Ο Πέτρος Νικόλαος Δάρβαρις ζούσε στην Βιέννη, όπου ήταν γνωστός ως Πεντάδας, εξηγώντας στο αδιάφορο ακροατήριό του της ταβέρνας Reichenberger Beisl, γνωστότερης ως ταβέρνας των Ελλήνων, την σημασία του αριθμού πέντε, ο οποίος περιλαμβάνει τον πρώτο άρτιο και τον πρώτο περιττό αριθμό, είναι το κέντρο της δεκάδας, τα πέντε καθολικά στοιχεία του παντός, δηλαδή γη, νερό, αέρας, φωτιά, αιθέρας, έχει πέντε σχήματα, δηλαδή το τετράεδο, εξάεδρο, οκτάεδρο, δωδεκάεδρο και εικοσάεδρο, η πεντάδα αποκαλείται αφιλονεικία, επειδή συνέθεσε και συμφιλίωσε το άρτιο και το περιττό, πέντε τα δάχτυλα των χεριών και πέντε των ποδιών, πέντε οι ήπειροι ως τότε. Και εμπιστευτικώς ψιθύριζε, τόσο όσο να μην ακούγεται, πως οι Γραικοί δεν έπρεπε να κηρύξουν την επανάσταση το 1821, αλλά το 1824, όπου το άθροισμα των αριθμών είναι δεκαπέντε, τρεις φορές –η Αγία Τριάδα– ο αριθμός πέντε.
Κανείς δεν θυμόταν ωστόσο ότι τον Ιανουάριο του 1820 είχε ξεκινήσει την μετάφραση ποιημάτων από την συλλογή Ειδύλλια του σπουδαίου γερμανόφωνου Ελβετού ποιητή Σάλομον Γκέσνερ. Σκόπευε να έχει τυπωμένο το αποτέλεσμα του μόχθου του τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους για την ικανοποίηση προσωπικών ονείρων και φιλοδοξιών, αλλά ο τυπογράφος Νταβίντοβιτς καθυστερούσε με διάφορες δικαιολογίες να προχωρήσει στην εκτύπωση του εκατόν τριάντα δύο σελίδων μεταφραστικού άθλου, εφόσον το σύνολο της συμφωνηθείσας δια λόγου δαπάνης καθυστερούσε να πληρωθεί προκαταβολικά εκ μέρους του Πέτρου Νικολάου. Εντέλει, τα πρώτα πέντε αντίτυπα παραδόθηκαν στις 25 Μαρτίου 1821 και τα υπόλοιπα πέντε μέρες αργότερα.
Το πρώτο αντίτυπο με την αφιέρωση «Μη με λησμόνει» έφτασε αυθημερόν στα χέρια της δεσποινίδας Χλόης Κ. στην εξοχή και πέντε μέρες αργότερα, ο αμαξάς της παρέδωσε στον Πέτρο Νικόλαο επιστολή σφραγισμένη με βουλοκέρι, το περιεχόμενο της οποίας έχει μείνει στις δέλτους της Ιστορίας και έχει ως εξής: «Κύριέ μου, πώς ημπορείτε να μένητε εις την πόλιν, τώρα όπου αγγίζει η άνοιξις; Άραγε δεν θέλετε να ιδήτε πώς ανθούν τα δένδρα και πώς ωραϊζονται τα λιβάδια; Ελάτε λοιπόν προς ημάς εις την εξοχήν διότι θέλετε ιδεί την άνοιξιν και εμένα. Αν δεν έλθητε, πολύ θέλω κακιώσει εναντίον σας, αν και είμαι πλέον μισοκακιωμένη. Η Κυρία *** μοι είπεν ότι εσυγγράψατε εν Πόνημα επιγραφόμενον Δάφνις, και εγώ, Κύριέ μου μυστικώτατε, να μην ηξεύρω τίποτε περί τούτου; Όμως εσείς είδετε ότι το τελευταίον σας τραγώδιον με ήρεσε καθ' υπερβολήν, διότι το τραγωδώ συνεχώς. Αν και απηλπισμένη, λέγει η Κυρία ***, όμως τραγωδώ πάντοτε το αυτό, ως ο κόσσυφος. Νεωστί φεγγούσης της σελήνης το ετραγωδούσα εις το λιβάδι και ήμουν εις άκρον χαρούμενη δι' αυτό. Τότε άρχισε το αηδόνι να λαλήση και εγώ έπρεπε να σιωπήσω, όσον και αν ακούω μετά χαράς την εαυτήν μου να τραγωδώ. Ελάτε δια την ερχομένην Πέμπτην χωρίς άλλο, εγώ θέλω σας προσμείνει προς το εσπέρας εις την κληματαριάν. Αλλά φέρατε μαζύ σας και τον Δάφνιν, αλλέως εφ' όλης μου της ζωής δεν θέλω είσαι πλέον η φιληνάδα σας". Υπογραφή: Χλόη.
ΠΗΓΗ:
Κ. Γ. Κασίνη, Βιβλιογραφία μεταφράσεων της ξένης λογοτεχνίας, ΙΘ'-Κ' αι. τόμος πρώτος, 1801-1900, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων, Αθήνα, 2006, λήμμα 132.
