Ο Νίκος Χουλιαράς έφυγε ξαφνικά για να ενσωματωθεί στο μαύρο των έργων του, στις 19/7/2015. Την ίδια νύχτα πέθανε και η αγαπημένη μου γάτα, η εικοσιπεντάχρονη Τζίλντα. Το βαθύ πένθος για τον άνθρωπο και το πένθος στα ρηχά για το ζωάκι, προκάλεσαν αυτό το ποίημα:

Ούτε πια γάτα η γάτα
άνθρωπος ο άνθρωπος.

Ομογενοποιούνται.

Το πρώην ένα και νυν όλον, εις χουν μνήμης τώρα χους.

Αίλουροι, ανθρωπίδες, πρόγονοι από δάση προϊστορικά
τώρα σε ενιαία αιωνιότητα, σε άπατη χοάνη πένθους
Κόκαλο, δέρμα, τρίχωμα το χαϊδεμένο
νύχι και πού να γαντζωθεί
δόντι μπηγμένο στο αόρατο για πάντα
βολβός με τρόμο σφαιρικό
πλανήτης στο απόλυτο κενό του διαστήματος
δάκρυ στο πλάι.

Ίδιο το δάκρυ του ανθρώπου μέχρι χθες
προς τον ατέρμονα κοχλία του αυτιού.
Και προς της λίμνης της αχειροποίητης τη μαύρη τρύπα.

Όπου, αντικατοπτρισμοί του άρρητου.
Όπου, το αεράκι ασάλευτο.
Ασάλευτοι κι οι ίσκιοι που μακραίνουν στην αρένα.

Ασάλευτη ξανά στο άχρονο ιδέα η εικόνα. Κι η φυλακή της.

Γάτα και άνθρωπος οι κάποτε
εξέτισαν ποινή θητεία
με πλαστά στοιχεία, προσωρινά ονόματα
Τζίλντα, Νικόλαος, μορφές προσωρινές.
Άγνωστοι, άνισοι, ασύμπτωτοι.
Στον ύπνο ίσως μόνο συναντήθηκαν συχνά, ερήμην
όντων σύγκλιση σε όνειρα κοινά από μεγάλα βάθη
τρόμους, άλματα.

Σε ένα σώμα πια, μη σώμα
το άτομο σε άτομα διασπάται, βιάσου να το πεις:
άλλες μορφές άρχισε ήδη, δοκιμάζει
προσπαθεί, πάλλεται, σφύζει, στάζει
αποσυντίθεται, ανασυντίθεται, αποσυντίθεται.

Με επιταχυνόμενη ακινησία, προς το παντού απλώνει η απουσία.

Να σε συμπεριλάβει. Βιάσου.