Τα προκαταρκτικά

Λένε πως όσο συχνότερα το τελούμε, τόσο περισσότερα Τ-κύτταρα αναπτύσσονται μέσα στο σώμα μας, τα οποία συντελούν στην καλύτερη άμυνα του οργανισμού απέναντι στις λοιμώξεις. Ισχυρίζονται πως όσο πιο βαθιά το κάνουμε, τόσο περισσότερο οξυγονώνονται οι ιστοί μέσω της αναπνοής μας, κάτι που επιβραδύνει τη γήρανση. Έχουν βρει πως τη στιγμή που το κάνουμε ανεβαίνουν μέσα μας τα επίπεδα των ενδογενών οπιοειδών, δηλαδή οι ενδορφίνες και οι εγκεφαλίνες, οι οποίες έχουν παυσίπονη και ηρεμιστική δράση. Εντόπισαν πως η λειτουργία του πυροδοτείται από τον μετωπιαίο λοβό του εγκεφάλου. Επιπλέον, όταν το κάνουμε μετά το φαγητό, βοηθά στη χώνεψη και καταπολεμά την αεροφαγία. Τέλος, έχουν μετρήσει πως μία ώρα άσκησής του αρκεί για να καούν 500 θερμίδες μέσα στον γήινο πλεονάζοντα οργανισμό. Σε πολλές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, έχουν ιδρυθεί ειδικές κλινικές οι οποίες μάς το προσφέρουν ως θεραπεία που υποκαθιστά τις αγωγές με αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως είναι δώρο της Αφροδίτης προς τους ανθρώπους, μαζί με τον Πόθο και την Ηδονή. Η σκεπτομορφή του, δηλαδή ο δαίμων Γέλως, απεικονιζόταν ως μέλος του θιάσου του Διονύσου, κι ήταν ένας χαρωπός νέος με μακρύ ένδυμα και κιθάρα. Συμβαίνει ακατάπαυστα τριγύρω μας, εμφανώς και αφανώς, στο διπλανό γραφείο, στο διπλανό διαμέρισμα, στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, και είναι εξίσου κοινό με τα φύκη Γελίδια που αφθονούν σε όλες τις ελληνικές ακτές. Φυσικά, αναφερόμαστε στο γέλιο. Αρκεί τόση εγκυκλοπαιδική προπόνηση;

Και τώρα, δράση 90′′

Διάλεξε μια ήσυχη γωνιά του σπιτιού σου, και πάρε το σχήμα του γέλιου. Δηλαδή, γίνε το δοχείο που θα το υποδεχτείς. Έχει βρεθεί πως το γέλιο αδυνατεί να εκλυθεί μέσα σε ψυχοσυσκευές που πάσχουν από υπερβολική εγκοσμιότητα, δηλαδή από το σύμπλεγμα της κατά κόσμον αθανασίας. Γι’ αυτό και τα καλύτερα γέλια πέφτουν αμέσως μετά τις κηδείες, όταν δηλαδή ακόμα και ο πιο τσιμενταρισμένος ψυχισμός αντικρίζει τα προσεχώς του σε συσκευασία φερέτρου. Θυμάστε εκείνο το ξεκαρδιστικό διήγημα του Ι. Κονδυλάκη «Ο Επικήδειος»; Θυμάστε το γέλιο της αρκούδας που πέφτει όταν ένας χωρικός, συγγενής του μακαρίτη, ψιθυρίζει στον αφηγητή, ο οποίος αυτοσχεδιάζει έναν επικήδειο για κάποιον παντελώς άγνωστό του, την προτροπή: «Πε πράμα και για τ’ άλλα τα παιδιά του»; Πάρε και κάνα δυο βαθιές ανάσες, δεν βλάπτει. Μα δεν αρκεί κιόλας. Διότι, σε αντίθεση με το κλάμα, τη μελαγχολία, τη μεγαλομανία, και άλλες μοναχικές και γλυκόπικρες εκφορτίσεις, το γέλιο δεν μπορεί να προκληθεί εύκολα από μόνο του. Σπάνια είναι κανείς τόσο σοβαρός ώστε να μπορέσει να γελάσει με τον εαυτό του. Οπότε; Αναλογίσου πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κολοτούμπες από τα γέλια. Ωραία δεν ήταν; Κάτι από τον έξω κόσμο δεν το προκάλεσε; Κάτι στον μέσα κόσμο σου δεν το υποδέχτηκε; Πού πήγαν όλα αυτά; Πουθενά δεν πήγαν, τριγύρω σου είναι και στροβιλίζονται, ψάχνοντας μια δίοδο για να ξανατρυπώσουν μέσα σου.

Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Τα παιδιά γελούν περίπου 400 φορές την ημέρα, ενώ οι ενήλικες μονάχα 15-20. Πρωτογελούμε σε ηλικία περίπου τεσσάρων μηνών, άμα βρεθεί κάνας πονετικός γήινος πλάι μας και μας γαργαλίσει. Στη φυλή των Ναβάχο, έχουν έθιμο να διοργανώνουν ένα τρικούβερτο γιορταστικό γεύμα για το πρώτο γέλιο ενός μωρού. Γίνε μωρό, σήκωσε το τηλέφωνο και άρχισε να καλείς κόσμο για τη δική σου γιορτή.