Κοιμάται στο πορσελάνινο φλιτζάνι μας
στη δροσιά του ντουλαπιού.

(Έφτασε από την Κίνα, μικρός, σε μητρική αγκαλιά).

Με τις μπλε φλόγες του 
ζεσταίνει το τσάι και το γάλα,
τυλίγει 
την απαγορευμένη πόλη της σοκολάτας.

Κάθε φορά φοβάμαι μην πέσει
μην γλιστρήσει, ραγίσει, γίνει χίλια κομμάτια
γιατί
το χερούλι είναι δυσανάλογα μικρό και 
το σώμα βαραίνει 
αν δεν προσέξεις και το παραγεμίσεις.

Τον βλέπω στην επιφάνεια
παγιδευμένο να αιωρείται 
στο λευκό γυαλιστερό μείγμα χαλαζία και αργίλου.
Επιβάλλεται 
με τα γαμψά νύχια του
στο γυάλινο στρώμα που τον σκεπάζει.
Μάλλον επιστρέφει, τα βράδια της ησυχίας, 
στον ουρανό του Πεκίνου 
(μπαλόνι, χαρταετός ή σκόνη).

Θα σ’ αφήσω μικρέ μου δράκε
μια από αυτές τις μέρες
(που όλα τα όνειρα χωράνε στις τσέπες σου)
να δραπετεύσεις·

κι ας γεμίσεις την κουζίνα μας 
μπλε αιχμηρές φολίδες.