Θυμάμαι αχνά, θα πρέπει να ήμουν Δευτέρα Δημοτικού, λίγο πριν, λίγο μετά το θάνατο του Παπάγου. Ένα πρωί μας έβαλαν σε δυάδες, χώρια τα κορίτσια, χώρια τα αγόρια, και μας είπαν θα μας πάνε για εμβόλιο πολιομυελίτιδας. Ήμουν στο «Συγκρότημα» των τεσσάρων δημοτικών σχολείων στη Συγγρού, το δικό μου το 58^ο, δίπλα στο οποίο ήταν το Δ' Αρρένων, κατά γενική ομολογία το χειρότερο γυμνάσιο της πόλης. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.
Σε δυάδες, μπρος τα κορίτσια πίσω τα αγόρια, από τη Συγγρού, Εγνατία, Ερμού και στο τέλος Ικτίνου, σε ένα παλιό κτήριο αριστερά όπως κοιτάζουμε το Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων, φημισμένο από τότε.

Μέσα στο παλιό κτήριο (Γενική Διεύθυνση Υγειονομικού Στοιχειώδους και Μέσης Εκπαιδεύσεως), στο κέντρο μιάς μεγάλης αίθουσας, είχανε βάλει μία μεγάλη φρουτιέρα που ξεχείλιζε από κάτι στρόγγυλα «κουφέτα» χρώματος εκρού ή μπεζ ανοιχτό. Μας είπαν ότι αυτά είναι τα εμβόλια της πολιομυελίτιδας, ότι μας το δίνουν σε μορφή που το παίρνεις και από το στόμα (μαθαίνω τώρα λέγεται Sabin), για το πόσο επικίνδυνη αρρώστια είναι και ότι να περνάμε από μπροστά και ένα ένας να παίρνει ένα και να το καταπίνει με λίγο νεράκι, ή να το τρώει σα καραμέλα. Όλοι περνούσαμε και το τρώγαμε, λέγοντας ο ένας στον άλλο « Άντε και στα δικά σας». Οι δάσκαλοι, άλλο που δεν ήθελαν, έκαναν και αυτοί πλάκες. Όμως εμένα, σίγουρα, πήρε το μάτι μου μερικούς που πήραν δύο ίσως και περισσότερα. Από τότε δεν μου έχει λυθεί η απορία. Να τα έφαγαν; Είχαν παρενέργειες; Πάντως δεν πέθαναν. Αυτό θα το μαθαίναμε.