Με έπαιρνε στα χέρια και με το στόμα γεμάτο φράουλες, μου ζωγράφιζε στο σώμα πληγές γεμάτες ζάχαρη. Μία γραμμή γιασεμί ορθογραφούσε τους μηρούς μου, με φιλονικίες για την πτώση της πολιτείας των χρυσανθέμων, με τον τρόμο των φιλοσόφων.
Τα ευτυχισμένα φθινόπωρα, ο κύριος Λιέν Κου μ’ ένα βελόνι γύφτικο και κερωμένο σπάγκο, έραβε τρία τέσσερα σύννεφα στη σέλα του μοτοποδηλάτου και με τριγυρνούσε στο λιβάδι τις ώρες που έτριζε το χαμομήλι στους ίσκιους της αγαπημένης μας μουριάς. Κρυβόμαστε μέχρι να χαράξει στις χλαίνες των παπαρούνων και φιλιόμαστε ξανά και ξανά μέχρι που έλειωνε η γλώσσα μας. Κάθε φορά που έσερνε η θάλασσα στο κορμί μας, ξέρες μ’ αλάτι, στήναμε και από μια ενέδρα στα είδωλα της μοίρας μας. Τότε ο κυβερνητικός υπάλληλος Λιέν Κου έβρισκε την ευκαιρία κι έσπρωχνε, με το δεξί του χέρι, μερικές χιλιάδες χρυσόψαρα στο πηγάδι που έκρυβαν το φως. Ο τόπος πορτοκαλί λέπι να κυματίζει στα τσέρκια της λιμνοθάλασσας.
Επιτήδειοι αλλά και ικανοί ψευδοκράτορες οι κρατικοί υπάλληλοι άλλαζαν τις ιστορίες του πάθους όταν ο κύριος Λιέν Κου ήταν λυπημένος και η Δούκισσα Πο, στη μαύρη αγορά, αγόραζε μούρα για τη στέψη των γάμων της. Πάλι και πάλι, με άντρα λήσταρχο, με άντρα ασκητή, με άντρα μελωδό, με άντρα τυμβωρύχο στις εαρινές πλαγιές εκεί ψηλά στην ωμοπλάτη της, στο σημάδι που όριζε η ξενιτειά των θέλω της.