Ι

Ύστερα, τίποτα.

Ανάμεσα σ' εκείνα που πέρασαν
και σ' εκείνα που ακόμα δεν ήρθαν
μια απατηλή ριπή ενεστώτα.

Ήταν ωραία ως εδώ.

Το θάμβος, το πένθος, η λήθη.

Ύστερα, τίποτα.

Σβήσε το φως.
Πλησίασε στο παράθυρο.
Σκόρπισε ήσυχα τη στάχτη.

Ό,τι πέρασε, δεν υπήρξε ποτέ.

                        ΙΙ

Έως ότου η λύπη όλη να γυρίσει πάλι σ' ευφροσύνη.

Τα μάτια μου στα μάτια σου
τα μάτια μου στα μάτια της
δάχτυλα μέσα σε δάχτυλα
μετέωρα τόξα φιλιών
και τα κουπιά χρυσά στο ηλιοβασίλεμα.

Σημάδι ότι κάποτε εδώ φτερούγισε άγγελος.

Μ' ένα λίγο άσπιλο νέφους που εκκρεμεί
σαν μέσα σε όνειρο
φυσάει
κι ολοένα εκείνη μετατοπίζεται
πούπουλο κύκνου η ψυχή
μονίμως διαλανθάνει.

Τίποτα. Τίποτα δεν μένει.
Καμιά φωνή ανθρώπου ή ζώου
κανένα φιλί ή άγγιγμα
κανένας όρκος.
Κανείς δεν αποκρίνεται.

Καιρός του λαλείν.
Καιρός του σιγάν.

                        IIΙ

Ποιός εκεί;
Πού ν' άγγιξε;
Ποιός διαρκώς επανέρχεται;
Άραγε στην εξώθυρα να 'συρε φτερούγα;
Στο μυστικό μου κήπο πού
ακόμα τα σεπτά πατήματα επιμένουν;

Ποτέ. Ποτέ για μας.

Κι αν έχω δει το πέλαγος ψηλά από κόψη ηφαιστείου; Προς τι;
Τι κι αν φωσφόρισε για μια στιγμή η πάσα θάλασσα;
Τότε που σε φιλούσα κι έχασκε από παντού η άβυσσος.

Ποτέ. Ποτέ για μας.
Ποτέ δεν συγκατατέθηκε ο καιρός.

Άοπλος θα παραδοθώ
και θα 'ναι πάλι δειλινό Ιουνίου
με τα λίγα κειμήλια ατελών ειδυλλίων
και τα ελάχιστα ψήγματα θείου στα πέλματα.

Ερήμην μου συνέβη ο κόσμος.

Καληνύχτα.
Καληνύχτα.