ΕΝΑ

Υπερχείλιση πλημμύρας
Έως του καύσωνος προλεγόμενα
Εκεί όπου ο εγωισμός του ανέβαινε καβάλα
Στα ταξίδια των αρματωμένων ποιητών
Του σύμπαντος κόσμου.
Όμως τα εν Άνδρω ποιήματα που δεν γράφτηκαν
Ακόμη ματοβαμμένα απ’ τον ήλιο
Έρχονται κατά μυριάδες έντομα
Πινακοθήκες, καλώδια και εξοχικές καρέκλες
Και νερά εμφιαλωμένα εκ της πηγής
Την άνυδρη ψυχή μας να δροσίσουμε τώρα
Εν έτει εβδομήκοντα και δύο και ώρα
Δωδεκάτη μεσημβρινή.

ΔΥΟ

Σφραγίστηκε μαλακα η κατακόμβη
Στην Τήνο μέρες τώρα που τα ύδατα
Κατέκλυσαν τους δρόμους και την παραλία.
Ο Δημήτριος έφιππος αντικατέστησε τον φρουρό
Και σου κλέψε την δόξα στην μητρόπολη
Με τα τιμαλφή και τα ασημένια τάματα.
Η «ποίηση του Αιγαίου», είπα.
Όμως καθήμενος στην ξύλινη πολυθρόνα
Καβάλα στα ρομποτικά σου ποιήματα
Με τις πιτσιρίκες που χάιδευες
Ορίζοντάς τες ποιήτριες
Εκδίδοντας τα ρούχα τους
Έκλεβες τον οργασμό των στίχων τους
Εσύ ο δοξασμένος στιχοπλόκος.

ΤΡΙΑ

Τα ρείθρα ανασκάφτηκαν
Απ’ τον σεισμό στο νησί μας
Στην διαδήλωση που κατέκλυσε την μοναδική πλατεία
Πετάγονταν από ελεύθερους σκοπευτές
Βρίζοντας οι νησιώτες τους στεριανούς
Και τα μελαχρινά παιδιά τριγύρω
Με τα μαχαίρια στην κωλότσεπη.
Περίμεναν τις βάρκες του Αιγαίου, είπαν.
Ήταν ένα φθινόπωρο αμείλικτο φέτος
Με την υγρασία να φωλιάζει στους τοίχους
Του έρημου σπιτιού
Μιας γαλάζιας πόρτα μεταναστών αμετανόητων
Φωτιά πάνω στον σεισμό
Των δώδεκα ναυτικών μιλίων απ΄ την τσέπη σου,
Την τρύπια τ’ ουρανού
Του γαλάζιου, εδώ που τα λέμε, ουρανού μας.

ΤΕΣΣΕΡΑ

Τώρα τέλειωσε η έμπνευση μου
Τινάζοντας τα χρώματα με βίαιες πινελιές χρωστήρα
Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
Στις αναθεωρήσεις των χθεσινών ερώτων σου
Αν θυμάσαι στο κρύο ξενοδοχείο στην Χίο
Που γυμνή ξάπλωνες σαν άρωμα από λεμονανθούς
Ένα ξενοδοχείο δηλαδή στην άκρη της θάλασσας
Ισορροπώντας κομψά στην κόψη του κύματος.
Που να θυμάμαι εγώ ο καμπίσιος την φωτιά
Στα μάτια
Και την υγρασία που φύλαγες στον κόρφο σου
Στα υγραμένα ρούχα μας
Στην Σάμο, την Ικαρία, την Χίο, την Μυτιλήνη
Όπου γυμνοί κολυμπούσαμε μια νύχτα από γυαλί
Σαν αντικατοπτρισμός της μνήμης.
«Το Αιγαίο ανήκει ΚΑΙ στα ψάρια του», είπες.

π’ την ανέκδοτη συλλογή «Πυρήνες Ομίχλης» (2013-2019)