——— Δ  Ι  Λ  Η  Μ  Μ  Α  Τ  Α  ———

Ακτές ή Παραλίες
———
Μνήμη ή Θύμιση
———
Το Φεγγάρι ή η Σελήνη

Σκεπτόταν ότι οι εμπειρίες του επικαθόταν η μία στην άλλη ακριβώς —ας μου επιτραπεί— όπως τα διαμερίσματα στις πολυκατοικίες. Οι ξεχωριστές ανάγκες των ενοίκων συγκρούονται στα σημεία όπου το δάπεδο του ενός, αποτελεί την οροφή του άλλου και μόνο μια φιλία ή μια έχθρα με ξεχωριστή σφοδρότητα, κατορθώνουν να καταλύσουν τον τρόμο της αδιαφορίας, ο οποίος μπαίνει απο τους αεραγωγούς και τις χαραμάδες, ενσωματώνεται στη φωνή των κατοικιδίων και στά παιχνίδια των μοναχικών παιδιών.

Για να επανέλθουμε λοιπόν στις εμπειρίες του, διαπίστωσε ότι συχνά αναιρούσαν η μία την άλλη, αλλά ανίκανος ων να τις αναλύσει επι τόπου, τις άφηνε να σχηματίζουν μοντέλα κατανόησης της πραγματικότητας, τα οποία με τη σειρά τους όπως τα πετρώματα συνιστούσαν το αληθές ή το ψευδές του πιστεύω του εναποτιθέμενα εναλλάξ μέσα στο χρόνο.

Στίς επόμενες θεωρήσεις, μικρές ρωγμές στη βεβαιότητά του γέμιζαν αμέσως από εικόνες οι οποίες ερμήνευαν την ιστορία, ανάλογα με τις επιταγές της στιγμής. Τις ελάχιστες αντιφάσεις που επέτρεπε, ή —καλύτερα του ξέφευγαν απο την προσεχτική επιτήρηση των ρωγμών—, φρόντιζε να τις αρχειοθετεί αμέσως μετα την ελάχιστη παύση της αναπνοής και τις ελαφρές κινήσεις των ματιών, που τις ακολουθούσαν.
Έχοντας συναρτήσει την ύπαρξή του με την καθημερινή εισδοχή πληροφοριών κάθε τύπου, και μοιραζόμενος σημαντικό μέρος της σκέψης του με τον εκάστοτε περίγυρο, οικοδομούσε την κοσμοθεωρία του, όπως θα λέγαμε, και τα κουτσοκατάφερνε με τον εαυτό του και την οικογένειά του, ώσπου μια μέρα όπως έμπαινε σ’ έναν μακρύ διάδρομο, υπέστη με τη σειρά του την επίδραση που έχει ένας μακρύς διάδρομος σε πολλούς ανθρώπους: τους γεμίζει με μιαν έντονη επιταχυνόμενη αλληλουχία εικόνων οι οποίες συνωθούνται σ’ έναν αυλό περί το στέρνο, παράγοντας ασαφή συναισθήματα, συνήθως κάπως δυσφορικά, που μας κάνουν κάπως αφηρημένους και αρνητικούς στην επικοινωνία.
Θα έχετε βέβαια παρατηρήσει ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μην σε επηρεάσει ένας διάδρομος είναι ένα προκαθορισμένο συναίσθημα/ασπίδα, ή μια υποθετική στιχομυθία/πανοπλία μέσα μας, την ώρα που τον διασχίζουμε.

