Αδάμ και Εύα

Τον συ­νά­ντη­σα Κυ­ρια­κή πρωί στην προ­βλή­τα της πα­ρα­λί­ας. Άγνω­στος πε­ρι­πα­τη­τής, πε­ρί­που εβδο­μή­ντα χρό­νων, αφη­μέ­νος στη γοη­τεία της πό­λης.

– Κα­λη­μέ­ρα, με κα­λη­μέ­ρι­σε πρό­θυ­μος να πιά­σει κου­βέ­ντα

– Κα­λη­μέ­ρα και σε σέ­να, του αντα­πέ­δω­σα τον χαι­ρε­τι­σμό.

– Από πού εί­σαι; εν­δια­φέρ­θη­κε να μά­θει τον τό­πο μου.

– Από ’δω. Εσύ;

– Φί­λε, με­τά από σα­ρά­ντα χρό­νια που άρα­ξα εδώ, έγι­να Κα­βα­λιώ­της. Όμως, η κα­τα­γω­γή μου εί­ναι απ’ τον Αδάμ, ένα χω­ριό έξω απ’ το Κιλ­κίς.

– Και η Εύα; ρώ­τη­σα με εμ­φα­νή πε­ρι­παι­κτι­κή διά­θε­ση.

– Υπάρ­χει στη Μεσ­ση­νία, με βε­βαί­ω­σε με την πρέ­που­σα σο­βα­ρό­τη­τα.

  Πή­ρε βα­θιά ανά­σα, για να συ­νε­χί­σει.

– Και μια και το ‘φε­ρε η κου­βέ­ντα, έλα να κά­νου­με μου­χα­μπέτ. Αφού ρω­τάς, κά­τσε να σου μι­λή­σω για την Εύα.

Με κά­θι­σε στο πα­γκά­κι, σχε­δόν με το ζό­ρι.

– Πριν από πολ­λά χρό­νια κα­τέ­βη­κα στη Σα­λο­νί­κη, στην Έκ­θε­ση. Η αδερ­φή μου, πα­ρό­τι την τη­λε­φώ­νη­σα, άφα­ντη η ρου­φιά­να. Τι να ‘κα­να, πή­ρα σβάρ­να το Βαρ­δά­ρι για κά­να φτη­νό ξε­νο­δο­χείο. Δω­μά­τιο που­θε­νά. Κά­πο­τε ένας βλο­γιο­κομ­μέ­νος στη ρε­σε­ψιόν μου λέ­ει: «Εί­ναι κά­ποιος μο­νά­χος σε δί­κλι­νο, αν θέ­λεις…» Ήθε­λα. Προ­κυμ­μέ­νου να τη βγά­λω σε κά­να πα­γκά­κι, κοι­μή­θη­κα αντά­μα με τον ξέ­νο άν­θρω­πο. Το πρωί με ρω­τά­ει, κα­λή ώρα, από πού εί­μαι. «Απ’ τον Αδάμ», του λέω, «εδώ, του Κιλ­κίς». «Με δου­λεύ­εις, ρε φί­λε», ξι­πά­στη­κε εκεί­νος. «Για­τί ρε μά­στο­ρα, εσύ από πού εί­σαι;» «Απ’ την Εύα», γε­λά­ει πλα­τιά. «Μεσ­ση­νί­ας…», βιά­ζε­ται να συ­μπλη­ρώ­σει, κι ήταν η σει­ρά μου να ξι­πα­στώ. Τα γέ­λια μας για ώρα χτυ­πιό­ταν στα μου­χλια­σμέ­να ντου­βά­ρια του φω­τα­γω­γού. Όταν κα­τε­βή­κα­με στη ρε­σε­ψιόν, κοί­τα­ξε ο ένας τα χαρ­τιά του άλ­λου. Πράγ­μα­τι, εγώ ήμουν απ’ τον Αδάμ κι εκεί­νος απ’ την Εύα!

– Και τώ­ρα; ρώ­τη­σα δί­χως να ξέ­ρω τι έπρε­πε να πε­ρι­μέ­νω από την ηλί­θια ερώ­τη­ση.

– Τι τώ­ρα, ρε φί­λε; Έτσι όπως κα­τά­ντη­σαν τα πρά­μα­τα, έτσι που γύ­ρι­σαν τα πά­νω κά­τω, τι να σου πω; Βρά­στα κι άστα. Τώ­ρα, ο Αδάμ κι η Εύα γα­μιού­νται στην Κα­βά­λα…