και ευωδιές.
Στο τελευταίο της βιβλίο, Ιστορίες οικογενειακής τρέλας, που εκδόθηκε πρόσφατα, η γραφή της αλλάζει. Γίνεται πιο ποιητική και ανάερη, σα να κινείται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Εκ των υστέρων διαβάζοντάς το, μου πέρασε από το μυαλό ότι η Κατερίνα, νιώθοντας πως το τέλος πλησιάζει και ότι οι πηγές, απ’ όπου αντλούσε το θάρρος και την αισιοδοξία της, παρέμεναν ακόμη ανοιχτές, πρόλαβε και μας άνοιξε ένα παράθυρο για να μπορέσουμε να ρίξουμε μαζί της μια ματιά στην τόσο πλούσια σε εμπειρίες αλλά καθόλου εύκολη ζωή της, από τα πρώτα παιδικά της χρόνια μέχρι το σήμερα. Με περίσσιο χιούμορ, τρυφερότητα και ύφος ανάλαφρο μας ξενάγησε στα άδυτα του κόσμου της προσθέτοντας ασφαλώς και δυσδιάκριτες πινελιές μυθοπλασίας, και μας έκανε άλλοτε να γελάσουμε με τα κατορθώματα και άλλοτε να δακρύσουμε με τα πάθη της∙ τις περισσότερες φορές να γελάσουμε και να κλάψουμε ταυτόχρονα.
Μετέτρεψε σε μνήμες κοινές, τα όσα η ίδια έζησε, και με την αμεσότητά της τα έκανε να περάσουν στην αθανασία.
Η νοσταλγία διαποτίζει τις περισσότερες σελίδες του βιβλίου. Είναι η ίδια νοσταλγία που θα διαποτίζει και τις καρδιές όλων όσων την γνωρίσαμε κάθε φορά που θα τη σκεφτόμαστε… Και θα την σκεφτόμαστε πάντα με αγάπη.--
