Η καφετιέρα

Το βλέμμα σου με την πάχνη του λιβαδιού
γέμισε το δωμάτιο όλο
στο χέρι σου μόνο διακρίνεται
το λευκό πορσελάνινο φλιτζάνι
Ο αποχωρισμός γίνεται δυσδιάκριτος
μέσα σ' αυτό το ομιχλώδες τοπίο
Παίρνω κι εγώ το άλλο φλυτζάνι στα χέρια
και το δικό μου βλέμμα
καλύπτεται γρήγορα
από την πάχνη σου
Σα να μην υπάρχουμε
Ο υπόλοιπος καφές μόνο ξεχασμένος
εξακολουθεί να σιγοβράζει
στον πάγκο
Ο χρόνος μας εγκατέλειψε

Οι εδεμικές λέξεις

Με λεηλατούν οι λέξεις σας
όταν αρχίζουν να έρχονται ακάλεστες και ανεπίλεκτες απ' το πρωί
όταν αρχίζουν να παραβιάζουν τα όντως αθέατα όριά μου
που τα έχω χαράξει με ιερογλυφικά
για να προστατεύσω ιδιωτικά συναισθήματα

Ακαταχώριστες τις αφήνω λοιπόν
τις λέξεις σας
Ο χώρος είναι έτσι κι αλλιώς λίγος – δεν επαρκεί
τις αποκρούω
έχω λεγεώνες εξασκημένες μες στο χρόνο γι' αυτό :

Να προστατεύουν
το μυστικό μου δάσος
που θάλλει
κάτω από έναν κατοικημένο ουρανό
Πίσω απ' τη γλώσσα σας ζω
κυνηγώντας τα θροîσματα
των μη υποθηκευμένων λέξεων
κυρίως από το έδαφος
των ανεκπλήρωτων ερώτων