Η κάτωθι (υπο)γεγραμμένη

Μη σ’ ακούσω να κατηγορείς τους Καιρούς
που πάλι έγινες μούσκεμα
μα που θα ’πρεπε από καιρό
ένα υπόστεγο να χτίσεις∙
Καιρός ν’ αρχίσεις να μαζεύεις πέτρες!

                                        Η Καταιγίδα

Encantada

«Και είναι σα να πεθαίνω
από πασχαλιές που νύχτωσαν στο δωμάτιό σου…

και είναι γι’ αυτό
που σ’ αγαπώ

γιατί ήμουν —χειμώνα— χωρίς γάντια
και μου φόρεσες το χέρι σου

γι' αυτό σ΄ αγαπώ
και σε ντύνω —άνοιξη—

με το αεράκι του επιταφίου γι’ αυτό
σου μαδάω τ’ άνθη
της ροβινίας στα μαλλιά
και σε περπατάω ανάμεσα
απ’ τις οπαλίνες
του ηλιοβασιλέματος

γι’ αυτό
σου μιλώ για λήθη
ανάμεσα απ΄ τις λευκές
ληκύθους της απουσίας

γι’ αυτό σου περνάω στα δάχτυλα
τα βαθιά ζαφείρια της νύχτας

Γι’ αυτό θα κατεβώ ένα ένα
αιμορραγώντας
τα σκαλοπάτια τής Οδησσού,
για να πνιγώ ξανά και ξανά
χίλιες και μία φορές
στα νερά
της μαύρης σου θάλασσας

και μετά θα τα ανέβω άλλες τόσες
για να σωθώ μία

Γιατί είναι έτσι. Γιατί απλώς είναι έτσι.
Και τίποτε άλλο, καμία τύψη
για τίποτε πια

μέχρι ν’ αγραναπαύσω
και τον τελευταίο σπόρο ασήμι
απ’ τις θημωνιές του Λαυρίου
στον Ώμο σου.

Αέρας τρέχει τη χλόη

στον Κήπο σου.
Κάτω απ τα πόδια του οι ράγες
πάνε ταξίδι το κεφάλι σου

στο Ιρκούτσκ
στη Μαντζουρία
στο Ναβασιμπίρσκ,
ενώ ο κορμός σου του κουνάει το μαντήλι
απ’ το μπαλκόνι που ακούει
να περνά πάνω στη χλόη
ο Υπερσιβηρικός
της καρδιάς σου.

Με το ένα σου πόδι
στο τελευταίο βαγόνι
και με το άλλο
να τρέχει ασθμαίνοντας
να το προλάβει

την ώρα που τα χέρια σου
προσφέρουν ένα μπουκέτο νεραγκούλες

στις όχθες που φεύγουν
μαζί με τους θλιμμένους ποιητές
της ζωής σου

κι όμως ∙ ακόμη Ακούω το Φτερό τους
να τρέχει από τη βρύση

του κήπου