^{στις γυναίκες του Αφγανιστάν του 2021}

Κι όμως

με κομμένο λαιμό περνάω

κάθε μέρα έξω απ’ το σφαγείο

εγώ κι οι άλλες αντιλόπες.

Οσφραίνομαι το αίμα που ρέει

ρυάκι

πίσω από τον τοίχο

αυλάκι

που καταλήγει

στον υπόνομο της ερειπωμένης

αυτής πόλης.

Κι έχω τη σιγουριά

πως οσφραίνονται κι οι δήμιοι

τον δικό μου κόκκινο πίδακα

κάτω απ’ τον μανδύα

δίχτυ που πέταξαν

και πιάσαν το κοπάδι μας

ενώ τρέχαμε πλάι πλάι

κατά μέτωπο στον ήλιο.

Μα να που σπαρταρούμε

με υποθετικά βράγχια ξέπνοα

και λέπια από ασήμι

που σφραγίζουν τον γάμο μας

με τον θάνατο

στον υπόνομο της ερειπωμένης

αυτής ζωής.