Καθόμουν αραχτός και απαθής
στην πολυθρόνα μου, όταν μου ήρθε η ιδέα
για ένα ταξίδι μακρινό πέρα από τα χωράφια του μυαλού
πέρα από τον Αμαζόνιο της μέσα χώρας.
Δάσος πυκνό με χώριζε
από του χρόνου το ύπουλο ποτάμι
γεμάτο με πιράνχας-μνήμες
κι επιθυμίες χέλια που όλο γλιστρούσαν
σε θολά αχαρτογράφητα νερά του πέρα κόσμου.
Είπα να βγω από το σώμα
μήπως και παρακάμψω τη δογματική βαρύτητα
πλην όμως ο εγκέφαλος κοστίζει σε γραμμάρια
άρα μονάχος κι αδειανός ταξίδευα.
Με σταματήσανε για έλεγχο μέσα σε δύσβατα ρουμάνια
παλιοί καθηγητές και φύλακες φιλόσοφοι
ψάχνοντας υποθετικά χαρτιά
άχρονες άδειες με άυλες σφραγίδες. Είπαν
«εδώ που ήρθες, χωριά και πόλεις δεν υπάρχουν
στερούνται ζώα την ταυτότητά τους φουκαρά μου..»
Ρωτούσα επίμονα το αν υφίσταται ζωή
και απαντούσαν αινιγματικά
πως δεν υπάρχει πριν ούτε μετά
κι ότι το τώρα, διαρκώς αμφισβητείται
από αόρατη Κυβέρνηση που έχει εκλεγεί
άνευ λαού καθόλου και άνευ ψήφων πουθενά.
Σε τόνο αυστηρό, μου ζήτησαν
να επιστρέψω στη καρέκλα μου
να κάτσω ήσυχος στα αβγά μου
αφού δεν έχω άδεια κυνηγού
κι έχουν καταργηθεί από αιώνες
τα Δασαρχεία των ονείρων.
Με τίποτα δεν νομιμοποιείται  –τόνισαν—
το πάσο των ποιητών
ή η διακίνηση διαφόρων άλλων φαντασμάτων.