Αδυναμία

Είναι πολλές φορές που λέω: τώρα θα το ονομάσω. Ύστερα όμως θαμπώνομαι τόσο από τα λεξικά, που ξεχνάω να σκεφτώ. Πέραν αυτού κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε όχι μόνο την πλήρη κατανόηση της θεωρίας της σχετικότητας, αλλά κυρίως (και εδώ έγκειται η δυσκολία του εγχειρήματος) την εκτέλεση του παρόντος. Κανείς μετέρχεται τα πάντα προκειμένου να μην αναμετρηθεί με τον κόσμο. Ως εκ τούτου πολλάκις αρκούμαι στον θαυμασμό αυτών που προσεύχονται ζητώντας κάτι ή στην αγάπη των γυναικών. 

Κουίζ                                      

Το δώρο κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες που ούτε καν επιχειρώ να παραμερίσω – σε τέτοιο αίνιγμα έτσι κι αλλιώς ό,τι απάντηση κι αν δώσεις, θα ‘ναι λάθος. Δοκιμάζεις να συγκεντρωθείς μελετώντας το λευκό σου χαρτί αδιάβαστος, όμως καμία λάμπα δεν σε υποστηρίζει.

Το δωμάτιο εξελίσσεται σε απειρόεδρη πρισματική σβούρα, που κινεί η στροφή του ματιού σου. Κατοικώντας το κέντρο της σου αφαιρείται η εποπτεία· αλλά νιώθεις τον αιώνα που παίζει.

Ούφο

Στην απροσδιόριστη αμεσότητά του η μορφή του ξεχειλίζει από παντού χωρίς ωστόσο να διαλύεται. Ενώ δηλαδή σου δίνεται η εντύπωση, πως ξεχύνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, αυτό παραμένει στη θέση του ατόφιο. Αυτό δεν σημαίνει, πως διακρίνεται ξεκάθαρα ανάμεσα στα άλλα πράγματα. Δεν προεξέχει από πουθενά. Εφαρμόζει παντού. Κι όμως συνεχώς διαφοροποιείται τόσο σε σχέση με τον εαυτό του όσο και με τον περίγυρο. Επίσης δεν μπορείς να του αποσπάσεις τίποτα, αλλά ούτε και συμπληρώνεται. Άμα επιχειρήσεις να το καταλάβεις, γίνεται γελοιογραφία χωρίς λόγια. Γενικά θα λέγαμε, ότι την ώρα που παρουσιάζεται κυριαρχεί ολοκληρωτικά η απουσία, με αποτέλεσμα να εξαλείφεται με αυτόν τον τρόπο παντελώς η βρωμιά – το μόνο καθαριστικό που ξέρω. Μόνο που σύμφωνα με την μαρτυρία πλείστων όσων είχαν την άμεση εμπειρία του, μόλις το αντιλαμβάνεσαι, αυτόχρημα γίνεται ασύλληπτο, και εξαφανίζεται.

Κοίλανση θεμελίου                

^{Σίγουρα, θα επιστρέψει: μην τον ρωτάτε, τι θέλει εκεί κάτω, αυτός ο Τροφώνιος δήθεν και καταχθόνιος, θα σας στο πει ο ίδιος, αμέσως όταν πάλι «θα έχει γίνει άνθρωπος».  
Νίτσε, Χαραυγή, Πρόλογος}

^{Τον σηκώνουν, παραλυμένο από τον τρόμο και ασυνείδητο, τόσο σε σχέση με τον εαυτό του όσο και σε σχέση με το περιβάλλον και τον μεταφέρουν στο πρότερο κατάλυμά του με την Τύχη και τον Αγαθοδαίμονα.
Παυσανίας 9, 39, 3}

Επιδιδόμενος σε διηνεκή απόπειρα πλεύρισης των πραγμάτων, υστερημένης όμως της προθέσεως κάθε επεξηγηματικής έκθεσης, πλαγιοκοπεί αδιάλειπτα το αμφίσημο και το άφατο. Η επαναλαμβανόμενη επιχείρησή του με έναν ορίζοντα συνείδησης ασυσκότιστο καταλήγει σε μια σαφήνεια που μοιάζει να αίρει την ίδια την πράξη κατανόησης, καθώς περιλαμβάνει ό,τι απομακρύνεται, αυτό που πεισματικά αρνείται την επιβεβαίωση μιας υποκειμενικότητας, στο περιθώριο μιας σκοτεινής αυτοκρατορίας που καταπίνει κάθε σταθερή πεποίθηση. Με γλώσσα παραδόξως διαβρωμένη από αμεσότητα που φαίνεται να αποκλείει κάθε αντικειμενική διήγηση. Πρόκειται δηλαδή για διαύγεια που την χαρακτηρίζει η εκτυφλωτική λαμπρότητα του μαύρου, αδιαφανής και αδιαπέραστη – εξού και η αντίστασή μας να αφεθούμε στη δεξίωση τέτοιας αμφίλογης εμπειρίας – , και που εκπέμπεται από μία κρύπτη που έχει προκύψει από την απογέμιση της βάσης, από το άδειασμα της ψίχας του βάθρου. Το θεμέλιο του δηλαδή είναι αδιάσειστα συνδεδεμένο με την καταστροφή της καταγωγής του. Μοιάζει με κόλπο μαγικό η κατασκευή αυτή του κόλπου, του κοιλώματος που έχει εγκολπωθεί το παλαιό και που εγκυμονεί το νέο.

Ευλόγως θα ρωτούσε κανείς, και ποιό είναι αυτό το βάρος που τσαλακώνει ανεπανόρθωτα τον θώρακα της βάσης; Είναι το βάρος που πέφτει. Το βάρος που χάνει το βάρος του και πέφτει και που αν το διατηρούσε παντελώς η τέχνη θα ‘ταν άχρηστη – κάτι που περίτρανα αποδεικνύει, πως το έργο δεν είναι τίποτα άλλο από την αδυναμία του συγγραφέα να υπάρξει.