Κιότο

Χαρταετοί ή οι νέες πίκρες μας στον ουρανό;
Υποκλίσεις σε φίλους ή μήπως πάντα σε θάνατο;
Δεν ξεχνώ: το γιασεμί σημαίνει κατευόδιο
γλώσσα ξαφνικά οικεία, εκείνο το παγόνι

η νοσταλγία των βουδιστών για τη θάλασσα ζεν
χωρίς βόμβες, απέραντη προσευχή των μοναχών
να ξέρεις: βόμβος μηδενός, της λιμπελούλας όρκος
να ζήσει τον επερχόμενο χειμώνα σαν θέρος

μικροί φτερωτοί δράκοι, πυγολαμπίδες μήνυμα
κανείς δεν έφυγε από εδώ όπως ακριβώς
ήρθε, ναι, αλλάζει ο καιρός σε πλήρη των όντων
αντίληψη, η ελάχιστη λίμνη, θα μπορούσε

να είναι ο ταχύτερος δρόμος για τη φώτιση
που συντηρεί τα μεσοαστρικά διαστήματα.

Καρποφορία                                                

                    Στην Άντεια Φραντζή, για το ταξίδι της στη Σάμο

Προς τον Παγώνδα, στροφή δεξιά
το κυπαρίσσι το ξέρει ήδη
είμαστε από βροχή και σκέψεις αυτή τη στιγμή
σχεδόν έτοιμοι για έναν περίπατο χωρίς σκοπό
έτσι, με το τραγούδι των ετοιμόρροπων σπιτιών
στην άκρη του λόφου ν΄ ακούγεται
όχι το ίδιο πάντα
αλλά να μας θυμίζει σταθερά
ό,τι θελήσαμε πολύ πριν από χρόνια
παραλλαγές της αιωνιότητας είναι
όπως την διεκδικήσαμε ποθώντας την
προσαρμοσμένη βέβαια
στο δικό μας πάντα βλέμμα
κοίτα όμως τώρα το πέταγμα της πέρδικας
αλλιώτικο, καθώς χαμηλώνει επικίνδυνα πάλι
πάνω από τη μάντρα με τα ξεχασμένα των βίων
να προλάβει να πάει στη φωλιά της
όσο γίνεται πιο γρήγορα
προτού κατέβει ο ουρανός
το μαύρο σύννεφο και χάσει τα παιδιά της
μέσα στην καταιγίδα που ασφαλώς έρχεται
από την άλλη άκρη του Κόσμου
μα εμείς δεν το ξέρουμε
και περπατάμε χωρίς ομπρέλες
χωρίς καν το πολύτιμο προαίσθημα της πτώσης
διαβάζοντας ακόμα τις πρώτες σταγόνες
που ήδη άρχισαν να πέφτουν
λες κι είναι σινιάλα
απλά και φιλικά του φθινοπώρου.

Η Ιμπουέκα

Στην άκρη του δρόμου
ένα δεμάτι σανταλόξυλο
από το πρωί την περιμένει
μα εκείνη ακόμη να φανεί
ίσως να έχασε το δρόμο του γυρισμού
ψάχνοντας τον πατέρα της.

Νόμιζε ότι τον είδε
πριν δύο χρόνια περίπου
ήταν η τελευταία φορά
εκεί, στη μέση του ρυζοχώραφου
κοντά στα ριζά του λόφου

Ο καλός φωτογράφος

«Αυτά τουλάχιστον τα φαντάσματα είναι εγώ
τα τικ του προσώπου μου, ένας κόλαφος λεξικών
μ΄ όλες τις παλιές μου δόξες άλεσα πολιτισμούς»
λέει ο ίκτερος των ημερών, αυτί στον καιρό

«έχω μάθει και μεταφυσική στην πράξη, κερνώντας
πρόοδο και τάξη, σέρνοντας τα άλογα στη μάχη
ένας βάρβαρος αιώνας, όπως κι όλοι οι άλλοι
το πυρπολημένο χορτάρι, οι άναρθρες πόλεις».

Τηλεγράφημα από αίμα και στάχτη κρυμμένο
νευρώσεις χωρίς ίαση, δρόμοι του λαβυρίνθου
χωρίς φτερά ο άγγελος έγινε –λίγοι το ξέρουν–

το κρύσταλλο των δακρύων μας, των ονείρων τέχνη
κληρούχοι δύστηνων καιρών, οι ναυαγοί των δρόμων
ένα παιδί το πόδι του το σπασμένο σέρνει, Νάξος.

Μπάλι
(Στη σπηλιά του Ελέφαντα)

Ένα βέλος ξεχάστηκε στον ουρανό-έρχεσαι;
Στη λίμνη με τους αρχαίους λωτούς φάνηκε ξανά
η έγνοια εκείνη που καταργεί ελπίδες, βλέπω
το φθινόπωρο σιωπηλό ν’ αναρριχάται ήδη

στο χαρτί, εκεί που στέγνωσε χθες η απώλεια∙
μήλα των Εσπερίδων μάλλον θα κρύβονται εδώ
στη σκιά της λεμονιάς με κλειστά μάτια τρεις γιόγκι
ρικνές διφθέρες από νοσταλγία του μηδενός

πρώτη φορά εδώ κι είμαστε σαν πάντα κάτοικοι
δροσιάς και μηνυμάτων, μαθητείες των ορίων
οι ιστοί των δέντρων είναι τα ίδια τα μαλλιά μας

πολίτες κι εμείς μιας σκοτοδίνης, άφθονοι όμως
χωρία των επών, από κερί που οι μέλισσες
οι ιερές ανανεώνουν στις βοσκές με σθένος.                                  

Η νοσταλγία της άφεσης

διότι το νερό θα τα παρασύρει όλα στο τέλος
όπως σε εκείνη την ταινία που ήθελες να την ξαναδούμε
οπωσδήποτε το καλοκαίρι
αλλά δεν ήρθε το κύμα ανέβηκε το κύμα ως τα μάτια
να σκεπάσει την έπαρση για πάντα να μείνει το σημάδι
εκεί που έβλεπες την αλλαγή της φωνής μας σε βάραθρο
όταν τίποτε δεν έμενε στη θέση του πια
εκτός από το όνομά μας
χαραγμένο ήδη π. Χ. στη φλούδα ενός μυστικού
καθώς ανεβαίνει τώρα στην πλάτη της θεάς
θυμάσαι αναπόφευκτα το άλλο νυχτολούλουδο
που δεν θα υπάρξει όμως ξανά
παρά μόνον στο όνειρο του χειμώνα
ίσως