Γιατί τούτο εδώ το μονοπάτι, κι όχι το άλλο; Πού οδηγεί και μας αποζητά με τέτοιαν ένταση; Ποια δέντρα και ποιοι φίλοι είναι ζωντανοί πίσω απ’ των πετρών του τον ορίζοντα, μέσα στο μακρινό θαύμα της θαλπωρής; Φτάσαμε ως εδώ, γιατί εκεί που ήμασταν δεν μπορούσαμε πια. Μας βασάνιζαν και θα μας υποδούλωναν. Ο κόσμος, στις μέρες μας, εχθρεύεται τους Διάφανους. Για μιαν ακόμα φορά, χρειάστηκε να φύγουμε… Και τούτο το μονοπάτι, που έμοιαζε με μακρύ σκελετό, μας οδήγησε σε μια χώρα που είχε μονάχα την ανάσα της για να σκαρφαλώσει στο μέλλον. Πώς να δείξει κανείς, χωρίς να τα προδώσει, τα απλά εκείνα πράγματα που είναι πλασμένα ανάμεσα στο λυκόφως και τον ουρανό; Από την αρετή της επίμονης ζωής, μέσα στην περιδίνηση του τεχνίτη Χρόνου, ανάμεσα στον θάνατο και την ομορφιά.