Ζήσαμε τη ζωή ενός σκηνοθέτη
που με χέρια τρεμάμενα κατέγραφε

νευρικούς εραστές,

ανοιγοκλείνοντας βιαστικά το κλείστρο,
σφραγίζοντας κούτες με φιλμάκια

Στo Hστ Βίλατζ,
στο Σέντραλ Παρκ, στη γέφυρα του Μπρούκλιν,
κάτω απ’ το Ροκφέλερ—

                    *

Τη ζωή ενός άυπνου οδηγού λεωφορείου
που με ειδικό εργαλείο απεγκλωβισμού χάρασσε
ποιήματα της Barbara Guest
στα τζάμια,

Κόκκινο φανάρι
Κάποιοι μας παρακολουθούν. Έντρομοι
Κοιτάμε πίσω. Προς στιγμήν
Εκεί απλώς
Φωνάζουμε. Ένα μαχαίρι
Η πόλη.

                                *

Τη ζωή μιας ορχιδέας-φάντασμα
που ασθμαίνει στην αιχμαλωσία
Μα, πως βρέθηκε εδώ —

Ως εκ θαύματος,
ζήσαμε —

Τη ζωή μιας οικιακής βοηθού
που γλιστρά στα νερά της σκάλας

μικροράμματα
δάκρυα στα μάτια
δυο σταγόνες καφέ φίλτρου νερωμένο
και ξανά
δουλειά
στην πόλη—

                                *

Τη ζωή δυο σιαμαίων μωρών
Τι θέλαμε και ανοίγαμε τα μάτια—

                                *

Στην ίδια ζωή, ξανά και ξανά
εφημερόπτερα

με ένα λεπτό σύζευξης
και να σου τα
δολώματα για ψάρια
στις μικρές λίμνες της
πόλης —

                                *

Τη ζωή μιας πωλήτριας ρούχων,
κάνοντας υπερωρίες
στα υπόγεια της 5^ης—

Τη ζωή ενός ακτιβιστή,
υψώνοντας πλακάτ
^{«Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ»—}

Τη ζωή των Μπόνι και Κλάιντ,
ζητιανεύοντας
ως θρύλοι,

με τσίγκινα κουτάκια για κέρματα
ισόβια στο δρόμο—

                                *

τόσες ζωές
ζήσαμε.