Παρατηρούσα το μέτωπό μου ιδρωμένο, μαζί και τον κόσμο –γνωστοί και φίλοι που από καιρό δεν έβλεπα– κι όμως ανέβαιναν ξωπίσω μου υπομονετικά, έστω και τελευταία στιγμή, εκείνο το δρομάκι του αποχωρισμού. Να τους πω ήθελα πως είμαι εκεί, σκαρφαλωμένος σ’ ένα ψηλό κλαδί, ανέμελος, σαν τότε, πιτσιρίκι στα Γιάννενα.
Γιωργάκη, ήθελα να πω, τέρμα με τα σωληνάκια, στα κρεβάτια καθηλωμένος να μετράω δήθεν το οξυγόνο και να με τσιμπάνε με πεταλούδες…
Και στο κοριτσάκι μου που κλαιγε, να μην κλαίει της ψιθύρισα, μα νομίζω δεν με άκουγε, μόνο με κοίταζε από πάνω ως κάτω κι αναρωτιόταν, μου φάνηκε… Έτσι όπως ήταν μέχρι απάνω στο λουλουδικό η κάσα, ν’ αναρωτιόταν μου φαινότανε, όπως κι εγώ, αν μου ’βαλαν τα ωραία εκείνα παπούτσια που μου είχε διαλέξει, γιατί με τόσα άνθη, δεν έβλεπα. Τα φορούσα;

(24 Ιουλίου 2015)