Πολύ χάρηκε η μητέρα μου που της έφερα χαιρετισμούς, από τον γιο μιας φίλης της, την οποία χάσαμε πριν από λίγα χρόνια.
Κρίμα. Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ, είπε. Δεν πειράζει όμως. Τον ξέρω. Μου μιλούσε για αυτόν η μητέρα του, όταν δεν μιλούσε για την κόρη της. Θα ήταν άλλωστε δύσκολο να τον ακούσω, ό,τι και αν μου έλεγε τώρα.
Νομίζω πως και εγώ χάνω την ακοή μου σιγά σιγά. Μπορεί να είναι κληρονομικό. Αν όχι από τους γονείς μου, ίσως από μακρινούς προγόνους.
Ασφαλώς ήθελαν να ακούνε τα πάντα, μένοντας άγρυπνοι από τον φόβο θηρίων, σε πολυκατοικίες που κατασκεύαζαν σε σπηλιές. Άρα ήταν ευκολότερο να κοιμηθούν όσοι είχαν την τάση να κουφαίνονται. Πιο φρέσκοι ξεκινούσαν την επόμενη ημέρα. Επρόκειτο για ένα εξελικτικό πλεονέκτημα, που περνούσαν στους απογόνους τους.
Οι τηλεφωνικές τους επικοινωνίες γίνονταν με αρχαίες συσκευές. Έκαναν χωνί τα χέρια τους στην ύπαιθρο ή εκμεταλλεύονταν τη μεταλλική αρχιτεκτονική των σπηλαίων. Όταν έτριβαν τα χέρια τους, ένιωθαν την ικανοποίηση εφήβων, που ξεχνώντας τα γεννητικά τους όργανα δια της αφής επικοινωνούν, στέλνοντας μηνύματα με τα έξυπνα κινητά τους. Και ο έρωτας αποτελεί μοναχική ιστορία.

Τι χρειάζονται τα τηλέφωνα για όσους δεν ακούνε; Πιο χρήσιμες θα ήταν συσκευές χωρίς ακουστικό. Με τηλεμεγάφωνο μόνο, θα σχημάτιζες τον αριθμό και θα έλεγες όσα έχεις να πεις. Το ίδιο θα έκανε και ο συνομιλητής και όχι συνακροατής σου.
Όλη αυτή την ώρα, ενώ μετέφερα χαιρετισμούς, βοηθούσα τη μητέρα μου να στρώσει το τραπέζι και είχαμε καθίσει να φάμε οι δυο μας. Το φαγητό αποτελεί τελετή που συμπληρώνουν ευλαβείς φράσεις. Για άλλους η ζωή είναι μια συνεχής συζήτηση που διακόπτουν ιεροτελεστίες κατανάλωσης.

Από τον λίγο αρακά, που περίσσεψε από χθες, είχα σερβίρει τον μισό στο πιάτο της, αλλά η μητέρα μου διαμαρτυρήθηκε ότι της έβαλα περισσότερο και επέστρεψε μια κουταλιά στο πιάτο μου. Αμέσως μετά σηκώθηκε μια στιγμή, γιατί είχα ξεχάσει το ποτήρι της. Αυτό μου επέτρεψε να επιστρέψω την κουταλιά χωρίς νομίζω να το καταλάβει.
Συχνά μαλώνουμε για το ποιος βάζει περισσότερο φαγητό στον άλλο και λιγότερο στον εαυτό του. Νιώθω υπερήφανος τις ελάχιστες φορές που καταφέρνω να την ξεγελάσω. Αν ξεγελώ τη μητέρα μου, μπορώ να ξεγελάσω και άλλους;

Σε κανέναν δεν αρέσει να τον ξεγελούν. Ένας φίλος μας ξεγέλασε. Αυτοκτόνησε, ενώ νομίζαμε ότι ετοιμάζεται για διακοπές, που θεωρούνται προσωρινές. Η πραγματικότητα είναι αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς.
Με ήθος άνηθου, στα πιάτα πρασινίζουν σβώλοι του αρακά. Μπίλιες που δεν μπορούν να γλιστρήσουν. Άτομα που μαγειρεύονται στα προβλήματά τους.
Μα εγώ θα φάω πιο πολύ, ρωτά γελώντας η μητέρα μου. Έχει αντιληφθεί τι έκανα και επιστρέφει την κουταλιά.
Βέβαια, συμπληρώνει, έχασα τις φίλες μου, ενώ ζω ακόμη. Τους ξεγέλασα όλους.

Σχετικά κείμενα

«Τα κορίτσια»: Η γενναιότητα των άθλων / Γιώργος Χουλιάρας
————
Αρσινόη / Γιώργος Χουλιάρας
————
Φωτολογίες: Η κόρη / Γιώργος Χουλιάρας
————
Κοσμολογία του Χάρου & άλλα ποιήματα / Τσαρλς Σίμικ