— Περάστε, Υπαστυνόμος Καραχρήστου. Σας ευχαριστώ που ήρθατε.
— Να περάσω … ευχαρίστως. Αλλά … δεν καταλαβαίνω, πώς μπορώ να βοηθήσω.
— Καθίστε. Σας ενημερώνω ότι η συζήτησή μας θα καταγραφεί από το κινητό μου.
— Να την ηχογραφήσετε βεβαίως. Μόνο σας παρακαλώ μιλάτε πιο δυνατά, η ακοή έχει ατονήσει τελευταίως.
— Επαναλάβετε παρακαλώ το όνομά σας, την ηλικία σας και με τι ασχολείστε.
— Ονομάζομαι Αρμάντο Αντβέρμπιουμ, είμαι ο διάσημος μάγος των μεταμορφώσεων του περιοδεύοντος θιάσου «Μ & Α», Μάγοι και Ακροβάτες. Το όνομά μου, από μόνο του, μιλάει για μένα. Ειδικότητά μου, να μεταμορφώνω οτιδήποτε ανεξαιρέτως. Η ζωή μου είναι γεμάτη από δυο λέξεις: μαγεία και μυστήριο. Οι παραστάσεις μου ξεχειλίζουν από μικρά θαύματα, περίτεχνα μαγικά. Είμαι 68 ετών, ουδέποτε παντρεμένος, ευτυχώς.
— Και τι ακριβώς κάνετε; Εξαφανίζετε τραπουλόχαρτα, περιστέρια;
— Ω απείρως αδαής, κύριε Παπαχρήστου.
— Καρα-χρήστου, Υπαστυνόμος.
— Ε … Κύριε Υπαστυνόμε, έχω την εντύπωση ότι δεν αντιληφθήκατε σαφώς την ταυτότητά μου. Δεν κάνω τρικ, ταχυδακτυλουργίες ή οφθαλμαπάτες. Είμαι από τους τελευταίους εν ζωή αληθινούς μάγους. Αν πάτε πίσω σε βάθος χρόνου θα βρείτε εμφανώς συγγένειες που με συνδέουν με εξαιρετικούς μάγους. Μέρλιν για να αναφέρω ένα όνομα. Η μαγεία ασκούσε πάντα στους ανθρώπους κάτι το σαγηνευτικό και το τρομακτικό. Γι’ αυτούς είμαστε μικροί θεοί. Δικό σας το στυλό; ΑΡΑΚΑ-πακάρα-μούρι-αμούρι-κούνι-μπακούνι!
— Ένας ζωντανός σκίουρος! Θα μπορούσα παρακαλώ να έχω πίσω το στυλό μου;
— Ναι, αμέσως!
— Πέστε μου όμως τι έχετε στο εσωτερικό της κάπας σας;
— Α! Είσαστε καταφανώς πολύ παρατηρητικός. Δεν σας πειράζει να το αφήσω λίγο κάτω να ξεμουδιάσει το κακόμοιρο. Φοβάστε, μήπως;
— Όχι! Απαντήστε όμως στις ερωτήσεις μου. Πού μένετε; Τι κάνατε χθες το βράδυ;
— Έλα βγες κουνελάκι. Μένω σε ένα από τα δέκα τροχόσπιτα της κοινότητας του θιάσου, το δικό μου είναι από τη μεριά της κεντρικής λεωφόρου. Δεν το μοιράζομαι με κανέναν, έχω αυτό το προνόμιο. Ήμουν διαρκώς στο κάμπερ, έχω εξαιρετική μνήμη, δεν πήγα πουθενά. Οι παραστάσεις των τελευταίων ημερών αναβλήθηκαν λόγω της πυκνής πρωτόγνωρης χιονόπτωσης. Χάσαμε πολλά εισιτήρια. Νομίζω γνωρίζετε ρητώς την κατάσταση.