Τη μέρα εκείνη λοιπόν —για να επανέλθουμε— μπαίνοντας στον διάδρομο φώναξε «Μπαμπά.. μπαμπάα..., πού είναι η μαμά», και ξανά ξανά, «Μπαμπά!!» γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο πατέρας είχε αποβιώσει προ τριετίας και απολαμβάνοντας τον ήχο της φωνής του να τον φωνάζει. Με τον τρόπο αυτό χρησιμοποιώντας μια αναλήθεια, διαπέρασε την αλήθεια πολλών δεκαετιών, την αλήθεια που λάνθανε στις κινήσεις στο σώμα και στο χρώμα των ματιών του.
Ξέροντας ότι η λήθη πολιορκούσε συστηματικά πολλές περιοχές του εγκεφάλου του, προσπαθούσε όσο μπορούσε να συντηρεί την συνοχή των εικόνων του, προσθέτοντας στην ιστορία του ένα ελάχιστο μπλε ή μια πιθανή παράσταση, επινοώντας καμμιά φορά χρονικές αλληλουχίες τις οποίες συνάρθρωνε με την ανάκληση ετερόκλητων γεγονότων, κοκ. Με τον τρόπο αυτό πετύχαινε μιαν αντίληψη για την προσωπική του ιστορία, μέχρι που σκέφτηκε ότι πρέπει να ρυθμίσει διά παντός την σχέση του με την λήθη, διότι αυτή είχε καταβροχθίσει ολόκληρες περιοχές από πρόσωπα, εικόνες ανθρώπους, από παρέες, αντικείμενα, χώρες κλπ. άρα κι αυτός θα τα καταχωρούσε στα ψέμματα μιας και δεν υπήρχαν.

Για τα λοιπά στα οποία ενεχόταν ακολούθησε μια μικτή τεχνική. Τις μεν πενιχρές αμοιβαιότητες παρέγραψε με μια αποφασιστική διοχέτευση στους κύνες του, ενω οι ανόρεχτες συμμετοχές βρήκαν σχεδόν μόνες τους το δρόμο προς τα ψέμματα.  
Μάζεψε λοιπόν γύρω του τις νησίδες αλήθειας που είχαν απομείνει και χρησιμοποιώντας τις σαν σωσίβια, γλιστρούσε στα κύματα του καθημερινού αναπτύσσοντας μια εμμονή για πράγματα που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει, όπως η ανατολή, η διέλευση των πουλιών στον ουρανό κοκ.

Κατάλαβε τότε ότι η αλήθεια και τα ψέμματα ήταν μάλλον δυο όμοια πράγματα, φτιαγμένα από το ίδιο καθημερινό, προορισμένα να συνδέουν τον φόβο με την βεβαιότητα, την επιθυμία με την ανάγκη, την απορία με κάθε είδους απαντήσεις και το σήμερα με το χθες.

Κοιτάζοντας με προσοχή τους άλλους, έβλεπε ότι η γραμμή η οποία συνδέει ή χωρίζει το πάνω με το κάτω μέρος του προσώπου τους, αποσκοπούσε ακριβώς στον συγκερασμό της αλήθειας και του ψεύδους πάνω στο ίδιο πρόσωπο, έτσι ώστε αμφότερα να διακινούνται (κατά περίπτωσιν) μεταξύ των ματιών και του στόματος.
Σκέφτηκε ολόκληρες κατηγορίες πολιτών που ονομάζονται διάδικοι και συρρέουν στα δικαστήρια και άλλού, αποδεικνύοντας το αυτονόητο.. ότι η αλήθεια του ενός συνιστά το ψέμμα του άλλου. Έβλεπε αυτά τα δύο να συνυπάρχουν στις λεπτότερες εκδηλώσεις εγγύτητας, στο ίδιο π.χ. φιλί, μέσα στην ίδια πρόταση αγάπης, στον ίδιο συναδελφικό χαιρετισμό κλπ, μιας που αυτές ακριβώς οι εκδηλώσεις έφεραν το βάρος μιας οποιασδήποτε προσωπικής ιστορίας πάνω σε μια στιγμή.
Βλέποντας δε τα δύο αυτά να συνυπάρχουν στις προσβολές, τις επαναστάσεις σε συναλλαγές κάθε είδους κλπ, άρχισε να καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο οι γύρω του δημιουργούσαν ένα αγωνιώδες φάσμα αντιστίξεων, όπως ας πούμε το δίκιο ή το άδικο, το σωστό και το λάθος, το γνήσιο και το κίβδηλο, προκειμένου να διαχειριστούν τη λήθη τους και τη λήθη των άλλων.