Βίωσα με απόλαυση την πλάνη μου, οδήγησα τα χρόνια μου πατώντας γκάζι σε μια ευθεία που δεν θα είχε τέλος.

Μα ο κόσμος, μια συνηθισμένη μέρα, έκανε απότομα αναστροφή, ο δρόμος με πέταξε μακριά. Τώρα πορεύομαι έξω απ' τον χάρτη. Πού είναι ο Βορράς, δεν βρίσκω τον πολικό αστέρα, δεν ξέρω από αστερισμούς, κοιτούσα πάντοτε μπροστά, ψηλά είναι ο ουρανός. Πού βρίσκομαι δεν καταλαβαίνω, έχω τη θάλασσα στο πλάι.

"Τα πάντα ρει, μαμά, το ξέχασες;"

"Τα πάντα ρει, μικρή μου", κι εγώ μετεξεταστέα, κόλλησα στις ευθείες, κι η Ιστορία γελάει ειρωνικά για τη χαμένη γνώση.

"Τα πάντα ρει", και μια συνηθισμένη μέρα, ο κόσμος απότομα πήρε στροφή και με έστειλε στα βράχια.

Δύο τρύπες άνοιξαν στη βάση του λαιμού μου, η μία στάζει θαλασσινό νερό, κι η άλλη μαύρο αίμα.

"Το αλάτι ψήνει τις πληγές" λέει η γιαγιά και μ' ένα σακί ελιές στον ώμο, τραβάει για το λιοτρίβι.

Ξεπλένω το αίμα με το θαλασσινό νερό, μα εκείνο κυλάει ακόμα μαύρο.

"Άρρωστο είναι, ας το να φύγει από μέσα σου. Παλιά, μας χάραζαν την πλάτη, να πέσει ο πυρετός". Ο πατέρας πίνει σκέτο ελληνικό και με ραντίζει ταμπακόνερο, "να σπάσουνε τα μάγια", να θυμηθώ "πως είν' η ζωή μια θάλασσα, κι εμείς καπεταναίοι. Πότε σηκώνει κύματα, και πότε γαληνεύει, και το καράβι θέλει χέρια δυνατά, που να το κουμαντάρουν κι ας στρίβει ο άνεμος σ' όποια μεριά τυχαίνει".

"Όλα ρέουν, μαμά.

Χθες, κρατούσα ένα βιβλίο και χόρευα στο γρασίδι, σήμερα κοιτάω μια οθόνη, αύριο δεν ξέρω αν θα υπάρχουν δέντρα.

Μην ξεχνιέσαι, μαμά.

'Σκέψου μια λύση για την άσκηση, κι ας είναι λάθος. Μην την παρατάς. Βάλε την ψυχή σου να σκεφτεί, πριν εγκαταλείψεις.'

Θυμάσαι; Τότε που ήμουνα μικρή, με διάβαζες και μ' οδηγούσες".

Το θαλασσινό νερό έχει χαθεί, το ίδιο και το αίμα.

Οι τρύπες, όμως, κάτω απ' τον λαιμό, χάσκουνε σαν πληγωμένα στόματα.

Ένας φαντάρος με κουρελιασμένη χλαίνη, φωνάζει από μακριά "καλύτερα να χυθεί το αίμα σου στη μάχη, παρά να στο πιουν οι ψείρες".

Ανέβηκα πάλι στο καράβι.

Έχει αλλάξει ο καιρός και πρέπει να το κουμαντάρω, να έχω τον νου μου στον άνεμο, στα σήματα του ουρανού, χρειάζονται έξυπνες μανούβρες, να αρχίσουμε να ρέουμε, στη θάλασσα, όπως κι εκείνη ρέει, να ρέουμε όπως όλα, "τα πάντα" ρέουν , ρέει η ζωή, η ανάσα της, το αίμα της, ρέει η Ιστορία, είμαστε η Ιστορία, φτιάχνουμε Ιστορία, κυλάμε μαζί της, μας παρασύρει, μας καταπίνει , κι όλο γελάει μαζί μας, μένοντας βουβή, όταν τη ρωτάμε "πού πάμε;"

"Τα πάντα ρει", μικρή μου.

Αχ, μικρή μου!