— Δηλαδή όσο χιονίζει δεν έχετε βγει έξω, δεν έχετε πάει πουθενά, δεν συναντήσατε κανέναν;
— Κύριε Υπαστυνόμε, πόσο ανυπόμονος είστε, ανυπερθέτως! Ναι, επί δύο ημέρες διαμένω στο τροχόσπιτό μου, διαλογίζομαι, μελετώ διαρκώς τα μεγάλα βιβλία της μαγείας, βελτιώνω αποτυχημένα μαγικά, εξασκούμαι στις φόρμουλες μεταμόρφωσης, όπως ένα μάγος της κλάσης μου. Το χιόνι με εκνευρίζει, το λευκό του χρώμα μού μαυρίζει την καρδιά. Εμποδίζει αμετακλήτως τις παραστάσεις μας. Μου στερεί το κολακευτικό χειροκρότημα. Και όχι, δεν συνάντησα κανέναν πραγματικό άνθρωπο. Κανέναν μα κανέναν, κανείς, κανενός, εκτός …
— Τι εννοείτε κανέναν πραγματικό άνθρωπο;
— Αυτό προσπαθώ να σας πω, αλλά με διακόπτετε αδιαλείπτως. Το κουνέλι που βλέπετε το συνάντησα χθες βράδυ. Το βρήκα έξω από την πόρτα μου, αφού μου είχε χτυπήσει μια φορά το κουδούνι.
— Κοιτάχτε, Αρμάντο, το θέμα είναι πολύ σοβαρό. Xθες εξαφανίστηκε μια νέα κοπέλα γύρω στα 30, το αυτοκίνητό της βρέθηκε εκτός της λεωφόρου με σκασμένο λάστιχο, παγιδευμένο στο χιόνι, λίγα μέτρα από το κάμπερ σας. Οι δικοί της και εμείς την αναζητούμε παντού. Κινδυνεύει η ζωή της, δεν έχουμε ώρα για χάσιμο χρόνου.
— Μα τα χίλια επιρρήματα! Χθες το βράδυ γύρω στις 7-8μμ, κάνω την τελευταία πρόβα μεταμόρφωσης του κλειδιού του παλιού σεντουκιού του μοναδικού Χουντίνι που μου είχε …
— Αρμάντο!
— Εν συντομία, προστάζω το κλειδί να μεταμορφωθεί σε κουνέλι. Εκείνη τη στιγμή ακριβώς που είχα ολοκληρώσει να προφέρω τη φόρμουλα, χτυπά το κουδούνι της πόρτας μου. Ενώ δεν βλέπω ούτε κλειδί ούτε κουνέλι μέσα στο camper. Ανησυχώ.
— Μα είπατε προηγουμένως, ότι δεν συναντήσατε κανέναν.
— Ναι αληθώς δεν συνάντησα κανέναν! Μετά το ντριν του κουδουνιού, άνοιξα απορημένος την πόρτα και βρήκα, στο πατάκι, το κουνέλι. Όχι όμως το δικό μου.
— Αναγνωρίσατε ότι το κουνέλι δεν ήταν το δικό σας;
— Μάλιστα, ευθέως. Θεώρησα ότι θα το είχε σκάσει από τα κλουβιά του θιάσου. Όσο για το κουδούνι, προϊόν της κακής ακοής μου. Τώρα που ξανασκέφτομαι την εξαφάνιση της κοπέλας, το μυαλό μου καλπάζει. Αν, στην φόρμουλα ΑΡΑΚΑ-πακάρα-μούρι-αμούρι-κούνε-κακούνε προστεθεί συγχρόνως και ένας ήχος κουδουνιού ή τηλεφώνου, η μεταμόρφωση σε κουνέλι, εμπλέκει οριστικώς και όποιον σχετίζεται με τον ήχο.
— Δηλαδή;
— Με άλλα λόγια, το σπάνιο κλειδί … έγινε … κουνέλι, και αν πίσω από την πόρτα κάποιος χτύπησε το κουδούνι, μεταμορφώθηκε κι αυτός ή αυτή αυτομάτως σε κουνέλι.
— Για ένα λεπτό. Θέλετε να πείτε ότι αυτό το κουνέλι είναι η … ;
— Ναι, αδιαμφισβήτως.
— Και κάθεστε άπραγος; Πείτε επιτέλους εκείνη την αράκα σας να γυρίσει πίσω το κορίτσι! Εσείς δεν είστε ο ειδικότερος των μεταμορφώσεων;
— Δικαίως έχω αυτό τον τίτλο! Ησυχία παρακαλώ να αρθρώσω ευθαρσώς τα μαγικά λόγια! ΑΡΑΚΑ-πακάρα-μούρι-αμούρι-κούνε-κακούνε … ντριννν … Μα τα χίλια επιρρήματα! Τώρα βρέθηκε να χτυπήσει το κινητό του υπαστυνόμου!